در کتاب «الکافى» و «التهذیب» آمده است:

مردى بر امیرالمؤمنین علیه السلام وارد شد و چند روزى در میهمانى آن حضرت بزیست، پس آن گاه براى محاکمه ‏اى که آن را با امیرالمؤمنین علیه السلام در میان بنهاده بود در معیّت طرف دعوى به محضر قضا درآمد.

حضرت امیر علیه السلام چون او را در آن محضر یافت فرمود: آیا براى محاکمه اینجا آمده ‏اى؟

مرد گفت: آرى، حضرت امیر علیه السلام فرمود: هم اکنون از میهمانى من رخت بردار؛ زیرا رسول خدا صلى الله علیه و آله از پذیرایى یکى از متخاصمان بدون آن دیگر نهى فرموده است:

شاید محتاج به توضیح نباشد که راندن مهمان براى شخص کریم تا چه اندازه دشوار و ناگوار است، آن هم براى کریمى مانند امیرالمؤمنین علیه السلام که فرمود:

یک صاع طعام پیش برادران نهم دوستر دارم از آن که بنده‏ اى آزاد کنم.

ولى حرمت عدالت در قضا از نظر اسلام به درجه‏اى از اهمیت است که امیرالمؤمنین علیه السلام با چنین کرم و میهمان دوستى، میهمان خود را چون یکى از دو طرف دعواست از خانه خویش مى‏راند؛ زیرا رعایت تساوى کامل میان متداعیان از جمله اصولى است که امیرالمؤمنین علیه السلام در تثبیت و تأکید آن کوشش فراوان کرده است‏