با کمال تأسف بسیارى از شعرا که از نظر هنر شعرى بسیار عالى بودند، مغز خدا داده خود را بجاى این که صرف معارف بلند الهى و حکمت‏هاى خداوندى کنند، صرف مدح شاهان و امیران و دبیران و وزیرانى کردند که یا از بزرگ‏ترین ستمکاران و ظالمان تاریخ بودند و یا نوکر و برده و دست نشانده ظالمان روى زمین بودند.

مداحى‏هایى که براى شاهان قاجار شده براى هیچ پیغمبر و امامى نشده است.

اینان در اشعار خود آنان را سایه خدا، مالک رقاب خلق، موجود عدالت‏گستر، خلیفه الهى، موجود مافوق موجودات، اسلام پناه و... به حساب کشیدند و از این طریق بر غرور و کبرشان افزودند و ملّت و مملکتى را به خاک سیاه نشاندند، در حالى که آنان یا سایه شیطان یا خود شیطان بودند و با کمال ذلت برده نفس خویش و ظلم‏ گستر و خلیفه ابلیس و مادون حیوان و مخرّب دین خدا به حساب مى‏ آمدند که عمل و کردارشان جز این عنوان‏هاى منفى را به دنبال نمى کشید!

لازم است براى نمونه، مدح یکى از شاهان را که در ستمکارى دست کمى از اسطوره‏ هاى ظلم و ستم نداشته از قول یکى از شاعران که در شعر مقام برجسته ‏اى داشته، بیاید تا ببینید مغزهاى فعّال و اصیل چه بیجا و بى‏ مورد صرف شده است.

راستى، انسان در برابر این همه ذلت و پستى از یک شاعر برجسته به دریاى تعجّب غرق مى ‏گردد!!

در هر بیت این قصیده دقت کنید، سراسر دروغ و چاپلوسى و تملّق است و کلمه‏اى از این مدح، زیبنده آن شاه ممدوح نیست، مطالب قصیده سراسر بوى شرک و کفر و نفاق دارد و گاهى مسائلى در آن است که تنها در خور حضرت حقّ است و بس.

رسول اسلام صلى الله علیه و آله فرمود:

اذا رأَیتُم الْمَدّاحِینَ فَاحْثوا فى وُجوهِهِمُ التُّرابَ.

چون ستایشگران را دیدید، خاک بر صورتشان بپاشید.