طریق  زهد  و  ریا    شیوه  زمانه  ماست

غم   تو     سوز دل و  ناله  شبانه ماست

مرا     سلاله   نیکان    به  هیچ    انگارند

که تیغ  طعنه و کین  هرزمان روانه ماست

هزار شکر   که  ایشان   ز ما   شدند ایمن

اگرچه   دور جهان   سوخته   زبانه  ماست

« مرید  پیر مغانم  ز من مرنج ای شیخ »

که  رنج   و سوز نهان کاله  خزانه ماست

چه جای غم که مرا سوی کعبه راهی نیست

که نور  روی  عزیزش    روان  به خانه  ماست

به   راه   بادیه    کس   یار   ما   نشد   اما

به  جای جای  زمین  قصه  و فسانه ماست

چو مرغ  خسته   و   وحشی  دلا    ندانستم

که   سینه  همه  یاران    پناه   و لانه ماست

اگرچه  ما  به جهان  بند  دام  و دانه شدیم

هزار   بام  جهان    بند  دام   و  دانه ماست

به   گوش   زاهد  بتخانه   گفت   محتسبی

که گوش پیر و جوان مدهش از ترانه ماست

مراد  من   ز  می   و مطربی   تویی  جانا

شراب و جام و می و مطربی بهانه ماست

دهان   ببند     و   مکن    ادعای  لاغ   و  دروغ

همین بس است توراکه عشق تونشانه ماست