مولا محمد تقى بن مقصود على مجلسى از اعاظم علما و داراى کرامات و خوارق عادات بوده است و استجابت دعایش درباره فرزندش ملا محمد باقر مجلسى که در تاریخ بشر موجودى کم‏نظیر بوده مشهور آفاق است.

مرحوم میرزا محمد تنکابنى مى‏نویسد:

شیخ اسداللّه کاظمینى در مقدمه «مقابیس» نوشته است:

آن بزرگوار را کرامات باهره است، آن گاه شرح حالى از خود ایشان حکایت مى‏کند که در شرح فقیه فرموده است و حاصلش این که:

چون خداوند مهربان توفیق زیارت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را به من عنایت فرمود، از برکات آن حضرت مکاشفات بسیارى مرا روى داد که عقول ضعیفه را تحمّل آن نیست و اگر بخواهم توضیح دهم باید بگویم: بین خواب و بیدارى بود، ناگاه دیدم که در سامرّا هستم و بارگاه عسگریین در نهایت عظمت و زینت است و بر روى قبر عسگریین علیهما السلام پارچه سبزى از پارچه‏هاى بهشتى انداخته شده بود که در دنیا مثل آن را ندیده بودم، در آن حال مولایم حضرت صاحب‏الامر را دیدم که روى بر جانب در نشسته و بر قبر تکیه زده است، پس چون چشمم بر آن حضرت افتاد با صداى بلند، مانند مدّاحان به خواندن‏ زیارت جامعه شروع کردم، چون تمام کردم آن حضرت فرمود: خوب زیارتى است، عرض کردم مولاى من! جانم به فدایت، زیارت جدّ شماست و اشاره به سوى قبر کردم، آن حضرت فرمود: بلى داخل شو، چون داخل شدم نزدیک در ایستادم، حضرت فرمود:

پیش بیا، عرضه داشتم: ترس آن دارم که ترک ادب شود و به خاطر ترک ادب کافر شوم!! آن جناب فرمود: چون ما اذن دهیم ترک ادب نیست، پس اندکى پیش رفتم در حالى که از شدت ترس و هیبت بر خود مى‏لرزیدم.

باز آن جناب فرمود: پیش بیا و من پیش رفتم تا نزدیک آن حضرت رسیدم. فرمود:

بنشین. عرض کردم: مى‏ترسم، فرمود: مترس بنشین، من هم چون غلامى که در مقابل مولایش بنشیند نشستم، آن بزرگوار فرمود: راحت باش و چهار زانو بنشین که تو زحمت کشیده‏اى و پیاده و پاى برهنه آمده‏اى و بالجمله از آن جناب نسبت به این بنده الطاف عظیمه و مکالمات لطیفه واقع شد که اکثر آنرا فراموش نمودم، چون از آن حالت به خود آمدم همان روز اسباب زیارت و تشرّف به سامرّا فراهم شد با آن که مدّتى بود که راه مسدود بود، پس من با پاى برهنه و پیاده به زیارت آن جناب مشرف شدم و شبى در روضه مقدّسه مکرر زیارت جامعه را خواندم و در اثناى راه کرامت‏هاى عظیمه و معجزات غریبه ظاهر شد!!

راستى، مگر بدون اداى واجبات و به خصوص ترک محرّمات و منهاى تزکیه نفس و تجلیه وجود، مى‏توان به مقام قرب رسید و شیرینى وصال را چشید؟