انتخاب بر پایه بصیرت‏

بى ‏تردید اگر انسان در انتخاب هر دوست و همنشینى و در اجراى هر کارى و ادامه رفاقت و دوستى با هر کسى بر پایه بصیرت و آگاهى وارد شود، به اهداف مفید و مبارکى که در آن کار و آن دوستى وجود دارد مى ‏رسد.

این آگاهى و بصیرت فقط از راه مطالعه دقیق، اندیشه صحیح، مشورت با خردمندان، تکیه بر معارف الهى و حدود دینى به دست مى ‏آید.

بصیرت و آگاهى به اندازه ‏اى مهم است که خداى مهربان به پیامبرش مى ‏فرماید: راه و رسم و آیین و دین و خط مشى خود را براى مردم بگو که من و پیروانم بر اساس بصیرت و آگاهى، انسان‏ها را به سوى خدا مى ‏خوانیم چنانکه در این آیه است:

[قُلْ هذِهِ سَبِیلِی أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى‏ بَصِیرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِی...].

بگو: این راه من است که من و هر کس از من پیروى کرد با بصیرت و بینایى به خدا دعوت مى‏کنیم...

آنان که بر پایه خردورزى و تعقل و اندیشه و بصیرت و بینایى به انتخاب دوست برخاستند و به ویژه در حوزه معنویت دست دوستى در دست پیامبران و امامان گذاردند، نهال وجودشان از برکت این ارتباط معنوى و اتصال روحى، به درختى پر ثمر، با ارزش، مفید و سودمند تبدیل شد و به عبارت دیگر از طریق این ارتباط تبدیل به وجود دوم دوست و یار خود شدند.

قرآن اشخاصى را معرفى مى‏کند که پیش از برخورد با پیامبران، شمعى ضعیف از تعقل و خردورزى و شعله‏ اى کم‏سو از علاقه به ارزش‏ها در باطنشان روشن بود که همان شمع ضعیف و شعله کم‏سو از آلوده شدنشان به انواع مفاسد بنیان‏سوز و افتادنشان در هلاکت ابدى، مانع بود.

آنان هنگامى که از پى تعقل و اندک نور باطن با پیامبران همراه و همراز شدند و از فرهنگ اصیل آنان و مکتب الهى و سعادت‏ بخش شان براى رشد و کمالشان بهره بردند، به مقامات و درجاتى رسیدند که هر انسانى را مات و مبهوت و متحیّر و شگفت زده مى ‏کند.

از جمله آنان مؤمن آل فرعون، آسیه همسر فرعون و حبیب نجار است.