وجود مبارک حضرت حق که به خاطر رحمانیت و رحمیتش به همه مخلوقات به ویژه به انسان عشق و علاقه و مهر و محبت دارد و عشق و علاقه‏ اش اقتضا نموده که علاوه بر تأمین رزق مادى انسان، رزق معنوى او را نیز تأمین نماید و به عبارت دیگر به همه نیازهاى باطنى او در جهت آبادى دنیا و آخرتش پاسخ گوید، نهایت عشق و محبتش را در این زمینه با نزول قرآن مجید که منبع تأمین خیر دنیا و آخرت انسان است ابراز داشته است.

به فرموده امیرالمؤمنین على علیه السلام قرآن کریم بیان‏گر دو برنامه است:

یکى روشن کننده هر خیر و نیکى و دیگر توضیح دهنده هر شر و بدى است و در این زمینه چیزى را فروگذار نکرده است‏ «1».

قرآن، قانون اساسى حیات انسان تا روز قیامت است و از نظر هدایت، کامل‏ترین و جامع‏ترین کتابى است که تا کنون چشم هستى و دیده آفرینش آن را دیده است.

و از آنجا که دوستى و معاشرت چه در جهت مثبت و صحیح‏ اش‏ و چه در جهت منفى و نادرستش، بیشترین و سنگین‏ترین تأثیر را در فضاى حیات انسان به جاى مى ‏گذارد؛ بخشى از هدایت قرآن به این مسأله بسیار مهم اختصاص داده شده است.