کسى که به سوى عالم لقا سلوک کرده و طالب زندگى جاویدان روحانى است، مى‏باید با حالات و صفاتى که مناسب و ملائم با زندگى آخرت باشد خود را متصف کند.

و این جهت در این مرحله لازم و بایستنى است و سالک مى‏ باید به اختیار این حالات و صفات را با مقدمات و برنامه‏هایى که ذکر شد در نفس خود تحصیل کند، تا پیش از رسیدن به عالم آخرت خارجى در امتداد همین زندگى ظاهرى، موت اختیارى از عالم ماده و توفیق وصول به عالم آخرت ماوراى ماده و بلکه شرف وصول به مقام بالاى لقاء اللّه را داشته باشد.

[فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا یُشْرِکْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً].

پس کسى که دیدار [پاداش و مقام قرب‏] پروردگارش را امید دارد، پس باید کارى شایسته انجام دهد و هیچ کس را در پرستش پروردگارش شریک نکند.

[یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى‏ رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقِیهِ‏].

اى انسان! یقیناً تو با کوشش و تلاشى سخت به سوى پروردگارت در حرکتى، پس او را [در حالى که مقام فرمانروایى مطلق و حکومت بر همه چیز ویژه اوست و هیچ حکومتى در برابرش وجود ندارد،] دیدار مى‏کنى.

[وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخاشِعِینَ* الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ‏].

از صبر و نماز [براى حل مشکلات خود و پاک ماندن از آلودگى ‏ها و رسیدن به‏ رحمت حق‏] کمک بخواهید و بى ‏تردید این کار جز بر کسانى که در برابر حق قلبى فروتن دارند دشوار و گران است.* [دارندگان قلب فروتن‏] کسانى هستند که یقین دارند دیدار کننده [قیامت و پاداش‏] پروردگارشان مى‏باشد.