سلیمان بن جعفر جعفرى مى‏گوید: براى کارى با حضرت امام رضا علیه السلام بودم، خواستم به خانه‏ام برگردم که به من فرمود: با من بیا و امشب نزد من بیتوته کن.با حضرت حرکت کردم، هنگام غروب آفتاب وارد خانه‏ اش شد، به غلامانش نظر انداخت که با گِل در حال ساختن طویله براى چهارپایان یا چیز دیگر بودند؛ ناگهان سیاه چهره ‏اى را دید که جزء غلامانش نبود، فرمود: این مردى که با شماست کیست؟ گفتند: به ما کمک مى ‏کند و ما هم چیزى به او مى‏دهیم، حضرت فرمود: با او در مورد مزدش توافق کرده‏اید؟ گفتند: به چیزى که به او مى‏ دهیم راضى است، حضرت با تازیانه به سراغ آنان رفته، آنان را زد و به شدت از این کار به خشم آمد. گفتم: فدایت شوم چرا این گونه خود را ناراحت مى‏کنید؟ فرمود: مکرر آنان را از اینکه کسى بدون توافق بر سر مزد با آنان کار کند نهى کرده‏ ام! بدان که اگر کسى بدون تعیین مزد برایت کار کند اگر سه برابر به مزدش بیفزایى گمان مى‏برد که از مزدش کاسته‏اى ولى اگر مزدش را مشخص کنى بعد به او بپردازى، وفاداریت را سپاس مى‏گوید و اگر حبّه‏ اى اضافه به او بدهى حق‏ شناسى مى ‏کند و به نظرش مى ‏آید که به او اضافه داده‏اى.

منبع- الکافى: 5/ 288، حدیث 1؛ بحار الأنوار: 49/ 106، باب 7، حدیث 34.