قرآن کتاب تاریخ نیست ولى از تاریخ و سرگذشت پیامبران و نیکان بشریت سخن مى ‏گوید، از داستان‏هاى تبه کاران و ستم کاران دام مى ‏زند.

داستان شنونده و خواننده ‏اش را از خواب بیدار مى‏ کند و مست را هشیار مى ‏سازد به ویژه اگر افسانه نباشد و داستان حقیقى باشد.

قرآن تاریخ حقیقى و سرگذشت واقعى را یاد مى‏ کند تا خواننده چیز فهم از آن عبرت بگیرد، به صواب رو آورد و از خطا بگریزد.

قرآن از تاریخ موسى و فرعون سخن مى‏گوید، سرگذشت ابراهیم و نمرود را بیان مى‏کند، از تقوا و پرهیزکارى یوسف و عشق آتشین زلیخا دم مى ‏زند و از حق‏جویى پادشاه مصر حکایت مى ‏کند و از ستیزه جویى اقوام عرب با پیامبران خبر مى ‏دهد.

قصص قرآن همگى از شاهکارهاى بزرگ الهى به شمار مى‏رود که نظیر آنها تا کنون در هیچ زبانى دیده نشده و اگر چنین بود اعلام مى‏شد.

داستان سرایى قرآن هدف نیست بلکه وسیله است براى هدایت خلق و راهنمایى مردم، بشر بر حسب فطرت، قصه را دوست دارد و خوش دارد از سرگذشت و تاریخ گذشتگان آگاه شود، قرآن از این فطرت بشرى به سود بشر استفاده کرده، آن را یکى از وسائل هدایتش قرار داده است و این کار از روانشناسى عمیق قرآن خبر مى‏دهد.