رفتن به مجالس علم جهت رشد عقل و کمال روح و یافتن واقعیت‏ها و به دست آوردن معرفت، به حقیقت زکات پاى انسان است و در اداى این زکات، بهترین بهره‏هاى مادى و معنوى نصیب انسان مى‏گردد.

به حقیقت که در تمام روى زمین هیچ مجلسى، ارزنده ‏تر و پر بهره ‏تر و نافع ‏تر از مجلس علم نیست، مجلس علم مجلس حق، مجلس نور و بنابر روایات باغى از باغ‏هاى بهشت است.

رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود:

هر که راهى رود که در آن دانشى جوید، خداوند او را به راه بهشت برد و به راستى فرشته‏ها براى طالب علم پرها و بال‏هاى خود را فرو نهند به نشانه رضایت از او و این محقق است که براى طالب علم هر که در آسمان و زمین است آمرزش خواهد، تا برسد به ماهیان دریا. فضیلت عالم بر عابد چون فضیلت ماه است بر ستارگان در شب چهارده و براستى علما وارث پیامبرانند زیرا پیامبران دینار و درهمى به ارث نگذاشتند ولى ارث آن‏ها علم بود و هر کس از آن برگرفت بهره فراوانى برده است‏ «1».

ابوبصیر مى‏گوید: از حضرت صادق علیه السلام شنیدم مى‏فرمود:

هر که کار خیرى یاد بدهد، مانند کسى که بدان عمل کند اجر مى‏برد، گفتم: اگر او هم به دیگرى یاد دهد به معلم اول ثواب آن عمل مى‏رسد؟ فرمود: این ثواب براى او جارى است، اگر به همه مردم هم یاد بدهد، گفتم: اگر معلم بمیرد؟

فرمود: اگر چه بمیرد.

امام سجاد علیه السلام فرمود:

اگر مردم مى‏دانستند در طلب علم چه فایده‏اى است دنبال آن مى‏رفتند گرچه‏ خون دل در راه آن بریزند و به گرداب‏ها فرو شوند، براستى خداى تبارک وتعالى به دانیال علیه السلام وحى فرمود، مبغوض‏ترین بندگانم نزد من نادانى است که حق اهل علم را سبک شمارد و از آنان پیروى نکند و دوست‏ترین بندگانم نزد من پرهیزکار طالب ثواب شایان و ملازم علما و پیرو بردباران و پذیراى از حکمت شعاران است‏.