شریعت، طریقت و حقیقت در عرفان عملی، شهرت به سزایی دارد. در این که تا چه اندازه چنین تقسیمی در عرفان اسلامی، به خصوص در سلوک عرفانی تشیع، مقرون به صحت و مورد پذیرش است واصولاً چنین تقسیم بندی در خط مشی اسلامی، واقعیت دارد یا نه، یک حقیقت است یا بدعت، و آنچه عارفان بزرگ درباره آن گفته و نوشته اند، مبتنی بر دلایل نقلی و عقلی است یا تنها یک تفسیر به رأی، اختلاف نظر وجود دارد.

بسیاری از فقیهان در این تقسیم به دیده انکار نگریسته و دلایل قابل قبولی برای آن به عنوان موضوع اسلامی نیافته اند.

در نقطه مقابل، عارفان بزرگ، آن را از مسلمات اسلامی دانسته و انکار آن را در حد انکار ضروری اسلام و گاهی به مرحله کفر نزدیک دانسته اند.⁽¹⁾

برای پاسخ به پرسش های بالا و قضاوت صحیح در این مورد که دچار تصدیق قبل از تصور نشویم و از طرفی با ادعای بررسی حق و حقیقت، پا روی عدل و انصاف نگذاشته باشیم، توضیح چند موضوع را هر چند مختصر لازم می دانیم:

لزوم تقید به حدود شرع مقدس

در سلوک عرفانی مکتب اسلام، به خصوص مذهب تشیع، رعایت حدود و ثغور شرع مقدس واطاعت از اوامر و نواهی الهی برای صعود به مقامات معنوی، امری اجتناب ناپذیر و لزوم پای بندی به ظواهر شریعت برای دست یابی به باطن و حقیقت آن، هیچ جای تردید ندارد.

سالکِ عارفی که به قرب الی اللّه و مقام لقا و فناء فی اللّه چشم دوخته ـ و این حقیقتی است برتر از آنچه توده مؤمنان بدان می اندیشند ـ نه تنها باید به انجام واجبات و ترک محرمات مقید باشد، بلکه بسیاری از مستحبات همراه با ترک مکروهات را باید مد نظر داشته و به آن ها به چشم تکلیف الزامی نگاه کند.

تأکید قرآن کریم در بیشتر آیات بر عمل صالح، جهاد، استقامت، اطاعت از خدا و رسول، سرعت در کار خیر، لزوم تسلیم کامل در برابر خواسته های حضرت حق و هم چنین توجه به آیات شریفه ای که اوصاف مؤمنان، پرهیزکاران، صالحان، عباداللّه مخبتین⁽²⁾ و... را بیان می کند جای هیچ شکی باقی نمی گذارد که نه ایمان بدون عمل صالح مفید است و نه عبادت و عمل صالح بدون ایمان. هم چنین تخلف از اوامر و نواهی خداوند و نادیده گرفتن ضوابط و احکام او، بزرگ ترین عامل طرد و لعن الهی و دوری از ساحت قدس او خواهد بود، و این قانون کلی حتی نسبت به پیامبران، استثنایی قایل نشده است.

کم ترین آشنایی با احادیث و روایات اسلامی نیز این حقیقت را ثابت می کند که برای تقرب به ذات مقدس ربوبی و صعود به مرحله عالی «عند الرب» هیچ راهی جز تقید شدید به تکالیف الهی و تزکیه نفس وجود ندارد؛ تکالیفی که از طریق قرآن و عترت رسیده و عقل کارشناسانه فقیه نیز بر آن صحه گذاشته است.

به جهت رعایت اختصار از میان صدها حدیث موثق و معتبر در این باره به ذکر دو نمونه اکتفا می کنیم:

ابی سلمه می گوید از حضرت امام صادق علیه السلام شنیدم که فرمود:

«ما کسانی هستیم که خداوند اطاعت ما را واجب کرده است و مردم راهی جز شناخت ما ندارند و در جهالت نسبت به ما عذری نخواهند داشت. کسی که ما را بشناسد مؤمن و آن که ما را انکار کند، کافر است، و کسی که نشناسد و انکار هم نکند (بلکه بی تفاوت باشد) گمراه است، تا آن گاه که به راه هدایتی که خدا بر او واجب کرده، بازگردد و آن اطاعت از ماست، و اگر چنین کسی بر گمراهی بمیرد، خداوند آن گونه که بخواهد با او رفتار خواهد کرد.»⁽³⁾

حضرت امام باقر علیه السلام خطاب به جابر (بن یزید جعفی) فرمود:

«آیا همین اندازه کفایت می کند که منتسبین به تشیع سخن از دوستی ما خاندان به میان آورند؟ به خدا سوگند، شیعه نیست مگر کسی که تقوای الهی پیشه کند و از اوامر او اطاعت کند، و آنان شناخته نمی شوند مگر به فروتنی در برابر خداوند، امانت، کثرت ذکر خدا، کثرت نماز و روزه، نیکی به والدین، دستگیری همسایگان مستمند وزمین گیر و بدهکار و یتیم. (و شناخته نمی شود مگر به) صداقت در گفتار و تلاوت قرآن و بازداری زبان از مردم مگر به نیکی، آنان امینان قبیله های خود هستند در اموالشان.

جابر پرسید: ای پسر رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم ! ما امروز کسی را بدین صفات نمی شناسیم، حضرت فرمود: جابر! به بی راهه نرو (خیالات باطل تو را به بی راهه نکشاند)، آیا کافی است که مردی بگوید "علی را دوست دارم و ولایت او را می پذیرم"، اما اهل کار وتلاش نباشد؟ اگر بگوید "رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم را دوست دارم" ـ که رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم بهتر از علی علیه السلام است ـ ولی از روش او تبعیت نکند و به سنت او پای بند نباشد، چنین دوستی برای او فایده نخواهد داشت. پس از خدا بترسید، برای آنچه نزد اوست کار کنید، بین خدا و کسی خویشاوندی نیست، محبوب ترین بندگان نزد خدا، کسی است که بیش از دیگران تقوا پیشه کند و پیش از دیگران از او اطاعت کند. جابر! به خدا سوگند کسی جز به طاعت الهی به او تقرب پیدا نمی کند و ما برات آزادی از آتش برای کسی نداریم و هیچ کس بر خداوند حجتی ندارد، کسی که مطیع خدا باشد ولیِ ما خواهد بود و کسی که نافرمانی او کند، دشمن ما خواهد بود، کسی به ولایت ما نایل نخواهد شد مگر با عمل وخویشتن داری از گناه».⁽⁴⁾

نکته ها

1ـ در این دو روایت، به صورت های مختلف بر اعمال نیک و شایسته، حتی با ذکر جزئیات ومصادیق بارز نیکی، تأکید شده است.

2ـ اظهار محبت نسبت به اولیای دین از شخص پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم گرفته تا اوصیای گرامی او بدون اطاعت و تبعیت از آنان فاقد ارزش و در نزد معصومان علیهم السلام از درجه اعتبار، ساقط اعلام شده است.

3ـ پیوند ناگسستنی ویژه ای میان محبت اولیای دین و اطاعت از خدا برقرار شده به گونه ای که هیچ کدام بدون دیگری کارایی نخواهد داشت؛ نمی توان به یکی از آن دو متوسل شد و از دیگری غافل ماند. متأسفانه مشاهده می شود که گاهی عشق به اهل بیت علیهم السلام غوفا می کند، ولی در جهت اطاعت از اوامر و نواهی الهی، تقصیر چشمگیری دیده می شود.

4ـ هر کوشش و تلاشی در شرع مورد تمجید قرار نمی گیرد، بلکه تلاشی محبوب و مور نظر خداوند است که در چهارچوب اطاعت از خدا که همان اطاعت از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و اوصیای اوست صورت پذیرد؛ یعنی تقیّد کامل به ضوابط و حدود شرع، در آن رعایت شود.

آنچه پیشوایان معصوم علیهم السلام در سخنان خود با مردم بیان فرموده اند، در سخنانشان با خداوند، به صورت دعاها و مناجات ها نیز به چشم می خورد. اصل ولایت و تبعیت از خلفای الهی و توفیق اطاعت و بندگی خداوند در هر حال، از خواسته های مداوم و همیشگی آن ها محسوب می شود. در میان دعاها در استمداد از خداوند، در محبت او، جد و جهد برای جلب رضایتش، اطاعت اوامر و نواهی او به ذکر دو نمونه بسنده می کنیم.

حضرت امام زین العابدین علیه السلام به شکل جالب و بدیعی، عوامل دوری از خداوند و محروم شدن از فیوضات خاصه الهی را چنین بر می شمارد:

«آقای من! گویا مرا از درگاهت رانده ای و از خدمت دورم ساخته ای؟ شاید مرا سبک شمارنده حقّت دیده ای، پس به جای دوردستی پرتابم کرده ای؟ شاید مرا روی گردان از جنابت دیده ای، پس مرا کم شمرده ای؟ شاید مرا در جایگاه دروغگویان یافته ای، پس کنارم زده ای؟ شاید مرا ناسپاس نعمت هایت یافته ای، پس محرومم ساخته ای؟ شاید مرا در مجالس دانشمندان نیافتی، پس به خود رهایم کرده ای؟ شاید مرا در زمره غافلان دیده ای، پس از رحمتت ناامیدم ساخته ای؟ شاید مرا دیده ای که با مجالس اهل بطالت انس گرفته ام، پس موانع را از میان من و آنان برداشته ای؟ و شاید دوست نداری که دعایم را بشنوی، پس مرا از برت دور ساخته ای؟ شاید مرا به جرم و گناهم کیفر داده ای و به خاطر کم حیایی ام مجازاتم کرده ای؟»⁽⁵⁾

آن حضرت در هفتمین مناجات از مناجات های پانزده گانه چنین عرضه می دارد:

«بار خدایا! طاعتت را به ما الهام کن و ما را از معصیت برکنار گردان، رسیدن به آنچه را آرزو می کنیم از تحصیل رضای تو برای ما آسان کن ... و کوشش ما را در راه خودت وهمت ما را در طاعت خودت قرار بده، نیّت های ما را در معامله ای که به نام تو می کنیم خالص گردان، که ما هر چه هستیم به تو و از توییم، وسیله ای برای ما به جز خودت نمی باشد. معبودا! مرا از برگزیدگان نیکان قرار ده و به صالحان نیک کردار ملحق گردان؛ آن ها که کارهای با شرافت پیش می گیرند، به سوی نیکی ها شتاب می کنند، به کارهای شایسته ماندگار دست می زنند و به درجات عالی شتاب می گیرند.»⁽⁶⁾

تقیّد به ضوابط شرع مقدس در سیره معصومان علیهم السلام

هم چنان که در منطق قرآن و حدیث، برای سلوک عرفانی، هیچ راهی جز اطاعت از خدا ورسول صلی الله علیه و آله وسلم و اولوالامر، وجود ندارد و راه های دیگر هر چند نام عرفان بر آن ها نهاده شده باشد، در آیین مقدس اسلام پذیرفته نخواهد بود، در سیره عملی معصومان علیهم السلام نیز تجسم و تبلور همین حقیقت را مشاهده می کنیم.

پیامبر عظیم الشأن اسلام که الگو و اسوه همه سالکان الی اللّه است و به اعتراف همه عارفان هیچ کس به مقام و منزلت معنوی آن حضرت نرسیده و نخواهد رسید، خود بیشترین تلاش وکوشش را داشت و تا آخر عمرش پیوسته در حال عبادت، جهاد، تزکیه نفس واستغفار و استغاثه به درگاه خداوندی بوده و هرگز خود را بی نیاز از این امور نمی دانسته است.

قرآن کریم یکی از مقامات عالی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم را مقام «ثم دَنی فتدلّی فکان قاب قوسَیْنِ او اَدْنی»⁽⁷⁾ دانسته و او را مشمول عنایت ویژه «لقد رأی من آیات ربّه الکبری»⁽⁸⁾ قرار داده است، این چیزی است که نه برای کسی قابل وصول است و نه حتی قابل شناخت، با این همه، خطاب نهایی به آن حضرت این است که: «اذا فرغت فانصب و الی ربّک فارغب»؛⁽⁹⁾ یعنی نباید لحظه ای آرام بگیرد و با ادعای «وصول» به حق و «فناء فی اللّه» از عبادت دست بردارد.

هم چنین امام العارفین، حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام که تمام سلسله های عرفان اسلامی به او منتهی می شود و دست کم او را مصداق قطعی «انسان کاملِ» به حق و اصل، پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم شناخته اند، می فرماید:

«مردم! به خدا سوگند من شما را به طاعتی وادار نمی کنم، مگر آن که خودم نسبت به انجام آن بر شما پیشی گرفته ام، و از معصیتی نهی نمی کنم، مگر آن که قبل از شما، از انجام آن خودداری کرده ام.».⁽¹⁰⁾

در جای دیگر با تأکید بسیار می فرماید:

«عَمَل! عَمَل! سپس توجه به پایان کار. استقامت! استقامت! سپس صبر! صبر! وپارسایی! پارسایی! برای شما پایان و عاقبتی تعیین شده خود را به آن جا برسانید و پرچم راهنمایی معین گردیده، به وسیله آن هدایت شوید و برای اسلام هدف ونتیجه ای در نظر گرفته شده، به آن برسید.»⁽¹¹⁾

تقیّد به حدود شرع مقدس در سیره عارفان

تمامی عارفان در جامعه اسلامی به خصوص در مکتب تشیّع اتفاق نظر دارند که بدون تقیّد و پای بندی به مقررات شریعت نمی توان داعیه سیر و سلوک الی اللّه داشت.

لزوم رعایت حدود و ضوابط شرع و جد و جهد در عبادت و تزکیه نفس برای تربیت شدگان مکتب اهل بیت علیهم السلام و در «سلوک عرفانی مکتب تشیع» چیزی نیست که نیاز به شاهد و مثال داشته باشد. با این حال، قسمت هایی از گفته های مشاهیر عرفان را در این باب نقل می کنیم:

جنید بغدادی (م 297 ق) می گوید:

«همه راه ها به بن بست می رسند، مگر راهی که به دنبال رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم باشد، پس هر که حافظ قرآن و کاتب حدیث نباشد، پیروی از وی در این کار روا نیست؛ چون عمل و مذهب ما، در قید کتاب و سنت است.»⁽¹²⁾

ابونصر سراج طوسی (م 378 ق) می گوید:

«طبقات صوفیه نیز از نظر معتقدات، با فقیهان واصحاب حدیث متفق اند، علوم آن ها را می پذیرند و در معانی و رسوم مخالفتی ندارند، مشروط بر این که آنان را به دور از بدعت و تأثیر هوا و هوس، و بر مبنای اُسوه و اقتدا، یابند. همه علوم فقیهان واصحاب حدیث را، همچون خود آنان می پذیرند واگر کسی از صوفیه به لحاظ درایت و فهم به مرتبه آنان نرسد و احاطه علم ایشان را نداشته باشد، وقتی که در احکام شرعیه و حدود و سنن، دچار اشکال شود به آنان مراجعه می کند. اگر از آنان اجماع و اتفاقی ببیند همان را می پذیرد ودرصورت اختلاف، اخذ به احسن و اَوْلی نموده وآن را که بر احتیاط در دین و تنظیم فرمان الهی واجتناب از نواهی شرعیه نزدیک تر باشد ترجیح می دهد و هرگز در اندیشه یافتن رخصت ها وتأویلات و تَرَفُّه و توسعه و رکوب شبهات، نیست؛ زیرا که این ها را بی اعتنایی به دین مبین و تخلف از احتیاط می داند و این است آن چه ما از مذاهب صوفیه و رسومشان در کاربرد علوم ظاهره ومبذوله و متداوله میان فقیهان و اصحاب حدیث می شناسیم.»⁽¹³⁾

مولانا در دفتر اول مثنوی می گوید:

با این که مولانا معنی را اصل می داند، ولی شکل و قالب را نیز لازم می شمارد. از این رو، در کتاب فیه مافیه در ضرورت حفظ صورت ظاهری نماز می گوید:

«دانه قَیسی اگر مغزش را تنها بکاری، چیزی نروید، چون با پوست به هم بکاری بروید، پس دانستیم که صورت نیز در کار است و نماز نیز در باطن است، "لا صلاةَ اِلاّ بحضور القلب" اما لابد است که به صورت آری و رکوع و سجود کنی به ظاهر، آن که بهره مند شوی و به مقصود رسی.»⁽¹⁴⁾

دستورالعمل آخوند ملا حسینقلی همدانی

«مخفی نماناد بر برادران دینی که به جز الزام به شرع شریف، در تمام حرکات و سکنات و تکلمات و لحظات و غیرها راهی به قرب حضرت ملک الملوک ـ جلَّ جلاله ـ نیست، و به خرافات ذوقیّه ـ اگرچه ذَوْق در غیر این مقام خوب است، کما هو دأب الجهّال و الصوفیه ـ خذ لهم اللّه ـ، راه رفتن لا یُوجِبُ اِلاّ بُعْداً ... .»⁽¹⁵⁾

تأکید سید بحرالعلوم بر التزام عملی

«پس هر که را بینی که دعوای سلوک کند و ملازمت تقوا و ورع و متابعت جمیع احکام ایمان در او نباشد و به قدر سر مویی از صراط مستقیم شریعت حقّه انحراف نماید او را منافق می دان، مگر آنچه به عذر یا خطا و نسیان از او سر زند. هم چنان که جهاد دوم، جهاد اکبر است نسبت به جهاد اول (اشاره به توضیح خاص ایشان است درباره حدیث مشهور رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در باب جهاد اکبر و اصغر)، هم چنین منافق این صنف منافق اکبرند و آنچه از برای منافقین در صحیفه الهیه وارد شده، حقیقت آن برای ایشان به وجد اشد ثابت است.»⁽¹⁶⁾

بیانی از عارف واصل امام خمینی قدس سره

«و بالجمله کشفی اتم از کشف نبی ختمی صلی الله علیه و آله وسلم و سلوکی اصح و اصوب از آن نخواهد بود، پس ترکیباب بی حاصل دیگر را که از مغزهای بی خرد مدعیان ارشاد و عرفان است، باید رها کرد ... پس، از بیانات سابقه معلوم شد که آنچه پیش اهل تصوف معروف است که نماز وسیله معراج سلوک و سالک است و پس از وصول، سالک مستغنی از رسوم گردد، امر باطل و بی اصل و خیال خام بی مغزی است که با مسلک اهل اللّه و اصحاب قلوب مخالف است و از جهل به مقامات اهل معرفت و کمالات اولیا صادر شده است، نعوذ باللّه منه.»⁽¹⁷⁾

خلاصه

معیار در قرب و بُعد نسبت به حضرت حق، رعایت تکالیف شرعی است؛ یعنی انجام واجبات و ترک محرمات و توجه به مستحبات و مکروهات. تلاش در این راه برای سالک الی اللّه تعطیل بردار نیست، و با رسیدن به هر «مقام» و منزل برتر، بار تکالیف و وظایف دینی بیشتری بر دوش او سنگینی خواهد کرد.

در متون اصیل و معتبر دینی هرگز نمی یابیم که انسانی با داشتن بلوغ، عقل و قدرت، مکلف نباشد. چنان که هیچ شاهد و دلیلی پیدا نمی کنیم که به انسان اجازه دهد با اختیار و انتخاب، خود را به مرحله ای برساند که عقل و هوشیاری اش از بین رفته و دل به این خوش دارد که:

«چون سالکِ واصل از باده توحید حقیقی که از جام مشاهده جمال ذوالجلال نوش کرده، مست و لایعقل گردد، قلم تکالیف شرعیه به اِجماع همه، در حالت مستی بر او نیست.»⁽¹⁸⁾

مقام ها و منازلی که سالکان راه با عنوان «طریقت» طی می کنند، باید بر ضوابط ومقررات شرع مقدس منطبق و به صورت مستقیم یا غیرمستقیم مورد تأیید کتاب و سنت باشد. این عمده تفاوت عرفان دینی از غیردینی است که امروزه در جهان شایع و با کمال تأسف بسیاری از مسلمانان ناآشنای به اسلام بدان گرفتار شده اند.

شریعت، طریقت و حقیقت

چنان که قبلاً اشاره شد، درباره این واژه ها و ترتیب خاص آن ها که در تصوف و عرفان یک اصل مسلم تلقی می شود و از نظر بسیاری از دانشمندان اسلام نه دلیل عقلی دارد و نه نقلی،⁽¹⁹⁾ اختلاف است.

آنچه برای ما حایز اهمیت است، در مرحله اول بیان مقصود از این اصطلاحات در دیدگاه بزرگان عرفان است ودر مرحله بعد، پاسخ به این پرسش که پذیرش آن با سایر معتقدات اسلامی منافات دارد یا نه؟ وآیا میان نظریات فقیهان عظام واین باور عارفان، نقطه جمعی وجود دارد یا خیر؟ بیشتر عارفان و صوفیان در مقام ریشه یابی این اصطلاحات، به روایتی که از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم نقل شده است، استناد می کنند.

آن حضرت فرمود:

«شریعت، گفتار من و طریقت، رفتار من و حقیقت احوال من است ... .»⁽²⁰⁾

این روایت در «کتب اربعه» شیعه نیامده است، بلکه ابتدا در غوالی اللئالی آن هم به صورت مرسل (حذف اسناد) نقل شد ودیگران هم مانند صاحب مستدرک الوسائل⁽²¹⁾ و سید حیدر آملی⁽²²⁾ و مولی عبدالصمد⁽²³⁾ از همان جا نقل کرده اند.

گویا یکی از علل مخالفت «عموم فقیهان با این باور صوفیه»⁽²⁴⁾ همین باشد که حدیث از نظر فقهی قابل استناد نیست و نمی توان یک اصل کلی و فراگیر از این قبیل را، با استناد به چنین روایتی به صورت قطعی و مسلّم به اسلام و پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم نسبت داد.

البته نقل این حدیث شریف در بعضی از نوشته های اخلاقی و عرفانی از باب «تسامح در ادله سُنَن» است؛ چرا که علمای اسلام در احادیث اخلاقی، به دلیل مطابقت محتوای آن ها با فطرت بشری، سخت گیری نمی کنند و در این حدیث هم، نکته های ارزنده اخلاقی که بسیار آموزنده است، به چشم می خورد.

توضیح این واژه ها با اقتباس از بیانات عارف واصل، سید حیدر آملی این است:

شریعت، طریقت و حقیقت، سه مرحله از یک واقعیت اند و آن واقعیت شرع مقدس است. مانند بادام که پوسته، و مغز و مغز مغزی دارد و به همه این ها «بادام» اطلاق می شود. شریعت عبارت است از تصدیق پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در مجموعه آنچه از جانب خداوند آورده و عمل بر طبق ضوابط و حدودی که در شرع مقدس بیان شده است.

به عبارت دیگر، تعبد و تسلیم در برابر انبیای الهی و اوصیای آن ها در تمام مسایل اعتقادی، اخلاقی و عملی که از طریق کتاب و سنت برای انسان ها توضیح داده شده، «شریعت» است.

«طریقت» عبارت است از دست یابی به محتوا و حالت خاصی که از آن عمل انتظار می رود؛ یعنی سالک با بهره گیری از باطن و جان دستورهای دینی، به روح خود تعالی می بخشد، در منازل و مقامات معنوی سیر کرده و با انجام صحیح آن از نظر ظاهر و اخلاص و حضور قلبی حضرت حق به مقام رفیع «فناء فی اللّه» و «بقاء بِاللّه» ارتقا پیدا می کند.

در این مرحله است که سالک نه خود را می بیند و نه عبادت و بندگی اش را، از عالم کثرت ها پا را فراتر گذاشته، حقیقت واحده حاکم بر کل هستی را مشاهده می کند و در جهان هستی غیر صفات و اسمای الهی و مظاهر وجودی او چیزی نمی بیند؛ حتی خود و فعل خود را ادراک نمی کند. در این صورت است که معنی «لا اله الاّ هو کلّ شی ءٍ هالکٌ الا وَجْهه»⁽²⁵⁾ را به خوبی می شناسد وسِرِّ «وللّه المشرق و المغرب؛ اینما تولوا فَثَمَّ وجه اللّه»⁽²⁶⁾ را می یابد و آنچه در آیه شریفه «کلّ من علیها فان و یبقی وجه ربّک ذوالجلال و الاکرام»⁽²⁷⁾ نهفته است را ادراک می کند.

به عنوان مثال: در نماز آنچه از مقدمات، شرایط، واجبات و ارکان در رساله های عملیه آمده که مربوط به عموم مردم است و انجام آن مستلزم رفع تکلیف و ترک عمدی آن موجب فسق و چه بسا به عنوان کفر تلقی می شود، شریعت نامیده شده است.

در پس این ظواهر، باطنی در کار است که بیان کیفیت و کمیّت آن از عهده رساله های عملیه ساخته نیست. میزان اخلاص، حضور قلب، حال و هوای عبادت و بندگی به گونه ای که حلاوت و لذت آن را احساس کند و جمعاً مسایلی که شخص را به خدا نزدیک می کند و به روح او عروج می بخشد، طریقت نامیده می شود.

گاهی چند نفر در یک صف، نماز می خوانند که همه از نظر رعایت شرایط ظاهری در یک سطح قرار دارند، ولی فاصله ارزش نماز آن ها در نزد خدا از زمین تا آسمان است.⁽²⁸⁾

اما «حقیقت» نماز این است که نمازگزار به معنی واقعی کلمه انقطاع از غیر برای او حاصل شود. از امام باقر علیه السلام درباره نماز علی بن الحسین علیه السلام رسیده است که در هنگام نماز رنگش متغیّر می شد، چون به نماز می ایستاد مانند ساقه درخت هیچ حرکتی نداشت، جز آنچه باد لباس های او را حرکت می داد.⁽²⁹⁾

طبق روایت دیگری، وقتی که از امام صادق علیه السلام علت بیهوشی در اثر تکرار ذکری را پرسیدند، فرمود: آن قدر آن را تکرار کردم که از گوینده اش آن را می شنیدم و جسمم توان دیدار آن قدرت را نداشت.⁽³⁰⁾

«حقیقت» در اصطلاح عارفان مراحل نهایی سیر یک عارف است که حالت شهود به او دست می دهد، از خود «محو» و فانی در خدا می شود، و مناسبت ترین موقعیت برای حصول این وضعیت، نماز است.⁽³¹⁾

به دیگر عبارت، از این سه مرحله می توانیم به عنوان ابتدا، وسط و نهایت نام ببریم و یا ظاهر، باطن و باطن باطن، ومی توانیم به اسلام، ایمان و ایقان یاد کنیم و یا به علم الیقین، عین الیقین و حق الیقین وتعبیرهایی از این قبیل که در هر یک از این تشبیهات بُعد خاصی مورد توجه قرار گرفته است.

فلسفه اصرار بر این سه مرحله، علاوه بر واقعیتی که در شرع مقدس وجود دارد که در پَس ظاهر آن، باطن عمیق بلکه باطن هایی در کار است، استعدادها و توانایی های متفاوت و مختلف انسان هاست؛ بدین معنی که دین مبین اسلام بلکه همه ادیان آسمانی برای قشر خاصی از جامعه بشری نیامده است، بلکه راه سعادتی برای عموم انسان هاست، در نتیجه باید خوراک متناسب با مزاج های مختلف را در اختیار داشته باشد تا هر انسانی به فراخور استعداد و توانایی خود یا به میزان کار و تلاشی که انجام می دهد از این سفره کَرَم الهی برخوردار شود.

به طور طبیعی در مقام عمل، بیشتر مردم در همان مرحله ظاهر متوقف می شوند و با انجام واجبات و ترک محرمات، از خود رفع تکلیف کرده و به عنوان یک مسلمان از عذاب الهی محفوظ می مانند و از بهشت او بهره می برند.

عده دیگری از این مرحله پا را فراتر گذاشته، با بهره گیری از محتوا و باطن مظاهر دینی به طی منازل و مقامات معنوی پرداخته و از الطاف خاص الهی در این باب بهره مند می شوند. البته میزان بهره گیری آنان از این اقیانوس بی کران به مقدار اخلاص، حضور قلب و تداوم ذکر اللّه واستمداد هر چه بیشتر از توفیقات و عنایات الهی، بستگی دارد.

و سرانجام عده کمی در این مسابقه عظیم و عزیز معنوی از دیگران پیشی گرفته به موفقیت هایی در جهت قرب الهی، نایل می شوند که دیگران نه تنها بدان دسترسی ندارند، که از تصور آن نیز عاجزند و باید گفت: «طوبی لهم و حُسْنُ مَآب».

اظهارات و عملکرد ناشایست درباره این اصطلاحات

پذیرش این سه مرحله به گونه ای که توضیح داده شد، چیزی نیست که مخالف داشته باشد؛ زیرا هر فقیه و عالم اسلام شناس به خوبی می داند که حقایق شرع مقدس در ظواهر آن خلاصه نمی شود، بلکه از باطن و عُمقی برخوردار است که هیچ یک از انسان های غیرمعصوم، راه به نهایت آن نمی برند، امّا برای همه افراد به منظور غَوْر در ژرفای آن حقایق و دستیابی به اسرار بیشتر وقدم نهادن به مراحل معنوی عالی تر، راه باز است.

از طرفی، همگان اذعان و اعتراف دارند، که گرچه سفره فیض الهی به طور یکسان برای همه گسترده شده، اما میهمانان با توجه به «مراتب» وجودی خود و عوامل پیدا و پنهانی که به هر کس توانایی خاصی بخشیده، بهره یکسان نمی برند.

هیچ کس نمی تواند نماز انسان های کاملی همچون انبیای الهی و اوصیای معصوم علیهم السلام بلکه عبادت دست پرورده های مورد تأیید آنان را با آنچه به نام نماز توسط نگارنده انجام می شود، از لحاظ روح و باطن آن، در یک سطح ارزیابی کند؛ که نمازِ بسیاری از نمازگزاران به جای تقرب بخشیدن به ساحت قدس ربوبی، موجب بُعد و محرومیت آنان از فیوضات خداوندی می گردد!

تا این جا بر سر این اصطلاحات اختلافی نیست، اما پاره ای از اظهارات یا عملکرد بعضی از فرقه های صوفیّه و یا عارفان غیرشیعه، موجب شده است که برداشت نادرستی از این سه واژه در اذهان پیدا شود، تا آن جا که آن را بدعتی در اسلام تلقی کنند. اینک به چند مورد اشاره می شود: