یکى از دوستان اهل علم نقل مىکرد: در شهر مقدس مشهد مسجدى بنا شد و در آن مسجد نماز و جلسات مذهبى بر پاگشت، ولى مسجد از فرش لازم و وسایل مورد نیاز جلسات خالى بود، در یک نیمه شب که تمام مردم محل، خواب بودند و خادم مسجد در آن شب در مسجد نبود، شخصى مى آید و تمام مسجد را با بهترین فرش زینت کرده و به اندازه نیاز چهارصد نفر وسایل در آن مسجد مى گذارد و مى رود و عاقبت هم بر کسى معلوم نگشت که این عمل خیر کار کدام خیّر خالص و بنده مخلص بوده؟!