[وَ أَعْتَزِلُکُمْ وَ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ أَدْعُوا رَبِّی عَسى‏ أَلَّا أَکُونَ بِدُعاءِ رَبِّی شَقِیًّا* فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ کُلًّا جَعَلْنا نَبِیًّا] .

و من از شما و معبودانى که به جاى خدا مى‏ خوانید، کناره مى‏گیرم و پروردگارم را مى‏خوانم، امید است در خواندن پروردگارم [از اجابت او] محروم و بى‏بهره نباشم.* پس هنگامى که از آنان و آنچه جز خدا مى‏پرستیدند، کناره گرفت، اسحاق ویعقوب را به او بخشیدیم وهر یک را پیامبر قرار دادیم.

این دو آیه نمایشگر دورى جستن ابراهیم از بت پرستان است، بت پرستانى که‏ بر فضاى زندگى حاکم بودند و ابراهیم با آنان در هیچ موردى خط مشترک نداشت.

کناره‏گیرى کرد تا درس کناره‏گیرى را به همه پاکان و موحدان بدهد و به مؤمنان این پیام را برساند که اگر قدرت سرنگونى طاغوت را نداشتید، از آنان کناره‏گیرى کنید تا وسایل کوبیدن آنان براى شما فراهم آید، ابراهیم گفت:

من از شما و بتانى که به جاى معبود حق مى ‏پرستید، دورى مى‏گزینم و خداى یکتا را مى‏خوانم امیدوارم که از پیشگاه رحمتش محروم نشوم.

چون ابراهیم از آن قوم و بت‏هایى که مى‏پرستیدند، دورى جست و گوشه گرفت و مخالفت همه جانبه خود را عملًا اعلام کرد، خداوند بزرگ به لطف و رحمتش، اسحاق و یعقوب را به او عنایت کرد و اسحاق و یعقوب را شرف نبوت بخشید.