شیخ سلیمان بلخى حنفى در کتاب پر قیمت «ینابیع المودّة» و شیخ صدوق در «اکمال الدّین» و فیض کاشانى در «علم الیقین» با سند متین و محکم از جابر بن عبداللّه انصارى نقل مى‏کنند که گفت:

وقتى آیه شریفه:

 [یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ‏].

اى اهل ایمان! از خدا اطاعت کنید و [نیز] از پیامبر و صاحبان امر خودتان [که امامان از اهل بیت‏اند و چون پیامبر داراى مقام عصمت مى‏باشند] اطاعت کنید.

بر پیامبر بزرگ نازل شد، من به آن حضرت عرضه داشتم: خدا و رسول را شناختیم، اولى‏الامرى که در این آیه پروردگار عالم طاعتشان را با طاعت از رسول یکى قرار داده کیستند؟

پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: اینان جانشینان من و رهبران جامعه اسلامى پس از من هستند اوّل آنان:

على ابن ابیطالب و حسن و حسین و على بن الحسین و محمد بن على در تورات معروف به باقر که اى جابر او را مى‏بینى و چون دیدى سلامم را به او برسان.

سپس صادق جعفر بن محمد و موسى بن جعفر و علىّ بن موسى و محمّد بن على و علىّ‏بن محمد و حسن بن على.

سپس هم نام و هم کنیت من حجت خدا در زمین و بقیّت عباد پسر حسن بن على است.

یاد و نام خدا به دست او در مشارق و مغارب طنین انداز مى‏شود، او از شیعیان و دوستدارانش غایب است و آن که خدا دلش را به ایمان امتحان کرده بر امامتش اقرار دارد.

جابر مى‏گوید: از رسول خدا صلى الله علیه و آله پرسیدم: شیعیانش در زمان غیبت از او سود مى‏برند؟ فرمود: به آن کسى که مرا به رسالت فرستاده از نورش بهره مى‏گیرند و از رهبریش سود مى‏برند، چنانچه مردم از آفتاب پشت ابر بهره مى‏برند!