کسى که خود را نشناخته و یا خود را فراموش کرده باشد؛ حتى اگر معدن همه عیوب شود که هر یک از این عیوب در خانواده و جامعه مشکلاتى را به بار آورد، حس نمى‏کند. کسى که آگاه به مقام خود نیست، کسى که دچار عذاب خودفراموشى است، کسى که گرفتار مرض غفلت از خویش است چگونه عیب مرضى را که عارض اوست حس کند، و درد آن را بفهمد؟

خودفراموشى علت بسیارى از رذایل اخلاقى و مفاسد عملى است که در صورت گسترده شدن رذایل و مفاسد، رابطه انسان با خدا قطع شده و دچار هلاکت ابدى مى‏گردد. گرفتاران بند غفلت، از حقایق دورند و ابواب رحمت حق به روى آنان بسته است، این بیچاره‏ها در همه چیز غور مى‏کنند؛ ولى به فکر خود نیستند، و در مقام علاج هر دردى هستند؛ ولى به علاج دردهاى خویش برنمى‏خیزند.

امیر مؤمنان علیه السلام در روایتى مى‏فرماید:

عَجِبْتُ لِمَنْ یَنْشُدُ ضالَّتَهُ وَقَدْ اضَلَّ نَفْسَهُ فَلا یَطْلُبُها .

 «در شگفتم از کسى که گمشده خود را مى‏جوید؛ امّا خویشتن را گم کرده و آن را نمى‏جوید».

همچنین از آن حضرت نقل شده است که فرمود:

مَنْ شَغَلَ نَفْسَهُ بِغَیْرِ نَفْسِهِ تَحَیَّرَ فِى الظُّلُماتِ وَارْتَبَکَ فِى الهَلَکات .

 «هر که خود را به غیر خود مشغول کند در تاریکى‏ها سرگردان شود و در ورطه هلاکت‏ها فرو رود».