من از میان صدها کتاب علمى و تحقیقى و روایى و تاریخى که در امر ولایت و امامت‏ و جانشینى پس از پیامبر صلى الله علیه و آله نوشته شده فقط یک سخن از حضرت على بن موسى الرضا عالم آل محمد علیهم السلام نقل مى‏کنم باشد که اهل انصاف به انصاف خود تکیه کنند.

عبدالعزیز بن مسلم که از یاران و ارادتمندان و مخلصان حضرت رضاست مى‏گوید:

در ابتداى ورودمان به مرو در خدمت امام رضا علیه السلام در روز جمعه در جامع مرو بودیم، بین مردم در امر امامت پس از پیامبر صلى الله علیه و آله سخنان زیادى رد و بدل شد و اختلاف زیادى که بین مردم در مسئله امامت بود مورد مذاکره قرار گرفت پس از آن جلسه به خدمت مولایم حضرت رضا علیه السلام رسیدم و داستان مردم را بازگو کردم، حضرت لبخندى زد و فرمود: اى عبدالعزیز! این مردم جاهل و نادانند و در رأى و عقیده خود کلاه سرشان رفته، به حقیقت خداوند عزّوجلّ جان رسول خدا صلى الله علیه و آله را نگرفت مگر این که دین را براى او کامل کرد و قرآنى به او عنایت فرمود که شرح هر چیز در آن است، حلال و حرام و حدود و احکام و آنچه مردم بدان نیاز دارند همه را در آن بیان کرد و فرمود:

 [ما فَرَّطْنا فِی الْکِتابِ مِنْ شَیْ‏ءٍ].

ما چیزى را در کتاب [تکوین از نظر ثبت جریانات هستى و برنامه‏هاى آفرینش‏] فروگذار نکرده‏ایم.

در سفر حجة الوداع که آخر عمر پیامبر صلى الله علیه و آله بود آیه سوم سوره مائده را نازل کرد:

 [الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دِیناً].

امروز [با نصبِ على بن ابى‏طالب به ولایت، امامت، حکومت و فرمانروایى بر امت‏] دینتان را براى شما کامل، و نعمتم را بر شما تمام کردم، و اسلام را برایتان به عنوان دین پسندیدم.

امر امامت از تمام نعمت است، پیامبر صلى الله علیه و آله از دنیا نرفت تا براى همگان همه معالم دین را بیان کرد و راه را براى آنان روشن ساخت و آن‏ها را بر جاده حق واداشت و على علیه السلام را بر آنان رهبر و پیشوا نمود و از چیزى که مورد نیاز امت باشد صرف نظر نکرد مگر این که بیان فرمود، هر که خیال کند که خداوند دینش را کامل نکرده، کتاب خدا را رد نموده و هرکس‏ کتاب خدا را رد کند به آن کافر است!!

آیا قدر و موقعیت امامت را در امت مى‏دانند تا اختیار و انتخاب آنان در آن روا باشد؟!

به راستى! امامت اندازه‏اى فراتر و مقامى والاتر و موقعى ارزنده‏تر و آستانى منیع‏تر و ژرفایى فروتر از آن دارد که مردم با عقل خود به آن رسند، یا با رأى و نظر خود درک کنند یا به انتخاب خود امامى بگمارند.

امامت مقامى است که حضرت ابراهیم پس از آن که مقام نبوت و خُلّت را پابرجا کرد بدان رسید، این امامت سومین درجه و فضیلتى بود که خدایش بدان مشرف کرد و نامش را به وسیله آن بلند نمود و فرمود:

 [إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً].

من تو را براى همه مردم پیشوا و امام قرار دادم.

خلیل از شادمانى به این نعمت عرضه داشت:

این مقام در ذرّیه و نژاد من هم هست؟

خداوند فرمود:

 [لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ‏].

پیمان من [که امامت و پیشوایى است‏] به ستمکاران نمى‏رسد.

این آیه امامت و رهبرى هر ظالمى را تا روز قیامت باطل ساخت و آن را مخصوص برگزیدگان پاک ساخت