هر مسلمانى مى‏داند که امر به معروف و نهى از منکر، دو فریضه از فرایض مهم الهى است، اداى این دو فریضه بر هر مسلمانى از واجبات، و ترک آن از محرمات است، که مهمترین علت براى سقوط یک ملت، در بدبختى است.

مردم مؤمن باید همیشه یک دیگر را به آراسته شدن به حق و دور ماندن از برنامه‏هاى شیطانى دعوت کرده، و استقامت در راه خدا را به یک دیگر سفارش کنند.

 «معروف» مجموعه خوبى‏ها و حقایق و واقعیاتى است که خداوند در قرآن و پیامبران و امامان در روایات براى انسان بیان کرده و آراسته شدن هر مسلمانى را به حسنات اخلاقى که از اهم مصادیق آن است دعوت نموده‏اند.

کسى که آراسته به حسنات اخلاقى گردد، و از رذایل و صفات ناپسند دور بماند، به مقام احسن تقویمى و خلیفة الهى نایل آمده، و مصداق آیه شریفه «وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنِی آدَمَ» «1» شده است. خلیفه و نایب خدا، آن انسانى است که در خور استعدادش، آثار کسى که نایب او شده است را در خود ظهور داده باشد و در حقیقت، تجلى‏گاه صفات «منوب عنه» گردیده است.

اگر انسان از فروغ پر بهاى حسنات اخلاقى محروم بماند، نه اینکه خلیفه خدا نیست؛ بلکه از میدان آدمیت دور مانده و جز حیوان شرور و جنبنده‏اى پلید چیز دیگر نیست.