«در روزگار عبدالملک مروان، مردى در مدینه مغضوب وى شد، عبدالملک خون او را هدر گردانید و فرمان داد که او را هر کجا یابند به قتل برسانند و گفت: هر کس به وى پناه دهد، او نیز به اعدام محکوم مى‏گردد.

آن مرد از ترس جبّار شام و خون آشام حزب ننگین اموى حیران و خائف، گرد کوه و کمر و دشت و بیابان مى‏گشت و در هر موضع یک روز یا دو روز بیشتر مقام نمى‏گرفت، از گفتن نام و نشان خویش به مردم خوددارى مى‏کرد، گاه چون نخجیر بر کمر کوه بودى و گاه چون آهو در میان بیابان و گاه چون ابر در صعود قطرات عَبَرات مى‏باریدى و گاه چون سیل در آن حدود سر بر سنگ زنان مى‏غلطیدى و گاه چون سایه در پس دیوار مى‏افتادى و زبان حال اینچنین مى‏سرودى.

روزى در میان بیابانى بر این حال مى‏رفت، بزرگى را دید محاسن سپید که جامه سپید پوشیده نماز مى‏کرد، در موافقت او به نماز مشغول گشت، چون آن بزرگ نماز را سلام داد، پرسید از کجایى و اینجا چه مى‏کنى؟ گفت: گریخته‏ام، متواریم، از جور سلطان خائف شده و بر جان خود ناایمن گشته‏ام، وادى به وادى مى‏گردم و از بیابانى به بیابانى ره مى‏سپرم، ساعت به ساعت هلاک خود را انتظار مى‏کشم. آن بزرگ به او گفت:

فَأیْنَ أنْتَ مِنَ السَّبْعِ؟

از هفت گانه به کجایى؟

گفتم: کدام هفت که شش جهت و پنج حس و چهار طبع من چنان مستغرق خوف و وحشت گشته‏اند که دو ساعت در یک موضع نتوانم بود، چه دانم که کدام هفت مى‏گویى، من از اندوه نه هفت مى‏دانم و نه هشت. گفت: گوش دار تا از زبان من بشنوى و به برکات این دعا چشم فرج بدوزى؛ و این دعا بخواند:

سُبْحانَ اللَّهِ الْواحِدِ، سُبْحانَ الَّذى لَیْسَ غَیْرُهُ، سُبْحانَ الْقائِمِ القدیمِ الّذى لا بَدْءَ لَهُ، سُبْحانَ الَّذى یُحْیى وَ یُمیتُ، سُبْحانَ الَّذى کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فى شَأْن، سُبْحانَ الَّذى خَلَقَ ما یُرى‏ وَ خَلَقَ ما لایُرى‏، سُبْحانَ الَّذى عَلِمَ کُلَّ شَىْ‏ءٍ مِنْ غَیْرِ تَعْلیمٍ. اللَّهُمَّ إنّى اسْألُکَ بِحَقِّ هذِهِ الْکَلِماتِ وَ حُرْمَتِهِنَّ أنْ تَفْعَلَ بى کَذا وَ کَذا.

و چند بار اعاده کرد تا یاد گرفتم و سپس امن و سکونى در دل من پدید آمد و از آن خوف و رعب هیچ در خاطر من نماند و هم از آن موضع به آرزویى فسیح و امیدى هر چه تمام‏تر روى به عبدالملک آوردم و به در سراى او رفتم و دستورى خواستم، مرا دستورى دادند، چون به عبدالملک رسیدم گفت: ساحرى آموختى که بدان استظهار چنین جرأت نمودى؟ گفتم: نه، امر و حال خود با او حکایت کردم و دعا بر خواندم، مرا امان داد و نیکى بسیار کرد و از آن بلا و محنت به برکت دعا نجات یافتم و لذّت فرج بعد از شدّت را چشیدم.»