زمانى که نوبت حکومت به عمر بن عبدالعزیز  رسید، یکى از بهترین کارهایى که انجام داد این بود که توانست از قدرتش استفاده کند و ناسزا گفتن به امیرالمؤمنین را، که از آثار شوم دوران حکومت معاویه بود، از خطبه‏ هاى نماز جمعه، سخنرانى‏ها، نوشته‏ ها، خانه ‏ها وجامعه جمع کند و با قدرت بسیار جلوى این کار بایستد.

روزى یکى از دوستان از او پرسید: شما که از خانواده اموى هستید، به چه دلیل در برابر فرهنگى که سال‏هاست توس‏ء امویان در جامعه اسلامى ریشه دوانده ایستاده ‏اید؟

سبب این سوال این بود که چنین انتظارى از عمر بن عبدالعزیز نمى‏رفت، چرا که این مساله از زمان معاویه تا زمان عمربن عبدالعزیز و نزدیک به پنجاه سال ادامه داشت.

وى در پاسخ گفت: در ایّام کودکى، روزى در مکتب به على بن ابیطالب ناسزا گفتم. معلمم سخن مرا شنید. بعد، مرا صدا کرد و گفت: پسر جان! قرآن خوانده‏ اى؟ گفتم: بله. گفت: آیه شریف مربوط به بیعت رضوان  را در قرآن دیده ‏اى؟  گفتم: بله. گفت: على ابن ابى‏طالب از افراد بیعت رضوان بود یا نه؟ گفتم: بوده. گفت: آیا پس از این‏که خدا در قرآن از على، علیه‏ السلام، اعلام رضایت کرد، آیه دیگرى فرستاد که در آن بگوید من رضایتم را از على پس گرفتم و از این به بعد از على خوشم نمى‏آید؟ گفتم: نه. گفت: آیا خارج از قرآن خود از ناحیه پروردگار آگاهى پیدا کرده‏اى که از على راضى نیست؟ گفتم: نه. گفت: آیا کسى که از ملکوت آگاه بوده به شما اطلاع داده که خدا از على ناراضى است؟ گفتم: نه. گفت: پس چرا به انسانى که خدا از او راضى است، بد مى‏گویى؟ گفتم: اشتباه کردم. این کلام در ذهن من بود تا وقتى‏که حاکم شدم. دیدم تمام قواى مملکت در من جمع شده است؛ از این رو، از این قدرت استفاده کردم و جلوى این کار را گرفتم‏.