امام زین العابدین علیه السلام مى‏فرماید:
مردى با خانواده خود سوار کشتى شد در میان راه، دریا به حرکت آمد و کشتى شکست و از سرنشینان آن جز همسر آن مرد کسى نجات نیافت. زن بر تخته پاره‏اى قرار گرفت و موج دریا وى را به یکى از جزیره‏هاى اطراف دریا برد. در آن جزیره مرد راهزنى زندگى مى‏کرد که هر حرامى را مرتکب مى‏شد و به هر کار زشتى دست مى‏زد. ناگهان آن زن را بالاى سر خود دید به او گفت: آدمى‏زادى یا پرى؟ زن گفت: آدمم. آن مرد دیگر سخنى نگفت، برخاست و با زن درافتاد و قصد کرد با او درآمیزد. زن بر خود لرزید. راهزن سبب وحشت و ترس آن را پرسید. آن زن با دست اشاره کرد و گفت: از خدا مى‏ترسم. راهزن گفت: تاکنون چنین عملى مرتکب شده‏اى؟ زن پاسخ داد: به عزّتش سوگند، هرگز به چنین عملى دامن آلوده نکرده‏ام. مرد راهزن گفت: با این که تو مرتکب چنین عمل خلافى نشده‏اى از خدا مى‏ترسى، در حالى که من این کار را به زور به تو تحمیل مى‏کنم، به خدا قسم من براى ترس از حقّ سزاوارتر از تو هستم.
راهزن پس از این جرقّه بیدار کننده برخاست و در حالى که همّتى به جز توبه نداشت به نزد خاندان خود روان شد. در راه به راهبى برخورد و به عنوان رفیق راه با او همراه گشت، آفتاب هر دوى آنان را آزار مى‏داد، راهب به راهزن جوان گفت: دعا کن تا خدا به وسیله ابرى بر ما سایه افکند وگرنه آفتاب هر دوى ما را از پاى خواهد انداخت.
جوان گفت: من در پیشگاه خدا براى خود حسنه‏اى نمى‏بینم، تا جرأت کرده از حضرتش طلب عنایت کنم. راهب گفت: پس من دعا مى‏کنم و تو آمین بگو. جوان پذیرفت پس راهب دعا کرد و جوان آمین گفت. در همان لحظه ابرى بر آنان سایه انداخت و هر دو در سایه ابر بسیارى از راه را رفتند. تا به جایى رسیدند که باید از هم جدا مى‏شدند، همین که از یکدیگر جدا شدند ابر بالاى سر جوان قرار گرفت. راهب گفت: تو از من بهترى؛ زیرا دعا به خاطر تو به اجابت رسید، اینک داستانت را به من بگو. جوان ماجراى برخورد خود را با آن زن گفت. راهب به او گفت: به خاطر ترسى که از خدا به دل راه دادى تمام گناهانت بخشیده شد، سپس مواظب باش اینک بنگر که در آینده نسبت به خداوند چگونه خواهى بود