امام صادق علیه السلام مى‏فرماید:

عیسى بن مریم با یارانش بر شهرى گذشتند که مردم آن کوچه‏ها و خانه‏ها مرده بودند.

فرمود: اینان به سخط الهى دچار شده‏اند، اگر به مرگ طبیعى مرده بودند دفن مى‏شدند.

یاران گفتند: علاقه‏مندیم داستان آنان را بدانیم. پروردگار به عیسى فرمود: با مردگان صحبت کن، عیسى فریاد زد: اى اهل قریه! یکى از کسانى که مرده بود لبیک گفت. عیسى پرسید داستان شما چیست؟ گفت: در خوشى زیستیم و به بدبختى دچار هاویه شدیم.

عیسى پرسید هاویه چیست؟ آن مرد گفت: دریاهایى از آتش که در آن کوه‏هایى از عذاب قرار دارد!

فرمود: چرا گرفتار آنجا شدید؟ گفت: به خاطر دو گناه، بندگى طاغوت و عشق به دنیا. فرمود: محبّت به دنیا تا کجا؟ گفت: همانند کودکى که به مادر عشق ورزد. تا دنیا به ما رو مى‏کرد خوشحال مى‏شدیم، تا از ما برمى‏گشت محزون مى‏گشتیم.

فرمود: پیروى شما از طاغوت چگونه بود؟ عرضه داشت: از تمام برنامه ‏ها و دستورهایش شنوایى داشتیم.

فرمود: تو چگونه به من جواب دادى؟ گفت: بقیه اهل شهر دهانشان به وسیله دهانه‏ بند و لجام آتشین بسته است و ملائکه غلاظ و شداد مواظب آنانند. من گرچه در بین آنان بودم ولى در عمل با آن‏ها نبودم؛ امّا وقتى عذاب آمد مرا هم گرفت و فعلًا با مویى معلّقم و مى‏ترسم که در آتش قرار بگیرم! عیسى فرمود: خوابیدن در مزبله‏ها و خوردن نان جو، در صورتى که دین انسان براى انسان سالم بماند، براى انسان آسان است. البته آیات و روایاتى که کیفر گناهان را بیان مى‏کند بیش از این است، شما مى‏توانید مفصّل آن را در کتاب‏هاى «بحار الأنوار»، «عقاب الأعمال»، «الکافى»، «محجّة البیضاء» ببینید.

آرى، وقتى انسان از طریق قرآن و روایات رسیده از منابع وحى، از کیفر و عذاب گناهان آگاه مى‏شود، به خوف شدیدى دچار شده و این خوف بهترین عامل بازدارنده انسان از گناه و وسیله‏اى براى تدارک خطاهاى گذشته است و این همان خوفى است که در قرآن و روایات به آن اشاره شده که براى هر انسانى لازم و ضرورى است:

[وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى‏* فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوى‏].

و اما کسى که از مقام و منزلت پروردگارش ترسیده و نفس را از هوا و هوس بازداشته است؛* پس بى‏تردید جایگاهش بهشت است.