معاویه به ضرار گفت: على را برایم توصیف کن، ضرار گفت: مرا از این برنامه معاف بدار، معاویه گفت: هیچ راهى جز توصیف على ندارى، ضرار گفت: اکنون که ناچارم مى‏گویم:
به خدا قسم، شناخت على از درک عقل و اندیشه ما بسیار دور بود. بر همه چیز توان داشت، گفتارش میزان شناخت حق و باطل بود و جز به عدالت حکمى از حضرتش صادر نگشت.
از سراسر وجود او دانش و علم مى‏ریخت و تمامى نواحى هویّت و ماهیّتش گویاى حکمت بود.
از دنیا و شکوهش وحشت داشت و با تاریکى شب انسى عجیب برقرار مى‏کرد اشکش به خاطر ترس از عظمت حق، فراوان بود.
همیشه در اندیشه و تفکّر به سر مى‏برد و لباس زبر و خشن را دوست داشت و غذایش را جز نان جوین و مواد بسیار عادى که لذّتى در آن نبود چیزى تشکیل نمى‏داد.
به هنگامى که بین ما بود با ما فرقى نمى‏کرد. از جواب هر خواسته مشروعى که داشتیم‏ امتناع نداشت، وقتى از او دعوت مى‏کردیم اجابت مى‏فرمود.
به خدا قسم با این که به او نزدیک بودیم و او هم با ما نزدیک بود، ولى انگار از عظمت و بزرگى‏اش یاراى سخن گفتن با او را نداشتیم.
اهل دین را فوق العاده گرامى مى‏داشت و با افتادگان نشست و برخاست مى‏نمود.
در زمان حکومتش هیچ قدرتمندى از ترس عدالتش جرأت اعمال زور و سلطه‏اش را نداشت و هیچ ضعیفى از رسیدن به عدل على مأیوس نبود.
خدا را به شهادت مى‏طلبم که شاهد شب‏هاى على بودم، زمانى که پرده تاریک شب به رخسار جهان در مى‏افتاد و ستارگان در آسمان دنیا به جلوه‏گرى مى‏نشستند، او محاسن خود را به دست مى‏گرفت و چون آدم مار گزیده به خود مى‏پیچید و چون انسان غصه‏دار اشک مى‏ریخت و مى‏گفت: دنیا برو غیر مرا گول بزن. خود را به من عرضه مکن و براى جلب من، متوسّل به هفت قلم آرایش مشو. چه دور است، چه دور است که بتوانى مرا فریب دهى، من تو را سه طلاقه کرده‏ام و جاى هیچ‏گونه رجوعى براى تو باقى نگذاشته‏ام مدّت تو بسیار کوتاه و خطرت براى فرزند آدم بزرگ است و عیش و خوشیت اندک.
آه که توشه‏ام براى سفر آخرت کم است واى که عبادتم براى دفع وحشت از راهى که در پیش دارم اندک است.
ناگهان معاویه گریست و گفت: خدا رحمت کند ابوالحسن را؛ که به خدا قسم این چنین بود. سپس گفت: اى ضرار! حزن و اندوهت نسبت به او چگونه است؟ گفت: مانند کسى که فرزندش را در لانه‏اش سر بریده و گریه گلوگیر او شده و از غصه آرام نمى‏گیرد و اندوهش به پایان نمى‏رسد!!