استاد اخلاق، مرحوم حاج شیخ محمود یاسرى رحمه الله مى‏فرمود:

پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله به جبرئیل فرمود: از عجایبى که دیده ‏اى برایم بازگو.

امین وحى گفت: در زمان‏هاى گذشته، در حالى که بنا بود به یکى از انبیاى خدا نازل‏ شوم، عابدى را در جزیره‏اى دیدم که با کمال شوق به عبادت حق مشغول بوده و از خدا مى ‏خواست مرگش در حال سجده بر حق فرا رسد!

عبادتش را نیکو یافتم، زمان بندگیش را چهارصد سال دیدم، دعایش را مستجاب مشاهده کردم، علاقه ‏مند شدم وضع قیامتش را ببینم، برایم اعجاب‏آور بود!

روز قیامتش نشان مى‏داد که اعمالش مورد قبول حق واقع شده است، به او خطاب مى‏رسد:

«أُدْخُلْ جَنَّتى بِرَحْمَتى».

عرضه مى‏دارد:

«أَدْخُلُ جَنَّتَکَ بِعَمَلى».

من به بهشت مى‏روم ولى با دلگرمى به عمل و عبادتم!

خطاب مى‏رسد: اى قاضیان دادگاه! اکنون که پاى معامله به میان آمده است، تمام نعمت‏هاى مادّى و معنویم را که به این عابد عنایت کردم با عبادتش بسنجید، چنانچه عبادت او گران‏تر آمد به بهشت رود و اگر نعمت‏هاى من گران‏تر شد به جهنم رود!!

از نعمت بینایى شروع کردند، این نعمت از نظر ارزش خدایى بر تمام عبادتش سنگین‏تر آمد، چون او را به سوى دوزخ بردند، عرضه داشت: خدایا! برنامه‏هاى دیگرى نیز داشتم که محاسبه نشد، خطاب مى‏رسد چیست؟ مى‏گوید: امید بر کرم تو، حسن ظنّ بر عنایت تو و از همه بالاتر نیاز و فقر و ناچیزى خودم. خطاب مى‏رسد او را از مسیر عذاب برگردانده و به خاطر امید و حسن ظنّش به بهشت ببرید، چون در مسیر بهشت قرار مى‏گیرد عرضه مى‏دارد:

«أَدْخُلُ جَنَّتَکَ بِرَحْمَتِکَ» به خاطر رحمت تو داخل بهشت مى‏شوم.

آرى، بندگى‏هاى ما هر چند زیاد باشد، باز معلول لطف، توفیق و عنایت اوست و بندگى ما کجا و عظمت و بزرگى و جلال او کجا؟!