دید موسى کافرى اندر رهى‏

پیر گبرى کافرى و گمرهى‏

گفت اى موسى از این ره تا کجا

مى‏روى با که دارى مدّعا

گفت موسى مى‏روم تا کوه طور

مى‏روم تا لجّه دریاى نور

مى‏روم تا راز گویم با خدا

عذر خواهم از گناهان شما

گفت اى موسى توانى یک پیام‏

با خداى خود زمن گویى تمام‏

گفت موسى هان پیامت چیست او

گفت از من با خداى خود بگو

گو فلان گوید که چندین گیر ودار

هست من را از خدایى تو عار

گر تو روزى میدهى هرگز مده‏

من نخواهم روزیت منت منه‏

نى خدایى تو نه منهم بنده‏ام‏

نى زبار روزیت شرمنده‏ام‏

زین سخن آمد دل موسى به جوش‏

گفت با خود تا چه گوید حق خموش‏

شد روان تا طور با حق راز گفت‏

راز با یزدان بى‏انباز گفت‏

اندر آن خلوت به جز او کس ندید

با خدا بس رازها گفت و شنید

چون که فارغ شد در آن خلوت زراز

خواست تا گردد به سوى شهر باز

شرمش آمد از پیام آن عنود

دم نزد زانچه از آن بشنیده بود

گفت حق کو آن پیام بنده‏ام‏

گفت موسى من از آن شرمنده‏ام‏

شرم دارم تا بگویم آن پیام‏

چون تو دانایى تو مى‏دانى تمام‏

گفت از من رو بر آن تندخو

پس زمن او را سلامى بازگو

پس بگو گفتت خداى دلخراش‏

گر تو را عارست از ما عار باش‏

ما نداریم از تو عار و ننگ نیز

نیست ما را با تو خشم و جنگ تیز

گر نمى‏خواهى تو ما را گو مخواه‏

ما تو را خواهیم با صد عزّ وجاه‏

روزیم را گر نخواهى من دهم‏

روزیت از سفره فضل و کرم‏

گر ندارى منّت روزى زمن‏

من تو را روزى رسانم بى‏منن‏

فیض من عام است و فضل من عمیم‏

لطف من بى‏انتها جودم قدیم‏

خلق طفلانند و باشد فیض او

دایه‏اى بس مهربان و نیک خو

کودکان گاهى به خشم و گه بناز

از دهان پستان بیندازند باز

دایه پستانشان گذارد بر دهن‏

هین مکن ناز اى انیس جان من‏

سر بگرداند دهن برهم نهد

دایه بوسه بر لبانش مى‏دهد

چون که موسى بازگشت از کوه طور

طور لخابل قلزم زخار نور

گفت کافر با کلیم اندر ایاب‏

گو پیامم را اگر دارى جواب‏

گفت موسى آنچه حق فرموده بود

زنگ کفر از خاطر کافر زدود

جان او آیینه پر زنگ بود

آن جوابش صیقل خوشرنگ بود

بود گمراهى زره افتاده بس‏

آن جوابش بود آواز جرس‏

جان او آن شام یلدا دان جواب‏

مطلع خورشید و نور آفتاب‏

سر به زیر افکند لختى شرمگین‏

آستین بر چشم و چشمش بر زمین‏

سر برآورد آنگهى با چشم تر

با لب خشک و درون پر شرر

گفت با موسى که جانم سوختى‏

آتش اندر جان من افروختى‏

من چه گفتم اى که روى من سیاه‏

وا حیا آه اى خدا واخجلتاه‏

موسیا ایمان بر من عرضه کن‏

کودکم من بر دهانم نه سخن‏

موسیا ایمان مرا بریاد ده‏

اى خدا پس جان من بر باد ده‏

موسى او را یک سخن تعلیم کرد

آن بگفت و جان به حق تسلیم کرد

اى صفایى هان و هان تا چند صبر

یاد گیر ایمان خود زان پیر گبر

گرچه گفتار تو ایمان پرور است‏

هم سخن‏هایت همه نغزتر است‏

ریزد از نطقت مسلمانى همه‏

هست گفتار تو سلمانى همه‏

لیک زاعمال تو دارد عار وننگ‏

کافر بتخانه ترساى فرنگ‏