‏

فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ: «1»

پس تقواى الهى پیشه کنید تا شاکر و سپاسگزار نعمت‏هاى خدا شوید.

ناسپاسى و کفران نعمت به این است که انسان نعمت‏هاى عنایت شده‏ى حضرت حق را در گناه و معصیت هزینه کند، و شکر و سپاس نعمت به این است که همه نعمت‏ها را در راه طاعت و عبادت و احسان به خلق خدا خرج نماید.

هنگامى که انسان به دنبال روح تقوا از معاصى و گناهان اجتناب ورزد، و از قدم گذاشتن در وادى فسق و فجور بپرهیزد البته نعمت‏ها در مسیر ویژه خودش یعنى در همان جائى که خدا فرموده مصرف مى‏شود، و مصرف نعمت برابر با فرمان حق سپاس حق و بلکه عین شکر است.

تحصیل بهشت و قرار گرفتن در کنار سفره‏ى ابدى حق‏

لکِنِ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِینَ فِیها نُزُلًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ لِلْأَبْرارِ: «2»

ولى کسانى که تقواى پروردگارشان را پیشه کردند براى آنان بهشت‏هائى است که از زیر درختانش نهرها جارى است، در آن جاودانه‏اند، این بهشت‏ها سفره کاملى از انواع نعمت‏ها از سوى خداست، و آنچه نزد خداست براى نیکان بهتر است.

آرى اهل تقوا یعنى مردان و زنانى که از گناهان ظاهر و باطن اجتناب مى‏کنند و به فرمان‏ها و احکام الهى گردن مى‏نهند، و به حسنات اخلاقى و کردار پسندیده آراسته‏اند سزاوار بهشت‏هاى جاویدان و سفره‏ى کامل نعمت‏هاى ابدى حق هستند.

اینان که خداى مهربان از وجودشان تعبیر به ابرار نموده برخلاف اشرار که قانع به نعمت‏هاى زودگذر و از دست رفتنى مى‏باشند، و با خدا و قیامت و پاداش‏هاى الهى رابطه‏اى ندارند، از طریق ایمان و طاعت و عبادت و خدمت علاوه بر بهره‏گیرى از روزى حلال خدا در دنیا، موفق به کسب خوشنودى حق و بهشت‏هاى ابدى و سفره پرنعمت جاوید حضرت محبوب مى‏شوند.

قبولى اعمال‏

إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ: «3»

جز این نیست که خدا کوشش‏هاى اهل تقوا را مى‏پذیرد.

اهل تقوا که باطن خویش و کوشش‏ها و اعمالشان را از آلوده شدن به رذایل اخلاقى و کار و کردارشان را از ریا و خودنمائى حفظ مى‏کنند شایسته‏اند که حضرت حق همه مجاهدات ظاهرى و باطنى آنان را قبول کند به این خاطر در این آیه شریفه با قاطعیت قبولى اعمال آنان اعلام مى‏نماید.

امنیت از بیم و حزن‏

فَمَنِ اتَّقى‏ وَ أَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ: «4»

پس کسانى که در مدار تقوا قرار گرفتند و امور خود را به کمک فرهنگ حق اصلاح نمودند بیمى و حزنى بر آنان نخواهد بود.

آرى انسانى که به خاطر تأمین سعادت دنیا و آخرتش، و تحصیل خوبى‏ها و کمالات، و مصون ماندن از خسارت‏هاى معنوى و زیان‏هاى روحى از ورود به عرصه معصیت اجتناب مى‏کند، و خود را از آلوده شدن به فسق و فجور حفظ مى‏نماید، و با همه وجود چون گوسپندى که از گرگ مى‏گریزد از گناه فرار مى‏کند، و با بکار گرفتن احکام الهى و قواعد شرعى و راهنمائى‏هاى حضرت‏ حق و پیامبران و امامان به اصلاح ظاهر و باطن خود مى‏پردازد، و به سوى رشد و اوج انسانیت حرکت مى‏کند چرا از عاقبت کارش بترسد، و از هزینه کردن عمرش غصه و اندوه به خود راه دهد؟!

عقاب و عذابى در انتظار او نیست که بترسد، و چیزى را در مسیر عمر از دست نداده که محزون و اندوهگین شود، آنچه به انتظار چنین انسان باتقوا و مصلحى است پاداش عظیم الهى است و رضایت و خوشنودى ارحم الراحمین، پس زمینه‏اى براى بیم و اندوه به خاطر تقوا و اصلاح براى او نیست.

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- آل‏عمران 123.

(2)- آل‏عمران 198.

(3)- مائده 27.

(4)- اعراف 35.