کلمه حق و تبیان نیز با روشن شدن معانى آن اوصاف، خود به خود براى شما روشن شده و احتیاج به تفصیل بیشتر ندارد. ما در این قسمت به چند نکته اشاره مى‏کنیم:
1- دانشمندان در ترجمه حق گفته ‏اند: حق یعنى: درست، درستى، سزاوار،
مِلک، ثابت و مستقر، و آنچه مقابل باطل است.
2- حق یکى از نام‏هاى خداست؛ چون وجود او ثابت و مستقر و فناناپذیر و سزاوار اطلاق هستى است.
3- از آنجا که آیات و قوانین قرآن، و مواعظ و اندرزها و احکامش ابدى، ثابت، مستقر و غیر قابل تغییر است، از آن تعبیر به حق شده است.
قرآن در این زمینه مى‏فرماید:
«نَزَّلَ عَلَیْکَ الْکِتابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ» .
«این کتاب را تدریجاً به حق و راستى بر تو نازل کرد، که تصدیق کننده کتاب‏هاى پیش از خود است؛ و تورات و انجیل را».
«تِلْکَ آیاتُ اللَّهِ نَتْلُوها عَلَیْکَ بِالْحَقِّ» .
«این [داستان‏ها و حادثه‏هاى واقعى‏] نشانه‏هاى [توحید، ربوبیّت و قدرت‏] خداست که به حقّ و راستى بر تو مى‏خوانیم».
و نیز از آنجا که قرآن بیان‏کننده تمام خواسته‏هاى الهى، و روشن کننده وضع خلقت، و بیان حیات امم قبل، و نشان دهنده زندگى پاک انبیاست، و نیز مبیّن حلال و حرام خدا، و مسائل عالى اخلاقى است، از او تعبیر به «تبیان» شده است.