در کتاب با ارزش «نهج البلاغة» نقل شده است که:
جنازهاى را به گورستان مىبردند، حضرت امیرالمؤمنین على علیه السلام شنید مردى مىخندد، خندهاى که ناشى از غفلت بود. فرمود: گویا مردن بر غیر ما نوشته شده و خیال مىکنى که حق در این دنیا بر غیر ما لازم گشته و مىپندارى مردههایى که مىبینیم مسافرانى هستند که به زودى به سوى ما بازمىگردند، ایشان را در قبرهایشان مىگذاریم و اموالشان را مىخوریم مثل این که ما پس از آنها جاوید خواهیم ماند. واى بر ما، مرگ مردم که براى ما پند و عبرت است فراموش کردهایم و به هر آفت و زیانى گرفتار آمدهایم.
خوش به حال کسى که نفسش رام شد و عمل و کردارش پاک و شایسته و قصدش پسندیده و اخلاقش نیکو گشت و زیادى مالش را در راه خدا صدقه داد و زیادهگویى زبانش را مهار نمود، از آزار مردم خوددارى کرد و سنّت پیامبر صلى الله علیه و آله بر او سخت نیامد و به بدعت نسبت داده نشد
.jpg)
