متأسفانه آیین مقدس اسلام نیز، از مفاسد ننگین آن مبارزات، مانند سایر ادیان، در امان نماند.
انسانِ عجول، قضاوت خود را درباره دین به طور فراگیر و وسیع پیاده کرد، تا جایى که اصولًا به انکار دین برخاست و راه آن را با علم جدا دانست؛ ولى پس از چند قرن، به اشتباه عظیم خود پى برد، در شرق، کتاب‏هاى زیادى در رفع این تهمت از دامن اسلام نوشته شد، در غرب اعترافات و اقرارهاى عجیبى در حق اسلام کردند،ولى دیر شده بود و از این توبه و برگشت کمتر توانستند نتیجه بگیرند؛ زیرا مردم جهان به سوى بى‏دینى و لامذهبى گرائیده و اصولًا دین را مخالف زندگى و مانع ترقى‏ و خوشبختى خود مى‏دانستند؛ به طورى که گویى اراده برگشت به حق را براى ابد ندارند!!
آرى! آنان که مى‏گویند: دین مانع ترقى است، گفتارشان محصول مبارزات کلیسا علیه علم و دانش در قرون وسطى است.
این عقیده نسبت به ادیان تحریف شده‏اى چون «یهودیت» و «مسیحیت» کاملًا به جا و صحیح است؛ اما چه ربطى به آیین اسلام، که ترقى دهنده بشر به روى تمام کمالات است، دارد.