حاج میرزا محمّدحسین یزدى که در سال 1307 از دنیا رفت و در قسمت غربى قبرستان حافظیّه شیراز دفن شد، از علما و دانشمندان بزرگ شیعه و از زهّاد و عبّاد عالى‏قدر عصر خود بود.
او انسان خود ساخته‏اى بود، چهره پاک اعمال او نشان مى‏داد که انگار هوى و هوس در او وجود ندارد، در تمام برنامه‏ها و روابط و اخلاقیّات، آداب اسلامى را مراعات مى‏کرد.
در زمان او براى استان فارس، استاندارى فرستادند. استاندار براى آشنایى با وضع استان و به خصوص شهر شیراز، در روز پنج‏شنبه از بزرگان قوم و رؤساى اصناف، در باغ حکومتى دعوتى به عمل آورد، عدّه‏اى از سران بازار شیراز که لباس و چهره آنان از همه مذهبى‏تر بود نیز در آن مجلس شرکت داشتند، پس از صرف نهار، یک گروه مطرب کلیمى، برنامه اجرا کردند، فضاى آن مجلس را فسق و فجور آلوده کرد!!
داستان آن مجلس و شرکت‏کنندگان و برنامه‏هایش را براى حاج میرزا محمّد حسین نقل کردند، پس از نماز عصر روز جمعه به منبر رفت، در حالى که از شدّت اندوه و غصّه بلند بلند مى‏گریست. فرمود: چگونه ممکن است، کسانى که با اهل علم رابطه دارند و قیافه چهره آنان نمایشگر دین است، در مجلسى شرکت کنند که از شرایط دین خدا دور بوده و در آنجا لهو و لعب رواج داشته، آیا این شرکت و عدم ترک آن و نهى از منکر نکردن کار صحیحى بوده است؟!
واى بر شما که از عمل شما جگر من سوراخ و دلم آتش گرفت، من از شنیدن این خبر وحشتناک دلم گرفت، من اگر بمیرم خونم به گردن شماست، از منبر به زیر آمد و به خانه رفت و سخت مریض شد!!
طبیب از او عیادت کرد و گفت: براى این مریض تغییر آب و هوا لازم است؛ او را به باغ سالارى در بیرون شهر شیراز منتقل کردند.
در همان اوقات مرتاضى هندى به شیراز آمد، مى‏گفتند: متخصّص رمل و اسطرلاب است و احیاناً پیش‏گویى هم مى‏کند. یکى از تجّار متدیّن بازار که از ارادتمندان میرزا بود، به نزد مرتاض آمد و گفت: مال التجاره‏اى دارم که به قران برخورده، مى‏خواهم ببینم این قران از او برطرف مى‏شود یا نه؟
مرتاض، ساعتى غرق در اندیشه شد. تاجر گفت: اگر نمى‏دانى معطّلم نکن. مرتاض گفت: آنچه به زبان گفتى در دلت نیست. تاجر گفت: پس چیست؟ مرتاض گفت:
زاهدترین خلق زمانه بیمار است، مى‏خواهى بدانى وضعش به کجا مى‏کشد، او بیش از شش ماه مهمان شما نخواهد بود. حاجى پس از شش ماه از دنیا رفت.
شما را به خدا قسم بین این مرد، که عمرى با هوى مبارزه کرد و به پاک‏ترین صورت زیست، در حدى که از شنیدن خبر گناه دیگران، از شدّت حسرت و اندوه از دنیا رفت و عالمانى که در صفحات گذشته به چهره پلیدشان اشارت رفت، مقایسه کنید و ببینید که تفاوت ره از کجا تا به کجاست؛ عالمى که عمرى در طریق تهذیب نفس بوده، از علمش براى ایجاد تربیت و نورانیّت در مردم استفاده مى‏کند و عالم هوى‏پرست حق مردم و ملت‏ها را پایمال کرده و براى هوى و هوس خود از نابود کردن بیگناهان در هر تعدادى که باشند، باک ندارد!!