در حدیث است که: در روز قیامت، شخصى را به میزان حساب، حاضر مىکنند که در مدّت عمر خود ظاهراً اعمال نیکى انجام داده، عملهاى او را به جناب حق عرضه مىکنند، حضرت بارى، هریک از اعمال او را به عیبى و تقصیرى برمىگرداند، آنگاه دستور مىرسد که آن عبد باید به جهنّم برود، یک موى از مژه چشم او پس از اذن حضرت حق عرضه مىدارد: خداوندا! این شخص در شبى از شبها یاد تقصیرات خود کرد و دلش سوخت و اشک ندامتش بر چهره جارى گشت به حدّى که من در آن اشک غرق شدم، خداوند مهربان به قیمت آن اشک از بندهاش بگذرد و او را از جهنّم نجات دهد.
.jpg)
