گناه می چکد از سقفِ اعتقادِ گِلینم
میان این همه سنگ بنا خراب ترینم
سوار ناقه ی معراجم و عروج ندارم
به گِل نشسته تقلای پای آهِ حزینم
تنیده پیچکِ عصیان به دور ساقه ی زردم
نشسته آفتِ تردید، روی برگ یقینم
نه آسمانِ بزرگی نه یک ستاره ی روشن
نه هیچ دستِ بلندی که خوب ماه بچینم
به شکلِ ظاهری ام هیچ اعتماد نشاید
دچار زلزله ای سخت گشته کوهِ یقینم
یا علی