سید عبدالحسین دستغیب شیرازی:

*کامیابی را با ناکامی آمیخته است*

بعضی می گویند متوسل شده ایم به اهل بیت ولی حاجتمان را نگرفته ایم.

پاسخشان اینست که دنیا ننگ است.ساختمانش بر ناکامی و نامرادی بنا شده.

اگر بعضی از افراد کامیاب شدند لنگر می اندازند .

مثل میخی در دنیا فرو می رود .به این سادگیها دلش از جا کنده نمی شود.

حتی هنگام مرگ دلش شیفته ی مال و جاه دنیا است.

لذا خداوند رؤوف و حکیم ، مصلحت بنده را ملاحظه می فرماید .

بمقتضای حال اشخاص بلا و ناکامی می دهد.

فرج هم می فرماید .نه آنقدر ناکام می فرماید که شخص دلتنگ و مایوس گردد و نه اینقدر کامیاب که به دنیا تمام دلبسته گردد.

*برگرفته از کتاب :بهشت جاودان

.

سلام…

.

.

« تو فراموش کردی که خود ، خدا هستی و بار امانت به دوش خاک می باشد نه تو »

.

البته این جمله بمعنای انکار بندگی انسان نیست.

انسان در همه حال بنده و مخلوق خداست و الله ، خالق او .

ولی گاهی با تلاش و همت ، انسانی به اصل و ذات خویش باز می گردد و در آن حال

چنان با صفات خداوند متعال یکی می شود که چاره ای ندارد جز اینکه چون منصور

حلاج خدا را آمیخته با تمام وجود خود و تمام وجود خود را خدا ببیند.

لذا اگر کسی در چنان حالتی خود را خدا ببیند ، خدای ناکرده بمعنای تکبر و غرور و

فراموش کردن جایگاه بندگی نیست .

« باز هم به جان در حد توان پذیرای تمام انتقادات خواهم بود »

.

یا علی

بیابان چقدر وسعت دارد؟ ریگ در بیابان چیست؟ این کره زمین در مقابل این جهان

یک قطره از دریاست، یک ریگ است در مقابل بیابانها، این کره زمین است دیگر چه

رسد به من و تو و چه رسد به علم من و تو!

دانستن چند فرمول ریاضی غرور ندارد؛ دانستن ضرَبَ و یَضرب و مسأله ی فقهی حل

کردن غرور ندارد؛ این از کم ظرفیتی است. مواظب باش که کم ظرفیت نباشی.

مواظب باش معلمی و دبیری برایت غرور نیاورد، تو را یکدنده نکند که اگر یکدنده

شدی یقین داشته باش دانسته کج خواهی رفت.»

برگرفته از کتاب :جهاد با نفس، آیت الله استاد حسین مظاهری

یا علی

در هر فرصت مناسب و اگر بتوانیم بطور مرتب روزانه یا هفتگی قسمتی از این نوشته را با خودمان و یا

 برای افراد خانواده و دوستان خود بخوانیم و ببینیم تا چه حد می توانیم این کارها و صفات را که در

این مجموعه آمده است به خودمان نسبت دهیم، و به جای ضمیرهای غائب (مثلاً راست می گوید-

تهمت نمی زند) ضمیرهای متکلم بکار بریم ( مثلاً راست می گویم- تهمت نمی زنم)

و دقت کنیم تا چه حد از روی اطمینان می توانیم ادعا کنیم که اینگونه هستیم.

و سپس خودمان داوری کنیم که در این ادعا آیا احساس آرامش می کنیم؟

آیا می دانی مؤمن کیست؟

مؤمن کسی است که مردم او را در مورد مال و جان و آبروی خود در امان بدانند و به او (و به صحت و متانت

 کارهایش)، اعتماد و اطمینان داشته باشند.

مؤمن کسی است که:

زیرک و با فراست باشد،

خوشحال به نظر می رسد،

و اگر ناراحتی هم دارد به این و آن اظهار نمی کند،

نه کینه ورز است و نه حسود

شخص با ایمان

در کارهای دینی بسیار قوی و با استقامت و نیرومند است،

در فهمیدن ریشه مطالب از روی اصول صحیح، بسیار حریص و کنجکاو و علاقه مند است.

در راه هدفهای خیر خود به نیکوترین وجه پایداری می کند،

بردباری و دانش را به هم آمیخته است،

و در حال وسعت زندگی و بی نیازی نیز میانه روی را از دست نمی دهد،

در مواقع گرفتاری و ناراحتی نه تنها طاقت می آورد و خود را به ذلت نمی اندازد.

بلکه به آبرومندی برگزار می کند و عزت نفس خود را در هر حال حفظ می نماید.

هنگام تسلط و توانائی از تقصیر دیگران به شایستگی گذشت می کند،

بخشندگی او در راههای شایسته و مؤثر است.

نگاه کردن او آمیخته ی با عبرت گرفتن است،

سکوت او آمیخته ی با فکر کردن است،

اگر می پرسد مقصودش یاد گرفتن است (نه آزار دادن)،

و اگر دوبار مطلبی را بررسی می کند برای بهتر فهمیدن است.

طرز زندگی و راه رفتنش آمیخته با فروتنی است،

در ناملایمات زندگی و ناراحتی ها که پیش می آید خود را نمی بازد و تعادل خود را از دست نمی دهد،

حاضر است خود را به زحمت بیندازد تا دیگران در آسایش باشند ......

*برگرفته شده از کتاب : بیایید اینگونه باشیم*

کسی که به سیمای غم نگاه نکرده، سیمای شادمانی را هرگز نمی بیند.

برخی از شما می گویید: * شادمانی برتر از اندوه است. * دیگران می گویند: * نه، اندوه برتر است. *

اما من به شما می گویم که این دو از یکدیگر جدا نیستند.

آنها با هم می آیند، و هنگامی که یکی از آنها تنها با شما سر سفره تان می نشیند، یادتان باشد که آن دیگری بر

 بسترتان خفته است.

.

.

.

یا علی

                                                              چون شمع زنده باشی همچون شرر نخسپی؟

درهای آسمان را شب سخت می گشاید

                                                      نیک اختریت باشد یکشب اگر نخسپی

                  گر مرد آسمانی ، مشتاق آن جهانی                             

 زیر فلک نمانی جز بر زبر نخسپی

                                                                      چون لشگر حبش شب، بر روم حمله آرد

                                           باید که همچو قیصر در کر و فر نخسپی

          شب رو که راهها را در شب توان بریدن                         

                                                  گر شهریار خواهی اندر سفر نخسپی

                                                                              در سایه ی خدایی خسپند نیکبختان

                                                            زنهار ای برادر، جای دگر نخسپی

                       چون از پدر جدا شد یوسف نه مبتلا شد؟

 تو یوسفی، هلا تا جز با پدر نخسپی

                                    زیرا برادرانت دارند قصد جانت

                                                 هان تا میان ایشان جز با حذر نخسپی

تبریز شمس دین را جز رهروی نیابد

 گر تو ز ره روانی بر ره گذر نخسپی

"حضرت مولانا"

.

قسمتی از نشانه های یک مؤمن از دیدگاه حضرت علی (ع)

در هر فرصت مناسب و اگر بتوانیم بطور مرتب روزانه یا هفتگی قسمتی از این نوشته را با خودمان و یا

برای افراد خانواده و دوستان خود بخوانیم و ببینیم تا چه حد می توانیم این کارها و صفات را که در این

 مجموعه آمده است به خودمان نسبت دهیم، و به جای ضمیرهای غائب (مثلاً راست می گوید- تهمت

نمی زند) ضمیرهای متکلم بکار بریم ( مثلاً راست می گویم- تهمت نمی زنم)

و دقت کنیم تا چه حد از روی اطمینان می توانیم ادعا کنیم که اینگونه هستیم.

و سپس خودمان داوری کنیم که در این ادعا آیا احساس آرامش می کنیم؟

خودمان را محک بزنیم ، ببینیم در طی این یک هفته چند قدم به پیش برداشتیم…

یا علی مددی…

قسمتی از نشانه های یک مؤمن از دیدگاه حضرت علی (ع)

طی هفته ی گذشته ، فرصتی دست نداد تا مطالب نابی را از کتاب فوق العاده ی « مصباح الهدی» که با بیانی

ساده و رسا براحتی (اگر بخواهیم) پیاله هایمان را لبریز از می ناب می کند

، به این سرزمین منتقل کنم . ولی طبق قرار معهود با سخنان نوش تر از عسل ساقی تشنگان ،

«ادامه ی خصوصیات انسان مؤمن از دیدگاه حضرت علی (علیه السلام)»

مؤمن کسی است که :

وسیله معاش خود را از راه پاکیزه و شایسته فراهم می آورد ، و با دیگران با خلق و خوی خوش رفتار می کند ، نیت

و باطن او پسندیده است.

کوشش او در این است که ازطرف او به کسی بدی و آزاری نرسد ،

در روابط خود با مردم رعایت انصاف را نموده و آنچه را به خود روا نمی دارد ، حاضر نیست درباره ی دیگری انجام

 دهد.

از آنچه بیش از اندازه حاجت دارد در راههای شایسته مصرف می کند ،

( تا حدود امکان ) از گفتن مطالب غیر لازم خودداری می کند

هر تلاشی را از کوشش خود خالص تر می بیند. ( سعی می کند خالصانه تر تلاش نماید)

متوجه عیوب خویش است.

یار و یاور کسانی است که با او در زندگی نزدیکند ، نسبت به اطفال بی سرپرست بمنزله ی پدر است.

عقل خود را به کار می بندد و بنابر این از ارتکاب بدیها شرم دارد

با قناعت و بزرگ منشی رفتار می کند بنابراین از دیگران و هر آلودگی بی نیاز است.

فروخورنده ی خشم است.

متبسم و شاداب است.

سبکبار و آسان گیر و در زندگی میانه رو است ( نه به تجمل پرستی و نه به نکبت و ذلت تن می دهد).

خوشرو و خوش برخورد است

برخوردهای او جالب و بزرگوارانه است ( اگر دعوایی هم با کسی دارد مرتکب امور نامناسب و پست نمی شود)

چه در موقعی که به او درباره کاری مراجعه می شود و چه وقتی خودش کاری را به کسی مراجعه می کند این کار او از روی کرامت و بزرگواری خواهد بود.

او را از کسالت و بی حالی دور می بینی ( با نشاط کار می کند)

جهل خود را در موارد زندگی برطرف ساخته است

کار (های) او آسان است و پیچیدگی ندارد

همسایه اش از او در امان و آسایش است

بردباری او آمیخته با متانت است

کار او بر پایه ای محکم ستوار است

نشاط و شادابی او همیشگی و پایدار است.

در نهان و آشکار ، خیرخواه و نصیحتگر است

صمیمیت او بالاتر از حسادتش می باشد ، دوستی او بر حسادتش غلبه دارد

بخشش او بالاتر از کینه اش هست

از روش اهل خیر که پیش از او زندگی می کرده اند ، پیروی می کند و بنابراین قابلیت آن دارد که :

یا علی مددی

و این بحر نیز به قدری ژرف و عمیق است که صید چند دُرّ گرانقدر از میان انبوه آن میسر نمی شود مگر در آن غرق

یعنی آنها را ول کن گردو بازی کنند.خواض با غواص فرق دارد. غواص در دریای توحید فرو می رود و جواهر ایمان

 و انسانیت بیرون می آورد ولی خواض می نشیند و برای کلک زدن می بافد.

خوض اثر جهل است. هر کسی که هر جا می رود به دنبال این است که عیب پیدا کند و بیرون بیاورد، خواض

 است و هر کسی که می رود حُسن پیدا کند و چیز قیمتی در بیاورد ، غواص است.

* " لا اله " یعنی من نیستم، هیچ غیری نیست. " الاّ " تشدیدش یعنی اگر چیزی باقی مانده است کاملاً پاک کن. آن

 وقت بگو: " الله ". حالا دیدی که غیر از خدا هیچ کسی و چیزی نیست. هر چه غیریت دارد، فراموشی دارد، همه

را پیامبر اکرم (ص) باطل کرد.

* پیغمبر اکرم هیچ فاصله ای بین عبد و مولا باقی نگذاشت. گفت: لا اله، اله یعنی خود عبد ، خود عبد را که فاصله

 بود برداشت.

* در " لا اله" هر چه غیر خداست را از دل بیرون کن. در " الاّ " تشدید را محکم ادا کن تا اگر چیزی باقی مانده از

ریشه کنده شود و وجودت پاک شود. آن گاه " الله" را بگو تا همه ی دلت را تصرّف کند.

* سلام نام خداست و سلام علیکم یعنی خدا با شماست. چه خوب است که آدمی در همه کس خداوند را ببیند.

* وقتی می گویی لا اله الاّ الله ، نه دنیا می ماند، نه عادت و رسوم، نه آبروداری بین اهل دنیا؛ همه از بین می رود. لا

 اله یعنی هرچه واله کننده ی من است دور اندختم الاّ الله را.

درست دقت کن اگر می ارزد آن را بگو، بی حساب نگویی، که وقتی واله کننده ها رفتند فریادت بلند می شود.

خداوند به حضرت موسی (ع) فرمود: هر چه را در دستت است بینداز.

به ما فرمود: بگو لا اله الاّ الله. یعنی هر چیزی جز خدا که تو را واله کرده بینداز.

نکند مثل امت موسی (ع) ، ما هم به محمد و آل محمد بگوییم اجعل لنا الهاً کما لهم آلهه یعنی همانطور که اهل دنیا

چیزهایی دارند که آنها را واله کرده است به ما هم از آن واله کننده ها بدهید.

* از هر چیز تعریف کردند بگو مال خداست و کار خداست. نکند خدا را بپوشانی و آن را به خودت یا به دیگران

نسبت بدهی ، که ظلمی بزرگتر از این نیست. اگر این نکته را رعایت کنی از وادی امن سر در می آوری. هر وقت

 خواستی از کسی یا چیزی تعریف کنی از ربّت تعریف کن. بیا و از این تاریخ تصمیم بگیر حرفی نزنی مگر از او. هر

 زیبایی و خوبی که دیدی ربّت رو یاد کن، همان طور که امیر المؤمنین (ع) در دعای اول ذی الحجه می فرماید: به

عدد همه ی چیزهای عالم لا اله الاّ الله.

* چه خوب است که انسان جز از خدا سخن نگوید. همیشه حرفت را ذکر خدا قرار بده و اگر هم خواستی با دیگر

 انسانها صحبت کنی با لسان خدا حرف بزن. انشاءالله دیدهایتان باز شود تا فقط با خدا حرف بزنید. فقیر مگر دیوانه

 است که با فقیری همچون خود حرف بزند. خواسته ات را از خدا که غنی است بخواه. خلق آلت و اسبابی در

دست خدا هستند و مخلوق اویند.

یا علی مددی