در حدیث قدسی خطاب به حضرت موسی (ع) آمده است: *

«یا موسی لا یسعنی ارضی و لا سمائی ولکن یسعنی قلب عبدی المومن»

ای موسی: زمین و آسمانم گنجایش مرا ندارد، اما وسعت و گستره‏ی قلب بنده‏ی مومنم پذیرای من است.

پیروزی آن نیست که هرگز زمین نخوری،

آن است که بعد از هر زمین خوردنی برخیزی!

قُل لَّن یُصِیبَنَا إِلاَّ مَا کَتَبَ اللّهُ لَنَا هُوَ مَوْلاَنَا وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ * قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلاَّ إِحْدَى الْحُسْنَیَیْنِ ... (52- 51 سوره توبه).

ترجمه:

به آنان بگو: جز آنچه خدا براى ما مقرّر کرده است چیزى به ما نمى­رسد. او سرپرست ماست و در هر حال به فرمان او عمل مى­کنیم و بر او توکّل داریم که مؤمنان باید فقط بر او توکّل کنند (امور خود را به او وانهند و به فرمان و تقدیر او گردن نهند) * به آنان بگو: آیا براى ما جز یکى از این دو نیکى را انتظار مى برید که یا پیروز شویم و غنایمى به دست آوریم و یا مغلوب گردیم و در راه خدا کشته شویم ...

تفسیر:

« هُوَ مَوْلاَنَا » یعنی فقط خدا عهده دار کارهاى ماست و اوست که آنچه به ما مى رسد از پیش مقرّر کرده و ناگوارى ها و خوشى ها را تقدیر نموده است، لذا آنچه برعهده ماست اطاعت از فرمان خدا و تلاش براى برپا داشتن دین و جهاد در راه اوست. « وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ » یعنى چون امور فقط به دست خدا تحقق مى یابد و ما به این مسئله ایمان داریم باید بر او توکّل کنیم و کارها را به او واگذاریم پس اگر سختى و ناگوارى براى ما پیش آمد نه درخور ملامت هستیم و نه سزاوار شماتت و نه باید در ما حزن و اندوهى پدید آید. ما در هر حال به وظیفه خود عمل کرده­ایم و پاداش خواهیم داشت.

مراد از « حُسْنَیَیْن یا دو نیکى» یکى امور خوشایند مانند پیروزى و به دست آوردن غنیمت و سود، و دیگرى امور ناخوشایند مانند شکست و ناگوارى است که این هر دو از دیدگاه دین نیکوست، چرا که هر دو پاداش عظیم الهى را در پى دارد.

پس اگر نیتمان در انجام امور خیر و در راه رضای خدا باشد و به او توکل کنیم، در آن امر چه پیروز شویم و چه سختی ببینیم و شکست بخوریم در هر حال مورد لطف و رضای خدا خواهیم بود.

مختار الجوامع / ص 101