کبوتر شد و شاهین - من ساده – دل تو

قضا و قدر افتاد - به پای تو که بنشین

شگفتا که نه بند است - نه آزاده دل تو

اگر میل تو باشد - در این جبه نگنجد

گره در گره من - که نگشاده دل تو

صدا می‏زندت عشق - به این روشنی امروز

تو گفتی که ننوشد - از این باده دل تو؟

اگر گردن ما را - تبر هم نزند هیچ

چه مهر غلطی زد - به سجاده دل تو

طوفان‏زده بودم . به سراب تو رسیدم

یعنی که به سرچشمه‏ی ناب تو رسیدم...

من دفتر صدبرگ خیالات تو بودم

کم‏کم به غلطهای کتاب تو رسیدم:

چشم تو در آن فلسفه‏هاغوطه‏ورم کزد

اما به فلاطون شراب تو رسیدم:

یک عمر در این آینه از شکل مسیحا

پرسیدم و دیدم به جواب تو رسیدم:

تو سهم سرآسیمه‏ترین مست خودت  باش

من هم که به یک نیمه‏ی خواب تو رسیدم:

پاداش مرا حالت شایسته‏تری نیست؟

چون هیچ‏ثوابان به عذاب تو رسیدم:

پرمیوه‏ترین فصل پریشان‏شدنی تو

تابیدی و با رنگ و لعاب تو رسیدم...

بوسیدمت و در بغل آرام گرفتم

خندیدی و گفتی به حساب تو رسیدم

بگذار دلم غرقه‏ی ِ امواج ِ تو باشد

دنیا همه دریاچه‏ی ِ مواج ِ تو باشد

آهوی ِ غزل می‏دود از هر طرف امروز

شاید بدن ِ خسته‏ام آماج ِ تو باشد

بر خاک ِ تو افتاده تنم آینه بر دار

تا حیرت ِ بالاتر ِ حلاج ِ تو باشد

زین پس به جهان‏های ِ فرادست و فرودست

جان را نفروشم که به تاراج ِ تو باشد

...

خوش باشد اگر بازی ِ تقدیر ِ شما را

من باخته و نوبت ِ لیلاج ِ تو باشد

هشتم گرو ِ نــُه شود و هر ورق ِ من

برگردد و چشمم به دو ِ خاج ِ تو باشد

...

این خواب و خیالی‏ست . دل ِ بی‏هنر ِ من

آیا چه نگینی‏ست که بر تاج ِ تو باشد؟

پنهان مشو ای دوست! نیازی به کمین نیست

وقتی تو کمان می‏کشی و چله‏نشین نیست

تا خون نچکاند لب ِ شمشیر ِ نگاهت...

ما را . به ستم‏کاری ‏ِ چشم ِ تو یقین نیست

دل می‏دهمت رونق ِ بازار ِ تو باشد

با آن که خیال ِ تو در این‏باره امین نیست

بازآی و مرا لذت ِ بی‏بادگی آموز

بالای ِ تو تاکی‏ست که بر روی ِ زمین نیست

ای دست به دامان ِ تو بودن گنه ِ من!

دیوار ِ میان ِ من و تو این همه چین نیست

صد حیله نکردم که ببوسم رد ِ پایت؟

صد نامه ندادی که چنان است و چنین نیست؟

امروز در آزادگی ِ خویش اسیرم

سردرگم و آواره‏ام و عشق که این نیست

باشد که شبی باشد و درویش ِ تو باشم

یعنی که من ِ سوخته‏دل پیش ِ تو باشم

از هر دو جهان بهتر و زیبنده تر است آه

آن لحظه که در آتش ِ تشویش ِ تو باشم

هم شاعر و هم راوی ِ این وحی ِ عزیزم

شطرنج ِ خراشیده‏رخ ِ کیش ِ تو باشم؟

من ساکن ِ چندین ملکوتم . نپسندند

در دست ِ ستمهای ِ کم و بیش ِ تو باشم

پس دست بزن خنده بریز از دهن ِ خویش

تا صبح که بیگانه‏ترین خویش ِ تو باشم

در باغ ِ صدا چشم ِ تو اندوه ِ تبر داشت

آرام و پری‏وار دل از آینه برداشت

صد بار خداوند به تعمید ِ تو آمد

تا زحمت ِ معشوقگی از دوش ِ تو برداشت

امروز که در دشمنیت هیچ شکی نیست

از سادگیم حالت ِ چشم ِ تو خبر داشت؟

نفرین به گناهی که در آن غوطه‏وری تو

تردید بر آن گریه که این دیده‏ی  ِ تر داشت

تا "یرحمک الله" ِ دلم فاصله‏ای نیست

"قد قامت" ِ بالای ِ تو اینگونه نظر داشت

خوبا! غزلا! سنگدلا! میل ِ تو دارم

بدخواه ِ منا! آینه‏ام ...شعر و هنر داشت...

بر زخم ِ دلم زخمه‏ی ِ آواز ِ تو می‏زد

یک جرعه  لبت حق ِ نمک داشت اثر داشت