در این داستان مهم نفس انجام کار مثبته اصراری در نوع کار مثبت نیست:



مردی صبح زود از خواب بیدار شد تا نمازش را در خانه خدا (مسجد) بخواند.
لباس پوشید و راهی خانه خدا شد.
در راه به مسجد، مرد زمین خورد و لباسهایش کثیف شد. او بلند شد، خودش را
پاک کرد و به خانه برگشت.
مرد لباسهایش را عوض کرد و دوباره راهی خانه خدا شد. در راه به مسجد و در
همان نقطه مجدداً زمین خورد!
او دوباره بلند شد، خودش را پاک کرد و به خانه برگشت. یک بار دیگر
لباسهایش را عوض کرد و راهی خانه خدا شد.
در راه به مسجد، با مردی که چراغ در دست داشت برخورد کرد و نامش را
پرسید. مرد پاسخ داد: (( من دیدم شما
در راه به مسجد دو بار به زمین افتادید.))، از این رو چراغ آوردم تا
بتوانم راهتان را روشن کنم. مرد اول از او بطور فراوان
تشکر می کند و هر دو راهشان را به طرف مسجد ادامه می دهند. همین که به
مسجد رسیدند، مرد اول از مرد چراغ
بدست در خواست می کند تا به مسجد وارد شود و با او نماز بخواند. مرد دوم
از رفتن به داخل مسجد خودداری می کند.
مرد اول درخواستش را دوبار دیگر تکرار می کند و مجدداً همان جواب را می
شنود. مرد اول سوال می کند که چرا او
نمی خواهد وارد مسجد شود و نماز بخواند.
مرد دوم پاسخ داد: ((من شیطان هستم.)) مرد اول با شنیدن این جواب جا
خورد. شیطان در ادامه توضیح می دهد:
((من شما را در راه به مسجد دیدم و این من بودم که باعث زمین خوردن شما
شدم.)) وقتی شما به خانه رفتید، خودتان را
تمیز کردید و به راهمان به مسجد برگشتید، خدا همه گناهان شما را بخشید.
من برای بار دوم باعث زمین خوردن شما شدم
و حتی آن هم شما را تشویق به ماندن در خانه نکرد، بلکه بیشتر به راه مسجد
برگشتید. به خاطر آن، خدا همه گناهان افراد
خانواده ات را بخشید. من ترسیدم که اگر یک بار دیگر باعث زمین خوردن شما
بشوم، آنگاه خدا گناهان افراد دهکده تان را
خواهد بخشید. بنا براین، من سالم رسیدن شما را به خانه خدا (مسجد) مطمئن ساختم.

نتیجه اخلاقی داستان:
کار خیری را که قصد دارید انجام دهید به تعویق نیاندازید. زیرا هرگز نمی
دانید چقدر اجر و پاداش ممکن است ازمواجه با
سختی های در حین تلاش به انجام کار خیر دریافت کنید. پارسائی شما می
تواند خانواده و قوم تان را بطور کلی نجات بخشد.
این کار را انجام دهید و پیروزی خدا را ببینید.
پس آن کار را نکنید. اما پاداش آن را که زیاد است نخواهید گرفت.

ستایش خدایی را است بلند مرتبه!

و آنانکه بیت المال و پول بانکها را بردند و انفاق نکردند، بزودی آنان را در کانادا جای خواهیم داد و تو چه میدانی که کانادا کجاست؟
در آنجا رودهای بسیاری زیر درختانش جاریست و حوریان با نوشیدنیهای گوارا منتظر مختلسینند ،
آری این پاداش کسانی است که اختلاس میکنند و جیم میشوند.

این «الاعلم فالاعلم» مرا به یاد داستان شیرینى انداخت؛ روزگارى در اسلام، مرحوم آیت الله العظمى حاج میرزا کلباسى مرجع تقلید بود. روزى این مرجع بزرگوار به حمام رفته بود، در آن زمان در خانه‏ها حمام کم بود. حمام‏ها خزینه داشتند. مرحوم کلباسى ظاهراً اول وقت، نماز صبحش را خواند و بعد وارد حمام مى‏شود و وقتى مى‏خواست از حمام بیرون بیاید، مى‏بیند که کس دیگرى نیز در خزینه حمام هست، مرحوم کلباسى پایین پله‏ها ایستاده و خزانه نیز تاریک بود. فقط سایه‏اى مى‏دید که مکرر زیر آب مى‏رود و مى‏گوید نشد، دوباره زیر آب مى‏رود و بیرون مى‏آید و مى‏گوید نشد. مرحوم کلباسى او را صدا کرد، آمد، دید مرحوم کلباسى است و فهمیده است که او در غسل کردن دچار وسواس است.

دین اسلام گفته است یک بار زیر آب برو بعد بیرون بیا، تمام است. آن بار اول از دین است، بار دوم دیگر از دین نیست. مرحوم کلباسى به او گفت: مقلّد چه کسى هستى؟ دید اگر بگوید مقلّد حضرتعالى، ایشان مى‏گوید من در رساله‏ام نوشته‏ام که براى غسل، یک بار زیر آب برو و بیرون بیا، نه پنجاه بار. لذا گفت: حضرت آیت الله شیطان. گفت: چرا از من تقلید نمى‏کنى؟ گفت: مراعات «الاعلم فالاعلم» را مى‏کنم یعنى بعد از شما، ما باید در احتیاط هاى خود به شیطان مراجعه کنیم

مى‏نویسند: انوشیروان‏ با وزیرش رد مى‏شدند، به خرابه‏اى رسیدند، دو جغد با هم حرف مى‏زدند. بوذرجمهر شخص باسوادى بود، که هم زبان ایرانى را استاد بود و هم زبان هندى را. «کلیله و دمنه» را ایشان اولین بار از زبان هندى به زبان ساسانى برگرداند. بعد عبدالله بن مقفع‏ به عربى برگرداند و ملّاحسین کاشفى سبزوارى‏ به فارسى برگرداند و به نام «انوار سهیلى» نامید که کتاب خیلى خوبى است.

این کتاب عیب‏ها و حسن‏ها را از زبان حیوانات بیان کرده است که آن عالم هندى ساخته بود بوذرجمهر چون آن را ترجمه کرد مشهور شد که بوذرجمهر زبان حیوانات را مى‏فهمد.

انوشیروان به بوذرجمهر گفت: این دو جغد به همدیگر چه مى‏گویند؟ گفت:

ممکن است دوست نداشته باشند که ما بدانیم چه مى‏گویند. گفت: نه، بگو آنها چه مى‏گویند. گفت: آن جغد خاکسترى، جغد نر است و آن جغد دیگر، ماده است.

جغد خاکسترى به خواستگارى دختر این جغد ماده آمده است براى پسر خودش.

دارند با هم صحبت مى‏کنند تا مقدمات را فراهم کنند.

آن جغد ماده مى‏گوید: دختر من در زیبایى، پر زدن و حرف زدن کم‏نظیر است، پس مهریه‏اش سنگین است. جغد نر گفت: مهر دخترت چقدر است؟ گفت: صد هزار خرابه. جغد نر گفت: پسر من صد هزار خرابه از کجا بیاورد. گفت: تا این مرد- انوشیروان- بر سر کار است، این مملکت رو به خرابى است و هر چه خرابه بخواهى، پیدا مى‏شود. تا ستمگران سرکار هستند، هم اقتصاد خراب است، هم اخلاق، هم زندگى و هم گره‏هاى زندگى مردم زیاد است. همه مردم دچار چه کنم چه کنم هستند. این طبع ستم و ستمکار است.

واعظ خوش بیان و خوش قیافه‏اى را سى روز ماه رمضان دعوت به منبر نمودند.

از روز اول ماه رمضان شروع به تفسیر آیات بهشت کرد و از نعمت‏هایش گفت. بعد روز بیست و نهم روى منبر نشست، کسى به او گفت: آقا! تا منبرت را شروع نکرده‏اید، ممکن است فردا عید فطر شود، شما بیست و نه روز را از بهشت گفتى، یک روز نیز از جهنم بگو! واعظ گفت: جهنم را که مى‏روید و مى‏بینید، من جایى را که نمى‏بینید، مى‏گویم.

فرصت از دست دادگان ناله مى‏کنند که خدایا! ما را از دوزخ درآور تا به دنیا برگردیم و فرصت‏ها را غنیمت بدانیم؛ صدقه بدهیم، انفاق کنیم، درمانگاه، بیمارستان و مدرسه بسازیم، دختران بى‏جهیزیه را شوهر بدهیم، بى‏خانه‏ها را خانه‏دار کنیم، ماه رمضان را روزه بگیریم، نماز بخوانیم، کسى را مسخره نکنیم، آبروى کسى را نبریم، کسى را به خاک سیاه ننشانیم و نان کسى را نبُریم.

«نَعْمَلْ صالِحاً غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ»

غیر از آنچه که انجام دادیم، انجام دهیم، چون آنهایى که ما انجام دادیم، سوزاندن فرصت‏ها بود. این حرف دوزخیان است. ببینید که از دست دادن فرصت، مساوى با جهنم است.

فرازى از دعاى عرفه‏

حضرت سیّدالشهداء علیه السلام در دعاى عرفه عرضه مى‏دارد:

یا مَنْ کَبَسَ الأْرْضَ عَلَى الْماءِ، وَ سَدَّ الْهَواءَ بِالسَّماءِ، یا مَنْ لَهُ أکْرَمُ الأْسْماءِ، یا ذا الْمَعْرُوفِ الَّذى لا یَنْقَطِعُ أبداً، یا مُقَیِّضَ الرَّکْبِ لِیُوسُفَ فِى الْبَلَدِ الْقَفْرِ وَ مُخْرِجَهُ مِنَ الْجُبِّ وَ جاعِلَهُ بَعْدَ الْعُبُودِیَّةِ مَلِکاً، یا رادَّهُ عَلى یَعْقُوبَ بَعْدَ أنِ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُو کَظیمٌ، یا کاشِفَ الضُّرِّ وَ البَلْوى‏ عَنْ أیُّوبَ، وَ مُمْسِکَ یَدَىْ إبْراهیمَ عَنْ ذَبْحِ ابْنِهِ بَعْدَ کِبَرِ سِنِّهِ وَ فَناءِ عُمُرِهِ، یا مَنِ اسْتَجابَ لِزَکَرِیّا فَوَهَبَ لَهُ یَحْیى‏ وَ لَمْ یَدَعْهُ فَرْداً وَحیداً، یا مَنْ أخْرَجَ یُونُسَ مِنْ بَطْنِ الْحُوتِ، یا مَنْ فَلَقَ الْبَحْرَ لِبَنى إسْرائیلَ فَأنْجاهُمْ وَ جَعَلَ فِرْعَوْنَ وَ جُنُودَهُ مِنْ الْمُغْرَقینَ، یا مَنْ أَرْسَلَ الرّیاحَ مُبَشِّراتٍ بَیْنَ یَدَىْ رَحْمَتِهِ، یا مَنْ لَمْ یَجْعَلْ عَلى مَنْ عَصاهُ مِنْ خَلْقِهِ، یا مَنْ اسْتَنْقَذَ السَّحَرَةَ مِنْ بَعْدِ طُولِ الْجُحُودِ وَ قَدْ غَدَوْا فى نِعْمَتِهِ یَأْکُلُونَ رِزْقَةُ وَ یَعْبُدُونَ غَیْرَهُ وَ قَدْ حادُّوهُ وَ نادُّوهُ وَ کَذَّبُوا رُسُلَهُ، یا اللَّهُ .... «1» 

اى آن که زمین را بر آب انباشتى و هوا را به آسمان مسدود کردى، اى آن که تو را گرامى‏ترین نام‏هاست. اى داراى آن چنان معروف و خوبى و احسانى‏ که بریده نشود. اى برانگیزنده همّتِ سواران براى نجات یوسف در بیابان بى‏آب و گیاه و برآورنده‏اش از تاریکى چاه و قراردهنده‏اش پس از بندگى، فرمانروا. اى بازگرداننده او بر یعقوب پس از آن که چشمانش از شدّت مصیبت فراق، سفیدى آورد. اى برطرف کننده بدحالى و بلا از ایّوب و جلودار ابراهیم از بریدن سر فرزندش بعد از پیرى و فناشدن عمرش. اى مستجاب کننده دعاى زکریّا و بخشنده یحیى به او تا از تک و تنهایى درآید.

اى آن که یونس را از شکم ماهى بیرون آوردى و دل دریا را براى نجات بنى اسرائیل شکافتى و دشمن آنان، فرعون را، با ارتشش غرق نمودى.

اى آن که بادها را مژده دهنده‏هایى در پیشاپیش باران رحمت خویش فرستاده‏اى. اى آن که بر مجازات عاصیان از آفریدگانت شتاب نکردى. اى آن که ساحران عصر موسى را از ورطه هلاکت رهانیدى پس از آن انکار طولانى نسبت به حقّ و حقیقت، در حالى که در نعمت حق بودند و روزىِ او را مى‏خوردند و غیر او را مى‏پرستیدند، با حق مخالفت مى‏کردند و با جنابش رقابت مى‏نمودند و فرستادگانش را تکذیب مى‏کردند. اى خدا ...

دعاى عرفه پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله‏

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله به امام على علیه السلام فرمود: آیا دعاى روز عرفه را به تو بیاموزم که دعاى پیامبران پیش از من است، سپس فرمود: مى‏خوانى؛

لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ، یُحْیى وَ یُمیتُ وَ هُوَ حَىٌّ لایَمُوتُ بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلى‏ کُلِّ شَى‏ءٍ قَدِیرٌ.

اللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ کَالَّذى‏ تَقُولُ وَ خَیْراً مِمَّا نَقُولُ وَ فَوْقَ ما یَقُولُ الْقائِلُونَ.

اللَّهُمَّ لَکَ صَلاتى‏ وَ نُسُکى‏ وَ مَحْیاىَ وَ مَماتى‏ وَ لَکَ بَراءَتى‏ وَ لَکَ حَوْلى‏ وَ مِنْکَ قُوَّتِى‏.

اللَّهُمَّ إِنِّى اعُوذُ بِکَ مِنَ الْفَقْرِ وَ مِنْ وَسْواسِ الصَّدْرِ وَ مِنْ شَتاتِ الْأَمْرِ وَ مِنْ عَذابِ الْقَبْرِ.

اللَّهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُکَ خَیْرَ الرِّیاحِ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ شَرِّ ما تَجِى‏ءُ بِهِ الرِّیاحُ وَ أَسْأَلُکَ خَیْرَ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ.

اللَّهُمَّ اجْعَلْ فى‏ قَلْبِى نُوراً وَ فى‏ سَمْعِى وَ بَصَرى‏ نُوراً وَ فى‏ لَحْمى‏ وَ عِظامى‏ وَ فِى عُرُوقى‏ وَ مَقْعَدى‏ وَ مَقامى‏ وَ مَدْخَلى‏ وَ مَخْرَجى‏ نُورَاً وَ أَعْظِمْ لى‏ نُورَاً یا رَبِّ یَوْمِ أَلْقاکَ، إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَى‏ءٍ قَدیرٌ. «2»

جز خداى یکتاى بى‏شریک معبودى نیست. سلطنت و ستایش از آن اوست.

زنده مى‏کند و مى‏میراند و او زنده‏اى است که نمى‏میرد. خیر در دست اوست‏ و او بر هر چیز تواناست.

خدایا! حمد براى توست با آنگونه که خود مى‏ستایى و بهتر از آنچه ما مى‏گوییم و بالاتر از آنچه گویندگان مى‏گویند.

خدایا! نماز و عبادتم، زندگى و مرگم و بیزارى جستنم براى توست، توان و نیرویم از توست.

خدایا! از فقر و وسوسه‏هاى درون و پراکندگى کار و عذاب قبر به تو پناه مى‏برم.

خدایا! بهترین نسیم‏ها را از تو مى‏طلبم و از شرّ آنچه طوفان‏ها مى‏آورد به تو پناه مى‏برم و از تو خیر شب و روز را مى‏خواهم.

خدایا! در دل و گوش و چشمم و در گوشت و استخوان‏ها و رگ‏هایم، در جایگاه نشستن و ایستادنم و در ورود و خروجم، نور و روشنایى قراربده و روزى که تو را دیدار مى‏کنم، فروغ مرا بزرگ بدار که تو بر هر چیز توانایى.

دعاى عرفه امام حسین علیه السلام‏

امام حسین علیه السلام در روز عرفه بسیار خاشعانه در حالى که اشک از دیده‏هاى مبارکش جارى بود، زمزمه نمود:

اللَّهُمَّ اجْعَلْنى‏ اخْشاکَ کَانّى‏ اراکَ وَ اسْعِدْنى‏ بِتَقْواکَ وَ لاتُشْقِنِى بِمَعْصِیَتِکَ وَخِرْ لى‏ فى‏ قَضائِکَ وَ بارِکْ لى‏ فى‏ قَدَرِکَ حَتَّى لا احِبُّ تَعْجیلَ ما اخَّرْتَ وَ لا تَأْخیرَ ما عَجَّلْتَ ... «3»

خدایا! چنانم کن که از تو بترسم، گویا که تو را مى‏بینم و با پرهیزگارى مرا خوشبخت گردان و به نافرمانى‏ات بدبختم مکن و خیر در قضایت را برایم‏ اختیار کن و به من در تقدیرت برکت ده، تا تعجیل آنچه را تو تأخیر انداختى نخواهم و به تأخیر آنچه را تو پیش انداختى، میل نکنم ...

و سرانجام در شامگاه عرفه به عفو از گذشته و تدبیر در آینده، بشارت داده مى‏شود. حضرت صادق علیه السلام در این زمینه مى‏فرماید:

حج گزار بار سفرش و ضمانت آن بر خداست. هر گاه وارد مسجد الحرام شود، خداوند دو فرشته بر او مى‏گمارد که طواف و نماز و سعى او را نگهدارند، شامگاه عرفه بر شانه راست او مى‏زنند و به او مى‏گویند: فلانى! از آنچه گذشته است کفایت شدى، ببین در آینده چگونه خواهى بود؟ «4»

امام حسین، علیه السلام، و دعاى عرفه‏

یکى دیگر از معجزات ابى عبدالله، علیه السلام، دعاى عرفه است، زیرا اگر کسى دو صفحه اول دعاى عرفه را که متعلق به 1500 سال پیش است به کسى بدهد که معناى آن را مى‏فهمد و بگوید این اثر از کیست؟ مى‏گوید نوشته یک استاد بزرگ دانشگاه علوم پزشکى است که بدن انسان را تشریح کرده و اجزاى مختلف جمجمه و چشم و گوش و ... را ثبت کرده است.

آرى، منبع نخست کسب معرفت قرآن است. خاسه اگر انس با قرآن با وضو و با گریه همراه باشد و از تفسیرهاى معتبر نیز براى فهم آن استفاده شود، بهتر و موثرتر است. قرآن نور است و همواره حرف نو و تازه دارد. از این رو، حتى متخصصین قرآن نیز وقتى به آیه‏اى مى‏رسند که سى سال است با آن سر و کار دارند و آن را بارها تحلیل علمى کرده‏اند، باز احساس مى‏کنند آن آیه تازه نازل شده و سخن تازه‏اى در خود دارد. «5» منبع دوم کسب معرفت روایات معصومین و ادعیه مأثوره است که تا کسى در آن‏ها دقت نکند ارزششان را نمى‏فهمد. بیهوده نیست که مرحوم آیت الله العظمى بروجردى از اول طلبگى تا روزى که در نود سالگى از دنیا رفتند یک بار هم در جایى که یک کتاب روایى بود نخوابیدند و دراز نکشیدند، زیرا مى‏فرمودند در این اتاق کتابى هست که در آن قال الصادق و قال الباقر نوشته شده و خوابیدن در این اتاق بى‏ادبى است!

تازه معلوم مى‏شود که چرا بعضى فقها بى‏وضو دست روى جلد این کتاب‏ها نمى‏گذاشتند و چرا بعضى از بزرگان در بیمارى‏هاى سخت کتاب اصول کافى را به بدن خود مى‏مالیدند و خوب مى‏شدند!

مقایس قسمتى از سخن امام حسین علیه السلام در دعاى عرفه با یک رباعى باباطاهر

«انْتَ الَّذِى غَفَرْتَ‏»، حالا امام حسین علیه السلام نمى‏گوید، خدایا! این کارها را مى‏خواهم در حق من انجام بدهى؛ بلکه او مى‏گوید، خدایا! این کارها را در حقّ من انجام دادى، و تویى آن خدایى که گناهان مرا بخشیدى.

چقدر امام حسین علیه السلام زیبا دارد مى‏گوید که خداوند این کار کرده. امّا باباطاهر مى‏گوید، خدایا! این کار را بکن؛ امام حسین علیه السلام مى‏گوید، خدا این کار را کرده، امّا باباطاهر درخواست انجام آن را داده. امام حسین علیه السلام مى‏گوید، چنین کارى انجام گرفته. باباطاهر مى‏گوید:

از آن روزى که ما را آفریدى به غیر از معصیت چیزى ندیدى‏

حالا ما چرا گناه کردیم؟ آیا واقعاً ما مخالف خدا بودیم؟ زین‏العابدین علیه السلام به ما یاد داده که به خداوند بگوییم، خدایا! تو مى‏دانى، نه ما با تو جنگ داشتیم، و نه ما با تو مخالف بودیم، بلکه فریب خوردیم. ما گناه را به عنوان مخالفت با تو انجام ندادیم. یادمان رفت و غفلت کردیم؛ اشتباه نمودیم. «6»

از آن روزى که ما را آفریدى به غیر از معصیت چیزى ندیدى‏

آخر من مى‏ترسم، این نمازهاى ما هم گناه باشد؛ این کارهاى خوب ما هم گناه باشد؛ یعنى فرداى روز قیامت، آن‏ها را هم مورد اشکال قرار دهند که بابا طاهر مى‏گوید: به غیر از معصیت، چیزى ندیدى‏

مقایس زیباترین شعر سعدى با سخن حضرت در دعاى عرفه‏

سعدى شعرى دارد که به عقید من، این شعر از نظر معنا، از زیباترین شعرهاى عالم است. این شعر خیلى زیباست. من گاهى این شعر را در قنوت نمازهاى مستحبى خوانده‏ام. وقتى که این شعر را مى‏خواندم، طاقتم را از دست مى‏دادم و گرى بسیارى مى‏کردم و مى‏گفتم: خدایا!

این کار را انجام مى‏دهى؟ بعد دیدم امام حسین علیه السلام مى‏گوید، این کار را انجام داده است، حالا تو مى‏گویى انجام مى‏دهى. خیلى شعر با حالى است. اگر سعدى، غیر از این رباعى را در کلّ عمرش نداشت، به خدا بس بود که بگوییم او حرف اول و آخر را در قالب شعر زده است:

بر در کعبه سائلى دیدم‏

کلم «سایل» در این جا، به معناى گدا نیست؛ بلکه به معناى درخواست‏کننده از خدا است:

بر در کعبه سایلى دیدم‏

این‏ها را خود سعدى دیده است. او خیلى از مسافرت‏ها و دیده‏هایش را نوشته است:

بر در کعبه سایلى دیدم که همى گفت و مى‏گریستى خَش‏

در غیر از شعر، کلم «خَش» «خوش» گفته مى‏شود، به معناى خوب. به خاطر وزن شعرى این کلمه باید «خش» خوانده شود:

بر در کعبه سایلى دیدم که همى گفت و مى‏گریستى خَش‏

من نگویم که طاعتم بپذیر ..........

اصلًا من نیامدم که پرده کعبه را بگیرم و بگویم، نمازم را قبول کن؛ روزه‏ام را قبول کن؛ حجم را قبول کن. اصلًا من این حرف را نمى‏زنم؛ من کارى به عباداتم ندارم:

بر در کعبه سایلى دیدم که همى گفت و مى‏گریستى خَش‏

من نگویم که طاعتم بپذیر قلم عفو بر گناهم کش‏

نمى‏خواهم نمازهایم را قبول کنى؛ نمى‏خواهم روزه‏هایم را قبول بکنى؛ بلکه گناهانم را ببخش که فرداى قیامت، من با این پرونده پیشت نیایم تا تو به ملائکه بگویى که او را پیش ابى‏عبدالله ببرید و پرونده‏اش را جلوى حسین باز کنید تا حسابى خجالت‏زده بشود و آب گردد تا حسین برگردد و بگوید، من دیگر از تو توقّع گناه نداشتم.

براى فهم این شعر و مقایس آن با سخن امام حسین علیه السلام باید یکبار دیگر آن را خواند. سعدى مى‏گوید، خدایا چنین کارى را بکن، ولى امام حسین علیه السلام با این سخن خود مى‏گوید: «انْتَ الَّذِى غَفَرْتَ»، خدایا! تو این کار را کردى و گناهان مرا بخشیدى:

بر در کعبه سایلى دیدم که همى گفت و مى‏گریستى خَش‏

من نگویم که طاعتم بپذیر قلم عفو بر گناهم کش‏ 

پی نوشت ها:

(1)- بحار الأنوار: 95/ 220، باب 2، ذیل حدیث 3؛ إقبال الأعمال: 343- 344.

(2)- بحار الأنوار: 95/ 215، باب 2، حدیث 3؛ إقبال الأعمال: 338.

(3)- بحار الأنوار: 95/ 218، باب 2، ذیل حدیث 3؛ البلد الأمین: 253.

(4)- بحار الأنوار: 96/ 8، باب 2، حدیث 18؛ المحاسن: 1/ 63، حدیث 112.

(5) - روزى، مرا دعوت کردند کتاب تفسیر قرآنى را که هنوز خطى بود ببینم. ابعاد کتاب‏هاى قدیمى اغلب بزرگ و قطر آن‏ها هم زیاد است. این تفسیر فارسى بود و شامل همه قرآن از سوره حمد تا سوره ناس مى‏شد و در هفتاد جلد قدیمى بزرگ گرد آمده بود. (در مقام قیاس، تفسیر المیزان علامه طباطبایى که بهترین تفسیر قرن ماست 20 جلد و در قطع وزیرى است).

به آن بزرگواران گفتم: چرا این تفسیر را چاپ نمى‏کنید؟ گفتند: سرمایه زیادى مى‏خواهد و اگر بخواهیم مانند کتاب‏هاى امروزى به چاپش برسانیم حدود 500 جلد مى‏شود!

با این همه، شاید آنچه در این 500 جلد از معارف قرآن استنباط شده نیم درصد کل معارف قرآن نیز نباشد. زیرا قرآن همواره حرف نو دارد و همیشه معانى تازه‏اى از آن بر مى‏آید. (مولف(

(6) -16. اشاره به قسمتى از دعاى ابوحمزه ثمالى، مفاتیح‏الجنان، ص 192. متن دعا چنین است:

إِلَهِى لَمْ أَعْصِکَ حِینَ عَصَیْتُکَ وَ أَنَا بِرُبُوبِیَّتِکَ جَاحِدٌ وَ لا بِأَمْرِکَ مُسْتَخِفٌّ وَ لا لِعُقُوبَتِکَ مُتَعَرِّضٌ وَ لا لِوَعِیدِکَ مُتَهَاوِنٌ لَکِنْ خَطِیئَهٌ عَرَضَتْ وَ سَوَّلَتْ لِى نَفْسِى وَ غَلَبَنِى هَوَاىَ وَ أَعَانَنِى عَلَیْهَا شِقْوَتِى وَ غَرَّنِى سِتْرُکَ الْمُرْخَى عَلَى.

بشر و بشیر پسران غالب اسدی روایت کرده‎اند که عصر روز عرفه در عرفات در خدمت امام حسین علیه السلام بودیم که آن حضرت با گروهی از خاندان و فرزندان و شیعیان خود از خیمه بیرون آمدند و با کمال تضرع و خشوع به دامنه کوه رحمت روی آوردند و در سمت چپ کوه ایستادند و به جانب کعبه روی گردانیدند و دست‎ها را مقابل صورت مبارک برداشتند و این دعا را خواندند.
دعای عرفه از مشهورترین دعاهاست که شامل مضامین عارفانه‎ای چون شناخت پروردگار و تضرع به درگاه لایزال اوست.
راویان گویند: در پایان دعا و ذکر یا رب، یا رب آن حضرت چنان حاضران را تحت تاثیر قرار داده بود که از دعا کردن برای خودشان به آمین گفتن به دعای امام حسین علیه السلام بسنده کردند و صدای گریه مردم صحرای عرفات را پر کرده بود تا این که آفتاب غروب کرد و به سوی مشعر الحرام رفتند.
در روایت کفعمی دعای عرفه با جمله: و انت علی کل شیء قدیر. یا رب، یارب یا رب پایان یافته است. اما به نقل از سید بن طاووس در اقبال، دعای عرفه پس از آن با جمله: الهی انا الفقیر فی غنای فکیف لا اکون فقیرا فی فقری، ادامه می‎یابد. خاتمه دعا چنین است: و انت الرقیب الحاضر انک علی کل شیء قدیر و الحمدلله وحده.
دعای عرفه شامل مطالب بسیاری است که گزیده فهرست آنها چنین است: شناخت خداوند و بیان صفات الهی و تجدید عهد و پیمان با پروردگار و شناخت پیامبران و تحکیم ارتباط با آنها و توجه به آخرت و اظهار عقیده قلبی. سیر اندیشه در آفاق جهان و یادآوری نعمت‎ها بی‎کران الهی بر انسان و حمد و سپاس خداوند بر آن نعمت‎ها و عنایت‎ها که از آغاز وجود و تکوین آدمی تا آخر عمر پیوسته به او افاضه می‎شود.
تضرع به درگاه خداوند و اقرار به گناهان و توبه و انابه و درخواست عفو و روی آوردن به صفات پسندیده و اعمال خیر. درخواست حوایج که با درود و صلوات بر محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله شروع می‎شود. سپس تقاضای عفو، نور هدایت، رحمت، عافیت، برکت، وسعت روزی و پاداش اخروی برخی از دانشوران به شرح و یا ترجمه این دعای شریف پرداخته‎اند. از جمله: مظهر الغرائب سید خلف الدین حیدر مشعشعی موسوی حویزی، معاصر شیخ بهایی ( م ، 103 ق )، این شرح را مولف آن پس از خاموشی دیده سر و روشن‎تر شدن چشم دل تدوین کرده است و شرح دعای عرفه اثر شیخ محمد علی بن شیخ ابوطالب زاهدی جبلانی اصفهانی ( م 1181 ق)، نیایش حسین علیه السلام تالیف استاد محمد تقی جعفری.
شایان ذکر است که غیر از دعای امام حسین علیه السلام برای روز عرفه دعاهای دیگری نیز از سایر ائمه اطهار علیهم السلام روایت شده است که در کتب دعا به تفصیل آمده است. شیخ صدوق کتابی تحت عنوان ادعیه الموقف و یا دعا الموقف تالیف کرده است، مشهورترین دعاهای روز عرفه پس از دعای امام حسین علیه السلام دعای فرزند گرامیش حضرت امام زین العابدین علیه السلام است که در صحیفه سجادیه آمده است. مراجع عظام تقلید در مناسک حج هر دو دعا را نقل کرده‎اند.
 

 
1ـ ستایش حق تعالی:
ستایش سزاوار خداوندی است که کس نتواند از فرمان قضایش سرپیچد و مانعی نیست که وی را از اعطای عطایا، باز دارد. و صنعت هیچ صنعتگری به پای صنعت او نرسد. بخشنده بی‎دریغ است. اوست که بدایع خلقت را به سرشت و صنایع گوناگون وجود را با حکمت خویش استوار ساخت... .
 
2 - تجدید عهد و میثاق با خدا:
پروردگارا به سوی تو روی آورم. و به ربوبیت تو گواهی دهم. و اعتراف کنم که تو تربیت کننده و پرورنده منی. و بازگشتم به سوی توست. مرا با نعمت آغاز فرمودی قبل از این که چیز قابل ذکری باشم... .
 
3ـ خود شناسی:
و قبل از هدایت مرا با صنع زیبایت مورد رأفت و نعمت‎های بی‎کرانت قرار دادی. آفرینشم را از قطره آبی روان پدید آوردی. و در تاریکی‎های سه‎گانه جنینی سکونتم دادی: میان خون و گوشت و پوست. و مرا شاهد آفرینش خویش نگرداندی و هیچ‎یک از امورم را به خودم وانگذاشتی... .
 
4ـ راز آفرینش انسان:
ولی مرا برای هدفی عالی یعنی هدایت (و رسیدن به کمال) موجودی کامل و سالم به دنیا آوردی. و  در آن هنگام که کودکی خردسال در گهواره بودم، از حوادث حفظ کردی. و مرا از شیر شیرین و گوارا تغذیه نمودی. و دل‎های پرستاران را به جانب من معطوف داشتی. و با محبت مادران به من گرمی و فروغ بخشیدی... .
 
5ـ تربیت انسان در دانشگاه الهی:
تا این که با گوهر سخن، مرا ناطق و گویا ساختی. و نعمت‎های بی‎کرانت را بر من تمام کردی. و سال به سال بر رشد و تربیت من افزودی. تا این که فطرت و سرنوشتم، به کمال انسانی رسید. و از نظر توان اعتدال یافت. حجتت را بر من تمام کردی که معرفت و شناختت را به من الهام فرمودی... .
 
6ـ نعمت‎های خداوند:
آری این لطف تو بود که از خاک پاک عنصر مرا بیافریدی. و راضی نشدی ای خدایم که نعمتی را از من دریغ داری. بلکه مرا از انواع وسائل زندگی برخوردار ساختی. با اقدام عظیم و مرحمت بی‎کرانت بر من . و با احسان عمیم خود نسبت به من، تا این که همه نعماتت را درباره من تکمیل فرمودی... .
 
7ـ شهادت به بی‎کرانی نعمت‎های الهی:
الهی! من به حقیقت ایمانم، گواهی دهم. و نیز به تصمیمات متیقن خود و به توحید صریح و خالصم
و به باطن نادیدنی نهادم. و پیوست‎های جریان نور دیده‎ام. و خطوط ترسیم شده بر صفحه پیشانی‎ام، و روزنه‎های تنفسی‎ام، و نرمه‎های تیغه بینی‎ام. و آوازگیرهای پرده گوشم و آنچه در درون لب‎های من پنهان است... .
 
8ـ ناتوانی بشر از بجا آوردن شکر الهی:
گواهی می‎دهم ای پروردگار که اگر در طول قرون و اعصار زنده بمانم و بکوشم تا شکر یکی از نعمات تو بجا آورم، نتوانم مگر باز هم توفیق تو رفیقم شود، که آن خود مزید نعمت و مستوجب شکر دیگر، و ستایش جدید و ریشه‎دار باشد... .
 
9ـ ستایش خدای یگانه:
بنابر این من با تمام جد و جهد و توش و توانم تا آنجا که وسعم می‎رسد با ایمان و یقین قلبی گواهی می‎دهم. و اظهار می‎دارم:
حمد و ستایش خدایی را که فرزندی ندارد تا میراث‎برش باشد. و در فرمانروایی نه شریکی دارد تا با وی در آفرینش بر ضدیت برخیزد و نه دستیاری دارد تا در ساختن جهان به وی کمک دهد... .
 
10ـ خواسته‎های یک انسان متعالی:
خداوندا، چنان کن که از تو بیم داشته باشم، آنچنان که گویی تو را می‎بینم و مرا با تقوایت رستگار کن! اما به خاطر گناهانم مرا به شقاوت دچار مساز! مقدر کن که سرنوشت من به خیر و صلاح من باشد. و در تقدیراتت خیر و برکت به من عطا فرما!
 
11ـ سپاس به تربیت‎های الهی:
خداوندا! ستایش از آن توست که مرا آفریدی. و مرا شنوا و بینا گرداندی! و ستایش سزاوار توست که مرا بیافریدی و خلقتم را نیکو بیاراستی. به خاطر لطفی که به من داشتی والا... .
 
12ـ نیازهای تربیتی از خدا:
و مرا بر مشکلات روزگار، و کشمکش شب‎ها و روزها یاری فرمای! و مرا از رنج‎های این جهان و محنت‎های آن جهان نجات بده و از شر بدی‎هایی که ستمکاران در زمین می‎کنند نگاه بدار... .
 
13ـ شکایت به پیشگاه خداوند:
خدایا! مرا به که وا می‎گذاری؟ آیا به خویشاوندی که پیوند خویشاوندی را خواهد گسست؟ یا به بیگانه که بر من بر آشفتد؟ یا به کسانی که مرا به استضعاف و استثمار کشانند؟ در صورتی که تو پروردگار من و مالک سرنوشت منی؟
 
14ـ ای مربی پیامبران و فرستنده کتب آسمانی:
ای خدای من و ای خدای پدران من! ابراهیم، اسماعیل، اسحاق و یعقوب، و ای پروردگار جبرائیل، میکائیل و اسرافیل. و ای تربیت کننده محمد، خاتم پیامبران و فرزندان برگزیده‎اش. ای فرو فرستنده تورات، انجیل زبور و فرقان ... .
 
15ـ تو پناهگاه منی:
تو پناهگاه منی، به هنگامی که راه‎ها با همه وسعت، بر من صعب و دشوار شوند و فراخنای زمین بر من تنگ گردد. و اگر رحمت تو نبود من اکنون جزء هلاک شدگان بودم. و تو مرا از خطاهایم باز می‎داری. و اگر پرده‎پوشی تو نبود از رسوایان بودم.
 

از دعاهای حضرت امام سجاد علیه السلام در روز عرفه است که:
خدایا! مرا شاکر و صابر گردان و مرا در چشم خویش خوار و در نظر مردم بزرگوار گردان .
خدایا! در همه کارها عاقبت ما را به خیر کن و ما را از خواری دنیا و عذاب آخرت نگهدار .
خدایا! مرا به علم توانگر ساز و به حلم زینت بخش و به تقوا عزیز کن و به عافیت زیبایی ده .
خدایا! از زوال(1) نعمت و تغییر عافیت و غضب ناگهانی و همه چیزهایی که مایه ناخشنودی توست به تو پناه می برم .
خدایا! از اخلاق بد و اعمال بد و هوس‎های بد و مرض‎های بد به تو پناه می برم .
خدایا! سحرخیزی را بر امت من مبارک ساز .
خدایا! تو را به غیب دانی و قدرتی که بر آفرینش داری سوگند می دهم تا موقعی که زندگی را برای من بهتر می دانی مرا زنده نگهدار و موقعی که مرگ را برای من بهتر می دانی مرا بمیران .
خدایا! از تو می خواهم که ترس خود را در آشکار و نهان نصیب من کنی و در حال خشنودی و خشم کلمه اخلاص را به زبان من جاری نمایی و در حال فقر و توانگری میانه روی را شعار من سازی .
خدایا! چنان که خلقت مرا نیک کردی سیرتم را نیز نیک کن .
خدایا! هر کس عهده دار کار امت من شد و بر آنها سخت گرفت، بر او سخت گیر و هر کس عهده دار کار امت من شد و با آن ها مدارا کرد با او مدارا کن .
خداوندا! یک لحظه مرا به خودم واگذار مکن و چیزهای خوبی که به من بخشیده ای، از من باز مگیر.
خدایا بر محمد و خاندان پاکش درود فرست .
درودهای پربرکت و پاکیزه و فزاینده ای که صبح گاهان و شامگاهان در رسند،
و درود فرست بر ایشان و بر ارواح شان،
و کارشان را بر اساس تقوا فراهم آور،
و احوالشان را به سامان آر،
و ما را به رحمت خود در جایگاه امن و امان در کنار ایشان قرار ده،
ای مهربان‎ترین مهربانان.(2)
 
پی نوشت‎ها:
1- زوال: از بین رفتن، نابود شدن .
2- منتخبی از دعای امام سجاد علیه السلام در روز عرفه، مترجم: حسین انصاریان .
 
منبع:
دایرة المعارف تشیع، جلد هفتم، ص 529 و 530.
دعای عرفه عبدالکریم بی آزار شیرازی
ماهنامه موعود، ش 71 .

قرآن چراغی است پرتوافکن که ابداً خاموش نمی شود و تا دنیا برقرار است مردم از هدایت او منقطع نشده، از پرتو آن کسب نور خواهند کرد. همین ملاک در وجود نازنین پیامبر اکرم(ص) و اوصیای گرامی او نیز بنا به آیة مبارکة: إنّا أرسلناک شاهداً ... و سراجاً منیراً. موجود است.

اشاره:

قرآن کریم و امام معصوم دو چهره یک واقعیّت و دو ظهور یک حقیقت اند که تفکیک و جدایی آنها از هم فرض صحیحی ندارد؛ نه قرآن بدون امام، قرآن حقیقی است و نه امام بدون قرآن، امام واقعی است. یعنی انسان کامل، قرآن ممثل است و قرآن کریم، انسان کامل مدوّن. امام، قرآن عینی است و قرآن، امام علمی. امام، قرآن ناطق است و قرآن، امام صامت. امام، صراط عینی است و قرآن، صراط علمی. به همین خاطر این دو از یک سلسله صفات مشترک برخوردار هستند.1

خدای سبحان، قرآن کریم را به عنوان رحمت معرفی می کند:

هُدیً و رحمة للعالمین.

همچنین ائمه اطهار(ع) نیز در زیارت جامعة کبیره به عنوان معدن رحمت و رحمت پیوسته و متّصل ـ الرحمة الموصوله ـ معرفی شده اند. مجموع این تعبیرها، شاهدی بر یگانگی رسول اکرم(ص)، ائمه اطهار(ع) و قرآن کریم در عوالم برتر از عالم ماده است، همان گونه که در قیامت نیز به یک حقیقت برمی گردند. هر گونه تکثّر ظاهری و مادّی، مختصّ به عالم دنیاست.

اینکه در حدیث ثقلین از قرآن کریم و عترت به عنوان دو ثقل یاد شده، ناظر به این دنیاست، و گرنه در آن عوالم یک ثقل بیشتر نیست.2 یگانگی یاد شده قرآن و عترت در عرصه ها و اوصاف گوناگونی بروز و ظهور کرده است. سرّ این هماهنگی و یگانگی آن است که هر یک از این دو مشعل فروزان ـ یعنی قرآن ناطق و قرآن صامت ـ مامور به هدایت می باشند و هماهنگی میان آنها بدین معناست که تمام مردم تا دامنة قیامت، در علم و عمل نیازمند رهنمود قرآن و رهبری عترت هستند.

القرآن و الحجّه یا مشرکات قرآن و حجّت زمان(عج) نام کتابی است که به قلم یکی از ارادتمندان به ساحت امام عصر(ع)، یعنی مرحوم آیت الله حاج شیخ رضا توحیدی(ره)، در باب قرابت ها، شباهت ها و فصول مشترک قرآن و امام زمان(ع) به نگارش درآمده است. اصل این کتاب بنا به آنچه حجت الاسلام علی اکبر مهدی پور در معرفی مؤلّف و کتاب آورده اند، در دوازده دفتر تنظیم و تدوین شده که تنها این بخش ـ مشترکات ـ به چاپ رسیده است.

مؤلّف این کتاب، مرحوم آیت الله توحیدی، از عالمان معاصر تبریز و دارای صفات جمیله و اخلاق حمیده و به عشق به امام عصر(ع) موصوف بوده اند. معظّم ٌ له از دانش آموختگان حوزة حیات بخش نجف بوده، سالیانی در جوار آستان آسمانی امیرمؤمنان(ع) به تهذیب و تحصیل اشتغال داشته و مفتخر به کسب اجازه از تنی چند از آیات عظام و مراجع تقلید آن سامان گردیده است.

این کتاب، چنانچه از نام آن پیداست به بررسی فصول مشترک میان ثقلین (قرآن و عترت) می پردازد و به ده ها شباهت و قرابت میان این دو گوهر گران بها اشاره می کند.

مؤلّف محور و مدار بحث را خطبة 186 نهج البلاغه قرار داده است. حضرت امیر(ع) در این خطبه، پس از بیان بعثت در فرازهای واپسین خطبه به ویژگی های قرآن می پردازد و در آن، نزدیک به پنجاه صفت برای این کتاب آسمانی برمی شمارد. مؤلّف ضمن ترجمه و توضیح مفردات این خطبه آن صفات و امتیازات را در عموم معصومین ـ خاصّه در امام عصر(ع) ـ به عنوان «ثقلِ اصغر» باز می جوید و به انطباق آنها با امامان معصوم می پردازد و می نویسد:

هر چه در قرآن باشد، به نحو اتمّ در معصوم وجود دارد و حجّت و قرآن از هم جدایی ندارند.

ایشان دربارة این انطباق و اشتراک آورده اند:

مولی الموالی ـ حضرت امیرالمؤمنین(ع) ـ در نهج البلاغه خود در موارد عدیده ای راجع به اوصاف کتاب الله العزیز و مقام و موقعیّت و خصوصیات قرآن مجید، بیانات ارزنده ای فرموده که همه در خور ستایش است. حقیر ناچیز یکی از آنها را که بسیار جامع و جالب بوده و حاوی چهل و دو منقبت و فضیلت ‍[دربارة آن کتاب شریف] است، تبرّکاً ذکر کرده، انطباق هر یک را، با وجود مقدّس امام زمان(ع) بیان می کنم.3

مولّف در ذیل هر فصل، احادیث فراوانی را در تأیید و تسدید گفتار خود آورده که ما در مقام گزینش و گزارش، تنها عصاره ای از مطالب ایشان را جهت آشنایی خوانندگان محترم موعود آورده، و علاقمندان به این مباحث و معارف را به اصل کتاب ارجاع می دهیم. این کتاب در 280 صفحه توسط انتشارات سیمای آفتاب و با مقدّمه کوتاه استاد علی اکبر مهدی پور در پاییز 1382 به چاپ رسیده است.

1. قرآن نوری که چراغ هایش خاموش نشود

نور قرآن مجید دائمی و خاموش ناشدنی است و مردم پیوسته به واسطة تابش و درخشش آن از تاریکی های جهل و ظلمت های جاهلیّت رهایی یافته، به شاه راه سعادت و هدایت در دنیا و آخرت می رسند. وجود مبارک ائمّه اطهار(ع) نیز نور هستند. خداوند هزاران سال قبل از خلقت مخلوقات، انوار مقدّسة ایشان را خلق کرده، همة عالم از انوار آن بزرگان منشعب شده اند. این انوار مقدّس اصل و ریشة همة موجودات بوده و تابش انوار منظومه های شمسی و سایر کواکب، انجم و کهکشان ها از نور مقدّس این بزرگواران سرچشمه گرفته است؛ خاصّه نور مقدّس امام زمان(ع) که همواره در قلوب مؤمنین اشراق دارد. وجود نازنین مهدی آل محمّد و اجداد طاهرینش(ع) منشأ و مبدأ همة انوار، پرتوافکن به هستی، و مانند قرآن غیر قابل زوال و تغییر می باشند.

2. چراغی که فروزندگی اش ننشیند

آری قرآن چراغی است پرتوافکن که ابداً خاموش نمی شود و تا دنیا برقرار است مردم از هدایت او منقطع نشده، از پرتو آن کسب نور خواهند کرد. همین ملاک در وجود نازنین پیامبر اکرم(ص) و اوصیای گرامی او نیز بنا به آیة مبارکة:

إنّا أرسلناک شاهداً ... و سراجاً منیراً.

موجود است. حضرت بقیّة الله(ع) نیز جامع و حائز تمامی فضائل، مناقب و کمالات آن بوده، و انوار مقدّس آن حضرت(ع) تا پایان دنیا خاموش نخواهد شد. «والله متّم نوره و لو کره الکافرون».

3. راهی که رونده اش را گمراه نکند

قرآن جاده ای است مستقیم، روشن و عاری از هر گونه اعوجاج که رهروانش را به سوی حق و حقیقت هدایت می نماید. خط و مشی پیامبر گرامی و اهل بیت او(ع) نیز بر طبق صریح آیات و اخبار، راهی مستقیم و بدون انحراف است که گم شدگان و حیرت زدگان را از مهالک گمراهی و اعوجاج رهایی می بخشد و امروزه، در زمان غیبت کبری، آن راه و صراط مستقیم بر ذات مقدّس امام زمان(ع) منطبق می باشد.

4. روشنی درخشانی که تابندگی اش به تاریکی نگراید

بر قرآن مجید، ظلمت و تاریکی عارض نمی شود و شائبة ظلمت باطل نمی تواند آن را زیر پوشش باطل خود قرار دهد، همچنین انوار مقدس پیامبر و امیرمؤمنان و فرزندانش(ع) تا روز قیامت، حتی در روز رستاخیز و عرصه های محشر در غایت تشعشع و نورانیّت بوده، پیوسته با تابش خود سیمای شیعیان و مؤمنان را منوّر خواهد نمود.

5. جدا کنندة حق از باطل که دلیلش تباه نشود

قرآن مجید فارق و جدا کننده حق از باطل است و برهان و حجّیت آن همواره زنده و گویاست:

إنّه لقولٌ فصلٌ و ما هو بالهزل.

وجود مقدس حضرت مهدی و اجداد طاهرینش(ع) که وارث علوم انبیا و برگرفته از وحی الهی است نیز ممیّز و فاروق حق از باطل می باشند زیرا آنان خود حق و محور و مدار آن هستند.

6. بنایی که اساس آن ویران نگردد

بنیان کتاب عزیز آسمانی، انهدام ناپذیر است و از جمیع جهات شکست، محفوظ و ایمن می باشد. وجود مسعود ناموس دهر و ولیّ عصر و اجداد طاهرینش(ع) که عِدل و هم سنگ قرآن و نیمة دیگر حبلین و ثقلین می باشند نیز از باطل و ضلال و انحراف به دور بوده، نه خود منحرف شده و نه دیگران را به انحراف و گمراهی کشیده اند.

از طرف دیگر چون قرآن کریم به زمان خاصّ و ملّت مخصوصی نازل نشده بلکه بر تمامی بشر فرود آمده، این بزرگواران نیز به زمان خاصّی اختصاص نداشته بلکه تا روز قیامت، دوشادوش یکدیگر بر حوض کوثر وارد می شوند.

7. بوستان های عدل و دریاهای قسط و داد

«ریاض»، جمع روضه به معنای زمین سربلند و شاداب است، و «عذران» جمیع غدیر، برکة آب را گویند که بر اثر سیل در جای گودی جمع شده باشند. [همان طور که قرآن دریای داد و قلزم قسط است] با تشریف فرمایی حضرت حجّت نیز عدل و داد عالم را فرا گرفته و با قیام قائم(ع) آن چنان دریای داد او به فیضان آمده و تموّج پیدا می کند که موج های کوه پیکر آن تمامی دنیا را پوشش می دهد و در اینجاست که دنیا را روح تازه بهشتی و همة خلایق در اَمن و امان به سر می برند.

8. سنگ های بنای اسلام و شالودة آن

«اثافیّ»، جمع اُثفیّه است و آن عبارت از سنگ هایی است که دیگ را بر روی آن می نهند. در اصول کافی از امام صادق(ع) نقل شده است که:

سنگ بنای اسلام سه چیز است: نماز، زکات و ولایت.

و در بعضی از روایات وارد شده که

اگر کسی عبادات انس و جنّ را به جا آورد امّا محبّت و ولایت امام در قلب او نباشد، آن عبادات به او فایده ای نخواهد بخشید.

پس همان گونه که قرآن بنیان و اساس اسلام است، همچنین معرفت و ولایت حضرت بقیة الله(ع) سنگ بنای اساس اسلام است که بدون آن هیچ عملی مقبول نبوده و ثواب و آثاری بر آن مترتّب نخواهد شد.

9. سرچشمه هایی که وارد شدگان از آن نکاهند

این کتاب عزیز سرچشمه ای است که وارد شدگان آن را ناقص نمی نماید و مانند چشمه های عادی و مادّی با بهره برداری بیش از حدّ کاسته نمی شود. علوم و فضائل و مناقب وجود نازنین ولی عصر و ائمّه اطهار(ع) نیز تمام شدنی نیست. چون آن بزرگواران وارث علوم همة پیامبران، خصوصاً خاتم انبیا بوده ـ بلکه شریک علم آن حضرت می باشند ـ لذا علوم آنان نقصان پذیر نبوده و با استفاده و بهره برداری هر چه بیشتر به پایان نمی رسد.

10. منزل گاه هایی که مسافرانش هرگز گمراه نشوند

قرآن مجید دربردارندة منزل ها و گذرگاه هایی برای راهیان راه خدا است، که مسافرین آن هیچ وقت راه را گم نمی کنند. لذا هر که در این راه سیر کند بدون شبهه به شاه راه هدایت و سعادت می رسد. حضرت حجّت و اجداد طاهرینش(ع) نیز چنین اند همان طور که در زیارت جامعة کبیره وارد شده است:

أنتم الصّراط الأقوم و السّبیل الأعظم، من أتاکم نجی و من لم یأتکم هلک.4

یعنی شما راه راست خدایید، هر کس نزد شما آمد، نجات یافت و هر که نیامد هلاک شد.

11. پشته هایی که قصدکنندگان از آن در نگذرند

زیرا آن پشته ها دارای مرغزارهای خرّم و بوستان معارف و دریای دانش هستند که روی آورندگان از آن نگذرند و آن را فرو نگذارند. وجود مقدّس ائمّة هدی ـ خصوصاً حضرت بقیة الله(ع) ـ نیز اعلام و نشانه های هدایت هستند که قاصدین و سایرین از آنها تجاوز نکرده و نابود نمی شوند؛ چنانچه در قرآن آمده:

و علاماتٍ و بالنجم هم یهتدون.

در تفسیر از امام صادق(ع) آمده:

نجم، رسول خدا(ص) و علامات، ما هستیم.

12. سیراب کنندة تشنگی دانشمندان

آری، خدای تعالی قرآن شریف را سیراب کننده و کاهش دهندة حرارت عطش علما قرار داده است. و وَجه شَبه آن شدّت اشتیاق نفوس علما و کثرت حرص آنان به معارف حقّه الهیّه قرآن است. چنانچه آب زلال و خنک، عطش تشنگان را برطرف می نماید این کتاب عزیز نیز تشنگان معارف و حقایق بی انتهای آن را سیراب می نماید. همچنین وجود مقدّس حضرات ائمّه هدی(ع) ـ حیّاً و میّتاً ـ جلوگاه نور هدایت و تسکین دهندة پویندگان و شیفتگان دانش می باشند. پس همان طور که قرآن شریف ساکن کنندة عطش علماست، علوم فراوانی که از امامان(ع) صدور یافته نیز اثبات می نماید که این مزایا و خصوصیات در آن بزرگواران نیز وجود دارد.

13. بهار خرّم دل های فقیهان

قرآن، بهار قلوب فقیهان است زیرا به واسطة تدبیر، دقت و غور در بطون آن و استنباط احکام و کشف حقایق و معنویات آن شرح صدری حاصل شده و شادی رخ می نماید که تمامی لذّت های مادّی در برابر آن ارزشی ندارد و هر چه بیشتر تلاوت شود، علاوه بر اینکه بر ایمان آنان می افزاید، اشتیاق و عطش آنان را نیز زیاد خواهد کرد و این خود یکی از اعجازهای قرآن کریم است. همچنین وجود مقدّس حضرت مهدی و اجداد طاهرینش(ع) که عدل و شریک قرآن هستند نیز این گونه می باشند طبیعی است که درک حضور اقدس و استماع کلمات دُرَربار ایشان برای فقیهان همچون نسیم حیات بخش بهاری، موجب انشراح صدر و صیقل و صفای دل ها خواهد شد. و نور مقدّس امام زمان(ع) در قلوب همة مؤمنین پرتوافکن شده، روسیاهی ها و گرفتاری ها را می زداید.

14. ریسمانی با دستگیره های محکم

قرآن مجید ریسمانی است که دستگیره های آن ناگسستنی است. هر که به آن چنگ زند نجات یابد و رستگاری اش محققّ است. شیخ بزرگوار طبرسی در معنای «حَبل» اقوالی را آورده: یکی آنکه حبل، قرآن است و دوم آنکه اسلام می باشد و سوم آنکه

اهل بیت(ع) هستند. و روایت «ابان بن تغلب» از امام صادق(ع) [مؤیّد این موضوع است] که فرمود:

منظور از حبل الله در آیة «واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفّرقوا» ما هستیم.

بنابراین همة امامان یکی پس از دیگری «حبل الله المتین» هستند.

15. پناه گاهی که دژ و باروی آن بلند و استوار است

قرآن کریم ملجأ و پناه گاهی بسیار بلند، و قلعه و حصاری مستحکم است که بلندا و استحکام آن مانع از این است که به پناهندة آن مکروه یا ناراحتی برسد. وجود مقدّس ائمّه اطهار(ع) نیز در هر زمان و هر مکان ـ در حیات و ممات ـ ،

مرجع و ملجأ همة مردم بوده؛ خاصّه وجود نازنین حضرت مهدی(ع) که مأوی و پناه گاه هر بی پناهی بوده و منتقم واقعی مستضعفان است.

16. هدایتگری که پیروش رستگار است

قرآن کریم هدایت کننده و راهنمای کسانی است که از رهنمودهای آن تبعیّت کرده و به دستورات عالیه اش اقتدا و عمل نماید.

امامان ـ خاصّه حضرت بقیّة الله(ع) نیز که وارث انبیا و اوصیا هستند، واجد تمام خصایص و امتیازات از حیث هدایت، ارشاد و تدبیر امور و حفظ نظام همه خلایق بوده و کلّ جهان هستی با تمام موجوداتش در تحت ولایت کبرای آن بزرگواران هدایت می شود.

17. رخش سبک سیری برای آنکه با آن بتازد

قرآن مجید مرکب سریع السیری است برای کسانی که به محتوای عالیه آن عمل کنند و آنها را هر چه زودتر و سالم تر به منزل و مقصدشان می رساند و البته منزل و مقصد حامل و عامل به قرآن، جز حظایر قدس و محافل انس نخواهد بود.

حضرت بقیّة الله(ع) و نیاکانش نیز کشتی نجاتند؛ هر کس به آن سوار شود، یعنی به آنها معتقد و به رشتة رحمت شان متمسّک شود از طوفان های سهمگین کفر و شرک، و ضلالت و گمراهی، نجات یافته و از گرداب های جهالت و نادانی به ساحل سعادت، دانش و بینش می رسد.

پی نوشت ها:

1. جوادی آملی، عبدالله، ادب فنای مقرّبان، ج 2، ص 193، نشر اسراء.

2. همان، ج 1 ص 174.

3. توحیدی، القرآن و الحجّه، ص 77، انتشارات سیمای آفتاب.

4. محدث قمی، مفاتیح الجنان، زیارت جامعة کبیره، ص 905، انتشارات فیض کاشانی.

...
جهنم جاییست که تنها وسیله گرم کردن پاهای یخ زد? یک دختر بچه ، اگزوز ماشین است

 اخیرا شرکت ایرانسل به عنوان یکی از 2 اپراتور تلفن همراه کشور برای تمامی مشترکان خود کد فعال‌سازی آهنگ “سلام الاغ عزیز” با صدای کلاه قرمزی را به عنوان آهنگ پیشواز ارسال کرده است.

از این پس با فعال‌سازی این آهنگ پیشواز توسط جمع زیادی از مشترکان، اگر با یکی از مشترکان این اپراتور تماس داشته باشید از شما با با جمله “سلام الاغ عزیز!” استقبال می‌شود.

قطع به یقین این گونه اقدامات در فرهنگ‌سازی غلط، ترویج بی‌ادبی و لمپنیزم در بین عموم مردم تاثیر بسزایی خواهد داشت