و حتی قبل‌تر، مادرم همیشه می‌گفت، وقتی که مدرسه می‌رفته، موضوع انشای آن‌ها همین بوده است و بچه‌های کلاس که یکی‌یکی می‌آمدند و انشای‌شان را می‌خواندند بعضی‌هایی که وضع اقتصادی‌شان خوب نبود، اکثراً  می‌گفتند: ثروت، چون مزه‌ی نداری و بی‌پولی را چشیده بودند. ولی بعضی‌ها هم که وضع اقتصادی‌شان خوب بود، باز می‌گفتند ثروت، چون مزه‌ی دارایی را چشیده بودند و حاضر نبودند آن را با هیچ چیز عوض کنند حتی با علم و دانش. البته بودند آن‌هایی که می‌خواستند خودی نشان بدهند یا این که بعداً انگشت‌نما نشوند می‌گفتند: علم. اما فقط خدا می‌دانست که ته دلشان با انشای‌شان فاصله‌ای است از زمین تا جایی آن‌ورتر  از آسمان. البته وقتی خوب دقت می‌کردی، می‌فهمیدی که هر دو لازم است چون ثروت سرمایه‌ی مادی است و علم سرمایه‌ی معنوی. ولی هنوز نمی‌دانستم که مفیدتر از همه علم است یا ثروت. تا این که چشمم به مطلبی از امام علی، علیه‌السلام، افتاد که جواب سؤالم در آن بود. با خودم گفتم بهتر است آن را برای شما بنویسم تا اگر شما هم سؤالی مثل من در ذهن‌تان است به آن جواب داده شود. امام علی علیه‌السلام می‌فرمایند:
علم از مال بهتر است. چه؛ علم، تو را از لغزش و انحراف نگاه می‌دارد و تو مال را (از خطر) حفظ می‌کنی. مال، به واسطه‌ی خرج کردن کم می‌شود و علم به واسطه‌ی خرج کردن (یاد دادن به دیگران) زیاد می‌شود علم حاکم است و مال محکوم آنان که مال را جمع و نگاه‌داری کردند اگرچه زنده‌اند ولی نابود و بی‌اثرند. دانشمندان تا جهان باقی است، باقی هستند. کالبد آنان در اثر مرگ از بین می‌رود، ولی صورت‌های ایشان در دل مردم موجود است.
پی‌نوشت:
برگرفته از کتاب الهام از گفتار علی علیه‌السلام، ص 183 (شماره‌ی سخن در نهج‌البلاغه 147).

مگر مى شود بدون آمادگى منتظر وقوع حادثه شد!؟ مگر مى شود در اوج قدرت ذهنى و جسمى جوانى از آنچه که در جهان پیرامون می گذرد غافل بود؟ مگر مى شود چشم و گوش بسته به دنیا آمد و چشم و گوش بسته از دنیا رفت؟ مگر مى توان سرمایه بزرگ جوانى را در میان سرگرمى، تنوع و تفنن رهاکرد؟ این چه محبتى است که ما و امثال ما داریم؟
مثل این است که ما نوجوانان و جوانانمان را در میانه این روزگار رها کنیم تا ناگهان خود را با حریفى قوى، کشتی گیرى پرقدرت رو برو ببینند، آن وقت دیگر هیج فرصتى براى آموختن فن مقابله با حریف نیست و از بیرون میدان هم نمى شود به کسى که در چنگال حریف گرفتار آمده گفت که چه باید بکند.
شاید مى خواهیم آنها را براى بهتر زمین خوردن و راحت‌تر خاک شدن آماده کنیم!؟
لازم نیست منتظر بمانیم، حریف همین حالا هم در میدان است و اگر چشم را خوب باز کنیم عده بی شماری زمین خورده و نفله شده را می توانیم ببینیم که مات و مبهوت بر خاک خصم نشسته اند. این مصرع از سعدی را همیشه در خاطر دارم و شاید تو هم آن را شنیده باشی:"زندگی جنگ است جانا بهر جنگ آماده شو".
مگر جز این است که طبیعت با همه زیبایی هایش ما را به مبارزه می طلبد؟ هجوم سیل، قحطی، سرما، خشک سالی و آسمانی که از باریدن دریغ می کند و زمین خشکیده اى که هر دانه اى را مى پوساند.
مگر جز اینست که در سرزمینى فراخ در حساس،ترین نقطه جهان از(خاورمیانه) زندگى می کنیم، سرزمینى که هیچ‌گاه از شر آزار عمله هاى استعمار و هجوم اجانب راحت نبوده است؟
مگر هجوم انواع و اقسام ایسمها، فلسفه ها، مسلک‌ها و مرام‌هاى سیاسى، اجتماعى چیزى کمتر از بردگى و اطاعت محض از ما مى طلبند وسعى بر تحمیل خود بر اندیشه و ذهن و قلب ما دارند؟ و شیطان که مرگ ما را در عین بى دینى و کفر و شرک مى خواهد و اسبابش را هم براحتى سر راه ما قرار مى دهد؟
خوب که نگاه کنى در مى یابى که حتى فرصت سر خاراندن هم نیست تا چه رسد به مشغول شدن  درکشکولى مملو از تنقلات ریز و درشت.
اما براستى در این مدت کوتاه، این‌همه خطر که درکمین منتظر نشسته چه باید کرد؟
بى شک نمى توان بى خیال امروز را به فردا وانهاد. به همان سان که نمى توان با حدس و گمان و شاید پیش رفت. قبل از هر حرکت و اقدام مى بایست عزم را براى رفتن جزم کرد اما به همراه شناختى که ما را در امان نگه دارد.
درک درست از آنچه پیرامون ما می گذرد و کسب معرفت درباره ی مقصدی که بر می گزینیم و بالاخره طریق رفتن، راهی که ما را از مبدا به قصد مطلوب می‌رساند.

فقط سیاستمدارى و زنده‏دلى گلن را نداشت و شانه‏هایش به طور عجیبى خم شده بود . لبخندى بیحال و صدایى خشک داشت . اسمش «نیل آرمسترانگ‏» بود و او را از گروه دوم انتخاب کرده بودند . نکته جالب توجه در او این بود که از یک محیط نظامى نمى‏آمد . غیر نظامى بود . تنها فضانورد غیرنظامى که توانستم با او مصاحبه کنم . نشستم، نشست . سرفه کردم، سرفه کرد . سیگار بهش تعارف کردم، سیگارى بهم تعارف کرد . سیگارش را آتش زدم، سیگارم را آتش زد . موزیک متن:
- «آقاى آرمسترانگ، چقدر برایم جالب است . شما نظامى نیستید!»
- من در ناسا، مهندس الکترونیک و خلبان جت‏بودم . چندان با نظامى بودن تفاوتى ندارد . منظورم این است که زندگى انضباطى نظامى را چشیده‏ام و براى رفتن به پروازهاى فضایى، انضباط اولین شرط است . علاوه بر این، نظامیها را بخاطر اینکه بر ما برترى داشته باشند، انتخاب نمى‏کنند . دلیل انتخاب آنها این است که آنها همگى دسته‏بندى شده و قبلا انتخاب شده‏اند . در نتیجه، براى انتخاب کردن از میان آنها، کار خیلى آسانتر است و بعد هم، اعتماد به نظامى بودن، به من هم اعتماد کردند، من سالهاست که در ناسا هستم .
- پس فضانورد شدن باید فوق‏العاده باعث‏خوشحالى شما شده باشد .
- گمان نمى‏کنم . اجازه بدهید کمى فکر کنم .
- تا بحال فکرش را نکرده بودید؟!
- براى من، بسادگى فقط یک تغییر محل ادارى بوده است . قبلا دفترى داشتم . حالا هم در اینجا دفترى دارم . بله، به نظرم از این کار راضى هستم . درجه گرفتن همیشه باعث‏خوشنودى است ولى از لحاظ ادارى، فرقى نمى‏کند، من آدم جاه‏طلبى نیستم، فقط مایلم که این برنامه با موفقیت انجام گیرد . آدم شاعرمنشى نیستم .
- در نتیجه اهل ماجراجویى نیستید .
- به هیچ وجه . من از خطر بیزارم . مخصوصا اگر یک خطر بیهوده باشد . خطر بدترین قسمت‏شغل ماست . احمقانه‏ترین جنبه آن است . چطور ممکن است‏یک حقیقت عادى تکنولوژى را ماجراجویى نامید؟ به نظر من راندن یک سفینه نباید خطرناک باشد . درست همانطور که یک آبمیوه‏گیرى برقى نباید خطرناک باشد هدایت‏سفینه نیز نباید خطرى داشته باشد . با در نظر گرفتن این نظریه بحث درباره ماجراجویى و رفتن به فضا فقط به خاطر رفتن به فضا پیش مى‏آید .
- تصور مى‏کنم اگر به آسمان نروید متاسف خواهید شد .
- البته، ولى خودم را هلاک نمى‏کنم . دق نمى‏کنم ... و اصلا حاضر نیستم بروم آن بالا و دیگر به زمین برنگردم . مگر اینکه از لحاظ فنى لازم باشد، به عبارت دیگر خلبانى جت‏خطرناک ولى از لحاظ فنى لازم است . مردن در فضا یا در روى ماه از لحاظ فنى لازم نیست ...
- آقاى آرمسترانگ، شما سالهاى جوانى خود را تماما در ناسا گذرانده‏اید؟
- در سفر گذرانده‏ام; اروپا، آسیا، آمریکاى جنوبى، در نتیجه آنچه دیدنى بوده دیده‏ام . هر چه فهمیدنى بوده فهمیده‏ام و حالا هم در اینجا هستم . ساکت و آرام، سر میزى نشسته‏ام تا یک کار جدى انجام دهم .
- بهتر است از شما خداحافظى کنم . باید بروم در چرخ گریز از مرکز .
- آقاى آرمسترانگ اصلا به حال شما غبطه نمى‏خورم!
- بله خیلى بدچیزى است . از تمام این فضا یا از این آزمایش بیشتر از همه نفرت دارم . ولى از لحاظ فنى لازم است . (2)
در سال 1969 میلادى، اولین سفینه فضایى روى کره ماه نشست . متن بالا مصاحبه اوریانا فالاچى خبرنگار معروف ایتالیایى با نیل آرمسترانگ است . اولین کسى که در سال 1964 روى ماه قدم گذاشت .
از آن روزى که آرمسترانگ اولین قدمها را روى ماه گذاشت تا به امروزه هر جا سخن از آن حادثه تاریخى به میان آمده همه مى‏خواهند بدانند او در آن لحظه چه دیده و چه گفته است و هزاران نفر آرزو کرده‏اند اى کاش جاى او بودند و آنچه را که او دیده، مى‏دیدند ولى آرمسترانگ خود از آنچه شنیده بود، مبهوت ماند تا جایى که از لذت آنگونه دیده‏ها چشم فرو بست و به دنبال شنیده گرانبهاى خود رفت . متن زیر باز هم خبرى از آرمسترانگ است:
نیل آرمسترانگ قبول اسلام کرد  نیل آرمسترانگ، اولین انسانى که قدم بر روى ماه گذاشت، قبول اسلام کرد . روزنامه «استار» چاپ مالزى اخیرا این موضوع را اعلام کرد . «استار» گزارش کرد که تغییر مذهب او پس از آنکه فهمید صداى عجیبى که به هنگام قدم نهادن بر ماه شنیده
صداى «اذان‏» بوده است که مسلمانان در وقت دعوت به نماز ادا مى‏کنند . وقتى براى اولین بار او صدا را شنید فکر کرد که گوشهایش چیز دیگرى شنیده و از این تجربه‏اى که برایش پیش آمده بود، فوق‏العاده متعجب شد . به هنگام بازگشت از سفر فضایى و سفر به کشورهاى مختلف جهان، یکى از جاهایى که مورد بازدید آرمسترانگ قرار گرفت، پایتخت مصر، شهر قاهره بود که مجددا آرمسترانگ همان صدا را با همان کیفیت که در ماه شنیده بود شنید و وقتى که از یکى از مصریانى که او را همراهى مى‏کرد درباره صداى مورد نظر پرسید به او گفته شد که این صداى اذان است که مسلمانان به هنگام دعوت به نماز مى‏گویند . او کاملا مبهوت شده بود چون این دقیقا همان صدایى بود که عینا در ماه شنیده است .
پس از این اتفاق بود که آرمسترانگ تصمیم گرفت درباره مذهب چیزهایى یاد بگیرد (تحقیق کند) و سرانجام اسلام را پذیرفت . بنابر گزارش استار در نتیجه این اقدام (پذیرفتن اسلام) آرمسترانگ شغلش را از دست داد و بنابر گفته او «خداوند» را یافته بود و بنابراین از دست دادن شغل نمى‏توانست مهم باشد .

پى‏نوشتها:
1 . یکى از فضانوردان آمریکایى .
2. برگرفته از کتاب «اگر خورشید بمیرد» نوشته اوریانا فالاچى

انتشار روزنامه وقایع اتفاقیه در زمان حکومت ناصرالدین شاه قاجار و زمان صدر اعظمى امیرکبیر آغاز شد. این روزنامه هفتگى منتشر مى‏شد و از سال 1267 هجرى قمرى به مدت یازده سال روزنامه رسمى حکومت ایران بود.
در شماره نوزدهم این روزنامه که روز پنج‏شنبه دوازدهم شهر [ماه] شعبان‏المعظم سال تنگوزئیل [سال خوک] 1267 هجرى [قمرى] منتشر شده در بخش «اخبار ممالک محروسه پادشاهى‏» [اخبار داخلى] مى‏خوانیم:
«قاعده‏» [رسم] دارالخلافه [تهران] این بوده که در ایام ماه رمضان المبارک اهالى شهر از کثرت نقاهت [بى‏حالى]روزه از صبح تا وقت ظهر در منزلهاى خود به استراحت مشغول باشند و از ظهر الى سه ساعت‏به غروب مانده در مساجد به عبادت مشغول باشند و از سه ساعت‏به غروب مانده الى مغرب قرار این ایام است که در امامزاده زید کهمتصل به بازار و کاروانسراى اتابکیه است‏به جهت مشغولیت که روز را به شام برسانند در گردش باشند و کسبه از دارالخلافه و سایر ولایات که اسباب قطعه دارند در ایام ماه مبارک در امامزاده زید به فروش برسانند و مردم از سه ساعت‏به غروب مانده الى صبح در امامزاده به گردش خواهند بود.
در شماره 22 که سوم رمضان همان سال منتشر شد آمده است:
در این اوقات که ایام ماه رمضان‏المبارک و زمان عبادت اهل اسلام است، علما و عباد [عبادت‏کنندگان] در مساجد و منابر [منبرها] به موعظه و ترغیب خلق به پرستش خداوند یگانه و دعاگویى ذات اقدس شاهنشاهى اشتغال دارند و بحمدالله بعضى ملاهى و مناهى [کارهاى لهو و زشت]که در ازمنه [زمانهاى] سابقه ملاحظه مى‏شد.
در این عهد ابد مقرون [ در این زمانه که جاودان بماناد] بکلى متروک است و از اهتمام [کوشش] امناى دولت علیه، خلق در کمال آسودگى و شکرگزارى مى‏باشند و چنانچه در روزنامه سابقه شده به جهت اینکه روزها بلند و حین گرماى تموز [تابستان] است و ضعف و عطش به روزه‏داران تاثیر مى‏نماید تا قریب ظهر مردم در منازل خود به استراحت مشغول‏اند و از ظهر تا عصر در مساجد به عبادت قیام دارند و از عصر تا غروب آفتاب به جهت مشغولیت در امامزاده زید [.....]به شام مى‏رسانند و قرار است که در این ماه از شب تا صبح قراول [پلیس] مانع عبور مردم نباشد و در نزدیکى امامزاده زید و چند جاى دیگر که جمعیت زیاد خواهد شد قراول و گزمه که لازمه نظم است گذاشته شده است.
معلوم است که مردم تهران آن روزگار نه محصل و دانشجو بوده‏اند و نه کارمند و کارگر که این قدر راحت تا ظهرها مى‏خوابیده‏اند.
در شماره 24 درباره مسجدهاى تهران چنین مى‏خوانیم:
چهل باب مسجد به جهت عبادت خلق دایر است که هر یک از این مساجد پیشنماز علاحده [جداگانه] در عبادت قیام و جمعیت و ازدحام بسیار به او اقتدا دارند و در سالهاى سابق در چهار، پنج مسجد بیشتر به نماز جماعت جمعیت نمى‏شد.
در همین شماره گفته شده که به تمام سربازان تا پایان ماه رمضان مرخصى داده شده تا راحت‏باشند.
باز در همان شماره آمده است:
پیش طاقهاى حجرات [حجره‏ها، مغازه‏ها] امامزاده زید جنب بازار و سراى اتابکیه را در این ایام روزه خوب بسته‏اند و آنچه اسباب تحفه و قطعه که در این شهر به هم مى‏رسیده و از سایر ولایات آورده‏اند همه را آورده، در پیش روى
حجرات چیده‏اند. از جمله دو حجره چینى عمل [ساخت] طهران و دو حجره بلور قم است که بسیار خوب رسانده‏اند [ساخته‏اند] که به بعضى مشتبه مى‏شود آیا ظروف این ولایت است‏یا مال فرنگستان [اروپا].
در شماره 26 که دوم ماه شوال (فرداى عید فطر) منتشر شده گزارش شبهاى قدر و عید فطر درج شده است:
از شب 19 الى شب 23 رمضان المبارک که شبهاى متبرکه و لیالى احیا و عبادت و تعزیه‏دارى بود چون مرد و زن از اول شب الى سحر به تکایا و مساجد در عبور و تقدیم پرستش و عبادت و تعزیه‏دارى بودند کلانتر و کدخدایان شهر، خودشان و آدمهایشان و گزمه‏ها و داروغه مراقب مساجد و تکایا و سرگذرها بودند که نزاعى در میان مردم نشود و بحمدالله به جز عبادت و تعزیه‏دارى و دعاگویى دوام دولت که امنیت و آرامى خلق نتیجه آن است دیگر صدایى از کسى بلند نشد.
در این اوان خیریت نشان که انقضاى [یایان یافتن] ایام صیام و عید فطر مى‏باشد علماى اعلام [مشهور] و عموم اهالى اسلام از سادات ذوى‏الاحترام [محترم] و تجار و کسبه و رعایا [مردم] و برایا [خلایق] بعد از اداى نماز عید فطر
به وظایف شکرگزارى و دعاگویى دولت علیه اشتغال دارند و... شلیک توپ و خورسندى و شادمانى و صرف شربت و شیرینى نمودند و بحمدالله با اینکه هوا قدرى گرم بود در این ماه مبارک به عموم خلق خوش گذشته.

همین گفتگو و همین گلایه‏ها امروزه از مردم ایران و مخصوصا جوانان جمعیتى هوشیار، نقاد و آگاه ساخته; چنانکه بى‏اغراق از روشنترین و اندیشمندترین مردم امروز جهانند . آنها خوب مى‏فهمند که پیرامونشان چه مى‏گذرد و هیچ تبلیغ و سر و صدایى هم نمى‏تواند آنها را فریب دهد . این خود نشانه زنده بودن است . زنده بودنى که بى‏تردید همراه و قرین با رنج، هیجان، اضطراب و نگرانى است .

جدا از ناملایماتى که موجب رنجور و خسته شدن مى‏شود، آگاهى خودبخود رنج‏آور است و هر که بیشتر بداند و بیشتر بفهمد رنج و درد او هم بیشتر است . حتما شنیده‏اى که از فرط آگاهى و رنج‏برخى مى‏گویند: «اى کاش آدمى هیچ چیز نمى‏فهمید تا راحت‏تر بود .» اما من داشتن این همه رنج را به راحتى و بى‏غمى و بى‏دردى ترجیح مى‏دهم . بى‏دردى که فارغ از آینده، فارغ از قیامت، فارغ از رنج و غم مردم، فارغ از آنچه که بر سر بر وبچه‏هاى معصوم این دیار مى‏آید بسر مى‏برد، بمراتب کم ارزشتر از حیوان است . مى‏دانم که منظورم را درک مى‏کنى و مى‏فهمى که قصد ناسزاگویى ندارم . آنچه بدانها اشاره کردم انسان را از سایر موجودات جدا مى‏سازد .

من و تو حق داریم بدانیم با سرمایه‏هاى مادى و فرهنگیمان چه مى‏کنند . حق داریم بدانیم با هویت و باورهایمان چه مى‏کنند؟ حق داریم علت‏بى‏سامانى و آشفتگیها را بدانیم . حق داریم بخواهیم حضورمان و حیاتمان را باور بیاورند و قبول کنند که مى‏فهمیم و در بسیارى اوقات براى حل مشکلات خرد و کلانى که اطرافمان را فرا گرفته راه معالجه سراغ داریم . حق داریم که بخواهیم گرسنگى و سیرى را عادلانه میان ما تقسیم کنند . این حق ماست که بدانیم به کجا مى‏رویم و از کدام مسیر مى‏رویم؟ این حق ماست که بگوییم هیچ مدیر و مسؤولى به صرف داشتن مقام و جاه حق ندارد در پشت درهاى بسته، در صحن خانه‏هاى مدرن و لوکس و بر صندلى اتومبیل‏هاى گرانقیمت و هزاران چیز دیگر شب و روز بگذراند و بعد از ده، دوازده سال مسؤولیت اعلام کند: «ما برنامه نداریم‏» ، «ما طرح کلان نداریم‏» ، «ما ...» و بعد هم در گوشه‏اى اطراق کند و با انباشته‏هایش به عیش و نوش بنشیند . سؤال کردن حق ماست . عدالتخواهى حق ماست . چنانکه خواستار شدن بازرسى، مؤاخذه و تنبیه آنان که دانسته و نادانسته اعث‏حیف و میل سرمایه‏هاى مادى و فرهنگى ما شدند و سالهاى بسیارى از حیات میلیونها مرد و زن و خرد و کلان را که مى‏توانست موجب فلاح و رستگارى و بهروزى آنان شود از بین بردند، نیز حق الهى ماست .

بى‏تردید، در دایره امنیتى تام قرار گرفتن و در سایه این امنیت دور ماندن از هر نوع سؤال و نقد حق مسلم هیچکس نیست و ...

دوست عزیز! اگر تا فردا صبح هم بنویسم ذکر این حقوق تمام نمى‏شود . حقوقى که حراست از همه اینها در عهده نظام اجتماعى و سیاسى است اما، در هیچ کجا این حقوق یک طرفه وضع نشده، اصلا طالب حقوق .

یکطرفه شدن خود نشانه خردى است چنانکه «عدالت‏» مفهومى است متعالى که مصداقش در صحنه حیات فردى و جمعى ظاهر مى‏شود . فضیلتى که بر بلنداى آن آدمى شاهد کمال خود مى‏شود . اما چه حیف که در همان هنگامه‏اى که از بى‏عدالتى ناله و فریاد سر مى‏دهیم خود در زمره کسانى قرار داریم که ظالمند .

اگر خوب بنگریم درمى‏یابیم که ما بر حق خود، حق مردم، حق جهان و طبیعت و حق خداوند ظالمانه مى‏تازیم و به قول سعدى:

ببرى مال مسلمان و چو مالت‏ببرند

بانگ و فریاد برآرى که مسلمانى نیست

چه کسى به من و تو حق ضایع کردن همه روزان و شبان و سرمایه و جسم و جان و جوانى را داده است؟! اگر کمى تامل کنى مصادیق این به هدر دادن و بازى باجسم و روان و روح خدادادى را درمى‏یابى .

چه کسى براى من و تو این حق را قائل است که همه آسودگى اهل خانه، همسایه‏ها و همشهریها را فداى خودخواهى خودمان کنیم؟ تک‏تک آنها را به خدمت‏خود آوریم، بیازاریم و به قولى دوقورت و نیممان هم باقى باشد؟

آیا این حق ماست که بى‏آنکه سهمى در درآمد و خدمت‏خانواده و حراست از اجتماع داشته باشیم از سرمایه خانه، عمر و حیات پدر و مادر، امکانات مدرسه و بالاخره آسمان و زمین و کوى و برزن بهره ببریم و آنگاه بزرگترین نقش را در بروز دغدغه‏هاى خانوادگى، نگرانى والدین، رنج اولیاء مدرسه، سلب آسایش مردم کوچه و بازار و اتلاف نعمت‏هاى خداوند نیز داشته باشیم؟

هر جوانى براى وقت فراغت از تحصیل دبیرستانى 18 سال عمر خود را سپرى مى‏سازد . این فرصت‏براى یک انسان کافى است تا به طور کامل یک حرفه را به صورت تخصصى بیاموزد، یک زبان غیر مادرى را بطور کامل بداند، ادب زندگى را فرا گیرد، بر مسائل جدى شرعى و عرفى مورد نیازش که او را در مسیر دین خدا قرار مى‏دهد احاطه پیدا کند و بالاخره مهیاى قبول مسؤولیت‏به عنوان پدر یا مربى یا صاحب کار شود . اما، چه حیف که تا چشم بر هم بگذارى نه تنها این هیجده سال بلکه 28 سالگى هم رسیده و بسیارى از جوانان در چهار و هشت آرایش مو و خط ریش و بازى مانده‏اند . چه کسى این حق را به ما داده که این همه سال را به هدر دهیم؟! بى‏شک ما خود جزء سرمایه کشوریم که باید از آن حراست‏شود .

بى‏شک اگر از اطرافیان خود پرس و جو کنید خواهید دید که بسیارى از آنها از دوران نوجوانى به کارى مشغول بوده‏اند و یا سهمى از هزینه‏هاى خود را کسب مى‏کرده‏اند و یا در حین تحصیل دبیرستانى و یا دانشگاهى بطور جدى کار مى‏کرده‏اند . این حق اجتماع و سرزمین ماست که از ما بخواهد عدالت پیشه کنیم، از به هدر دادن سرمایه‏ها دورى کنیم، کم آزار و نافع باشیم، مددرسان و منصف باشیم و بیش از آنکه مدام ناله سر دهیم که: «دیگران براى ما چه کرده‏اند؟» از خود بپرسیم: «براى دیگران چه کرده‏ایم؟»

راستى ما براى دیگران چه کرده‏ایم؟ و دیگران براى ما ...

گوئیا فراموش کرده‏ایم که ما در برابر آنچه مى‏کنیم، مى‏گوییم، مى‏خوریم، مى‏پوشیم و مقدارى از سرمایه‏هاى خدادادى را خرج مى‏کنیم مسؤولیم و ناگزیر دیر یا زود باید پاسخگو باشیم و این نیز حق خداوند است که در ازاء همه نعمت‏هایش از ما سؤال کند .

خداوند به همه ما رخصت درک حقوق خود و دیگران و اجراء عدالت دهد . ان‏شاءا ...