دوش مرغــی بـه صـبـح میـنـالیـد

عقل و صیرم ببرد و طاقت و هوش

گـفتم ایـن شـرط آدمـیت نیـســت

مــرغ تسبیح گوی و من خامــوش

سهم مستی

با خاک غم سرشتند رنگ مشیت گِل

نردیک کن خدایا بُعد مسافت دل

نامه رسان نبرده است مضمون آه مارا

مشتاقی ام فتاده دست نسیم کاهل

با موجهای ذاکر قصد عروج کردیم

سمت کجا وزیدی ای بادبان غافل

عمری جزیره بودیم اما نه بین دریا

ما را احاطه کردند این برکه های جاهل

از عمر آبی ما این نقش مانده باقی:

دست دخیل موجی بر مرقد سواحل

از نا توانی ما تنها نه جاده حیران

برما اشاره میکرد بُهت نگاه منزل

انگورهای بالغ بر تاکها رسیدند

پس سهم مستی ما کو ای زمین عادل؟؟؟

آه روشن

شبکور شدیم از عدم تابش نورت

این خاک یتیم است بکش دست عبورت

امواج علیل و نفَس باد عقیم است

سا حل به شک افتاده ز طوفان حضورت

در آینه ی خانه نظر کن که ببینی

تصویر همه هست بجز صاحب صورت

از روشنی آه تو داریم چراغی

ای فیض غمت ،صیقل زنگار و کدورت

اغلب همه مَردیم ولی محض تفاخر

اینجا همه هستند بجز وقت ظهورت

دوریم زتو گرچه تو نزدیک به مایی

ای دوست نشانی بده از خانه ی دورت

یاعلی

مهر مادری

الوند، زیر پای تو سنگ مُحقریست

اما نه ، هر کلوخ ، دماوند دیگریست

هیچ احتیاج نیست به یک کوه و چند غار

هر جا کسای توست، حَرای پیمبریست

جن و پری به دور نگین تو در طواف

- انگشتر عقیق شما چیز دیگریست-

بی تو سه چهارم همه ی ابتهاجها

اضلاع بی قواره ی لبخند ابتریست

ای آب ، التفات تو بر خاک ، کم مباد

مِهری که بین ما و شما هست، مادریست

تعارف مکن به کیفیت آبغوره ها

حالا که فصل چیدن انگور عسگریست!

جز در هوای دیدن تو پر نمی زنم

گفتی که ابر نیست ، هوا هم کبوتریست

مریم فقط حیای مرا درک می کند

اصلاً همیشه عشق ، مسیحای نوبریست!!

یاعلی

من در ظهور رب زمین شک نمی کنم

اصلأ به هیچ وجه به این شک نمی کنم

قبلأ زیاد پیش می آمد که شک کنم

حالا رسیده ام به یقین ، شک نمی کنم

ذهنیت نبودن تو شک می آورد

تو هستی و برای همین شک نمی کنم

حافظ که گفت می رسی وهیچوقت من 1

بر فالهای آینه بین شک نمی کنم

با شعر هم نمی شود ابراز حال کرد

اصلأ خودت بیا و ببین شک نمی کنم

                                                                                                                        یاعلی

بسم الله الرحمن الرحیم

دلم دوباره خبر میدهد ظهور تو را

بدون فاصله حس می کنم حضور تو را

به من مگو که نرفته چگونه برگردد

مسیر جاده خبر میدهد عبور تو را

کدام آینه در این زمانه ناقص نیست؟

که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را

شبی به سینه ی طوفانی ام به صید بیا

مگر که لمس کنم رشته های تور تو را

****

من از زیارت ناحیه خوب دانستم

شکسته است کسی شیشه ی غرور تو را

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بسم الله الرحمن الرحیم

افتاد دست بلندی ، مشکی که خالی خالی

پیش نگاه شریعه ، در همین جا ، این حوالی

ظرفیت چشم او را ، کیفیت این سبو را

هرگز نخواهید فهمید ای ظرف های سفالی

اینجا همه تشنه هستند ، این واقعیت ندارد

این حرف ها را در آورد از خود فرات خیالی

خوردن ندارد بگویید ، این میوه آبی ندارد

کی دیده سیراب گردد ، لب تشنه از مشکِ کالی

دیگر نمانده عمودی در خیمه ات تا بخیزی

دستی نمانده برایت تا چشم خود را بمالی

تو دست دادی و جایش یک مُشتِ پُر را خریدی

پس بالهایت گرانند باید به بالت ببالی

گفتی برادر بیاید این بوی سیب از حسین است

چشمی نداری ببینی : آمد ولی با چه حالی

گفتند : آیا عمو رفت ، گفتند و آنقدر گفتند

شاید جوابی بگیرند این جمله های سئوالی

دیدم قیامت بپا شد چشمی به حرف آمد و گفت :

اینجا همه آب خوردند از دستهای زلالی

بعد از تو باید بخشکد اندام هرچه که دریاست

بعد از تو باید ببارد این آسمان ، خشکسالی

تو سفره کردی دلت را تا ما گرسنه نباشیم

ما غافلان باز هر روز دنبال نان حلالی

 یاعلی

......واین غزل زبان حال حضرت عباس به حضرت سیدالشهدا علیهما السلام است.

داری به یک فرات بدل میکنی مرا

مضمون صد شریعه غزل میکنی مرا

من عمق بی کسی تو را درک میکنم

وقتی شبیه مشک بغل میکنی مرا

پیش تو هیچ مشکلی آنقدر سخت نیست

در ظرف چند ثانیه حل میکنی مرا

اینقدر در مدار خودت دور من مگرد

داری در این مدار ، زحل میکنی مرا

اظهار ضعف میکنی و خاک بر سرم

داری خدای عز و جل میکنی مرا

صبح است ساقیا و تو آیا به یک نگاه

مهمان دو پیاله عسل میکنی مرا؟

یاعلی

بسم الله الرحمن الرحیم